“ไอ้สินธร กูจะฆ่ามึง!!!”
ร่างสูงใหญ่ของธนาสินปรากฏอยู่เบื้องหน้า แววตาดุดันน่ากลัว ใบหน้าเกรอะกรังเปื้อนเลือด เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่เป็นชุดเดียวกับตอนที่เกิดอุบัติเหตุ เลือดสีแดงสดไหลออกตามร่างกายส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง
“กรี๊ด!”
มินตรากรีดร้องเสียงหลง รีบวิ่งไปหลบหลังของสินธร
“อะ อะ ไอ้สิน มะ มึงมาได้ยังไง มะ มึงเป็นผี ทำไม”
สินธรสั่นไปทั้งร่าง หวาดผวายามถูกลูกเลี้ยงที่เขาทนกล้ำกลืนให้มันเรียกว่าพ่อมาช้านานสาวเท้าเข้ามาใกล้
“ยะ อย่าเข้ามานะไอ้สิน ถอยไป ยะ อย่ามายุ่งกับกู!”
สินธรโบกมือไล่ เหงื่อแตกพลั่กเต็มหน้า
“มึงฆ่ากู!” วิญญาณร้ายคำรามลั่น “ทั้งๆ ที่กูนับถือมึงเป็นพ่อ แต่มึงกลับฆ่ากู!!!” แววตาดุดันราวกับผีห่าซาตานที่ผุดขึ้นมาจากนรกอเวจีขุมที่ลึกที่สุด
“กูไม่ได้ตั้งใจ กะ กูแค่ต้องการตัวอีมิน กูแค่อยากได้อีมิน ยะ อย่าทำอะไรกูเลยนะ กูไม่ได้ตั้งใจ ฮือๆ” สินธรยกมือไหว้หลุนๆ
ร่างสูง
