เมื่อถูกหลานชายยั่วเย้า ร่างกำยำในร่างมนุษย์หมาป่าของนายท่านอวี่ก็รีบก้าวมาหยุดยืนตรงหน้าเจียงหลี “เสี่ยวเจียงเอ๋อร์ เจ้ากลัวนายท่านอย่างข้าหรือไม่?”
ท่าทางสบายๆ แต่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกกดดันบนร่างกายของเฟยอวี่ทำให้เจียงหลีแทบอยากจะกลั้นใจตายอยู่ตรงนี้ แม้ว่านางจะหวาดกลัวมากเพียงไร ทว่าความตายกลับไม่ใช่ทางออกที่ดีเมื่อหญิงสาวย้อนคิดไปถึงชีวิตที่ผ่านมา
ชีวิตของนางต้องแลกมาด้วยเลือดเนื้อเชื้อไขของคนในครอบครัวและองครักษ์มาแล้วกี่คน ต้องหนีหัวซุกหัวซุนจากการถูกลอบฆ่าสังหารมาแล้วกี่ครั้ง เกือบตายมาแล้วกี่หน หากเทียบกับวิกฤตชีวิตของตนที่ผ่านมา ปีศาจร้ายสองตนตรงหน้าไม่สามารถสั่นคลอนความหวาดกลัวของนางได้อย่างแท้จริง อย่างมากสุดนางก็ถูกพวกเขาบีบคั้นให้หวาดผวา แต่ไม่ถึงกับเอาชีวิตของตนจริงๆ จังๆ กระมัง
“ว่าอย่างไร? เจ้ากลัวพวกข้าจนเป็นใบ้ไปแล้วรึ?” เฟยหลิงเริ่มรู้สึกสนใจเด็กหนุ่มตรงหน้าบ้างแล้ว เ
