ชะตาพ่ายลวงรักจอมโจร

ตอนที่ 3/2 ค่ำคืนแห่งการฉลอง

เพียงพริบตาบรรยากาศรื่นเริงที่เต็มไปด้วยความเสน่หาในสาวงามพลันเงียบกริบลงทันที เหล่ากลุ่มโจรใบหน้าซีดโดยพลัน เมื่อครู่พวกเขาถูกความเมาจู่โจมให้ลืมเลือนไปแล้วอย่างไร ว่าการเอ่ยวาจาล้อเล่นเช่นนั้นกับเจ้านายถือเป็นกฎข้อห้ามข้อหนึ่ง ด้วยนิสัยที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของเฟยหลิง รวมถึงบาดแผลในใจที่เกี่ยวข้องกับสตรี ถือว่าเป็นข้อห้ามร้ายแรงในการสอดปากยั่วยุผู้เป็นนาย สายตาหลายร้อยคู่พลันจ้องไปยังร่างของจื่อลู่เป็นตาเดียวกัน

“เอ่อ...แฮ่ๆ ข้าขออาสาพาพวกนางไปยังเรือนนายท่านก่อนก็แล้วกันนะ” ว่าแล้วร่างในชุดดำก็คล้ายกับเงา ไม่เพียงอึดใจสาวงามนับสิบนางก็หายไปจากที่นั่งอย่างไร้ร่องรอย

“เอาล่ะๆ ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล พวกเจ้าเอาแต่จ้องหน้ากันเคร่งเครียดเช่นนี้มันจะไปสนุกอะไร มาๆ ดื่มๆ” เพื่อคลายบรรยากาศที่เคร่งเครียด เฟยอวี่ผู้ที่มีฉายาว่านายใหญ่ผู้เสเพลก็เริ่มร่ำสุราพลางหยอกเย้าหนุ่มน้อยข้างๆ อย่างเบิกบาน

“เสี่ยวเจียงมาๆ ดื่มเป็นเพื่อนข้าสักจอกสิ” พอว่าแล้วนายท่านอวีก็ยื่นจอกเหล้าไปที่เบื้องหน้าของเจียงหลีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ขอรับ” เจียงหลีหลุบตาลงก่อนจะจับจอกเหล้ากระดกดื่มอย่างมีมารยาท

เพียงไม่นานบรรยากาศของความตึงเครียดก็ลดลงเกินครึ่ง เฟยหลิงจับไหเหล้าขึ้นมาก่อนจะกระดกดื่มคำโตด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง ดวงตาสีอำพันจ้องมองไปยังก้านลู่ที่ยืนอยู่ข้างหลังตนโดยไม่เข้าไปร่วมสนุกกับคนอื่นคล้ายสั่งการ

“…” ราวกับอ่านใจผู้เป็นนายได้ ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเดินหายไปประหนึ่งเงาอีกคน

“ท่านอา ข้าไม่ยักรู้เลยว่าท่านมีคนคอยรับใช้ข้างกายแล้ว” เมื่อใช้สุราดับอารมณ์ขุ่นจนใจเริ่มเย็นลงมาบ้างแล้ว เฟยหลิงจึงเริ่มเอ่ยถามในสิ่งที่เขาค้างคาใจ

“ไม่นึกว่าหลิงเอ๋อร์จะสนใจคนของอาด้วยรึ?” เฟยอวี่ยกมุมปากยิ้มๆ ทว่าน้ำเสียงเจือแววหยอกเย้าหลานชาย

คิ้วเรียวเข้มเลิกขึ้นด้วยความสงสัย “ข้าแค่สงสัยว่าท่านเปลี่ยนรสนิยมแล้วอย่างนั้นรึ?”

คำพูดของเฟยหลิงเล่นเอาร่างบอบบางถึงกับแข็งค้างขณะกำลังรินสุราให้เจ้านายผู้เสเพลเบื้องหน้า ปฎิกิริยาของเจียงหลีเล่นเอาใบหน้าที่แย้มยิ้มอยู่แล้วของเฟยอวี่ถึงกับผลิบานเป็นจานกระเบื้องลายคราม

“หากหลานคิดว่าเป็นอย่างนั้นก็นับว่าไม่ผิดเสียทีเดียว” คำพูดกำกวมของนายท่านใหญ่ผู้เสเพลเล่นเอาคนทั้งสองขมวดคิ้วมุ่นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“ฮ่าๆ หลิงเอ๋อร์หลานรัก ราตรีนี้มีค่าดุจทองพันชั่ง เจ้ามัวแต่มาสนใจเรื่องของอา...แต่กลับปล่อยหญิงงามนับสิบรอเจ้าอยู่ในห้องหอ หลานอาเจ้าคิดว่าเป็นอย่างไร?” น้ำเสียงหยอกล้อทีเล่นทีจริงของเฟยอวี่เรียกสติของเฟยหลิงในทันที ชายหนุ่มลอบกำหมัดลึกๆ เพราะเข้าใจในเจตนาและคำเตือนของผู้เป็นอาที่กำลังบอกตนอยู่เป็นนัยๆ

หน้าที่ของผู้นำหุบเขาหมาป่าที่ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้นั้นคือมีทายาทสืบสกุล นับแต่อดีตทายาททุกรุ่นของโจรภูเขาหมาป่าหาได้ว่าจะลืมตาออกมาดูโลกได้ง่ายๆ ไม่ ตำนานประจำตระกูลที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่น รวมถึงประสบการณ์ที่ผ่านมาจากบรรพชนในอดีตจนถึงเขาในปัจจุบัน แม้แต่มารดาที่ชายหนุ่มไม่รู้แม้แต่ใบหน้าค่าตาล้วนแต่สิ้นใจตายยามเมื่อให้กำเนิดตน การที่ประมุขแต่ละรุ่นจะสามารถหาสตรีที่สามารถทนไม้ทนมือในการร่วมเตียงไปจนถึงกระทั่งตั้งครรภ์นั้นช่างไม่ต่างจากด่านหินที่คั่นขวางอยู่เบื้องหน้า คล้ายคำสาปประจำตระกูลจากรุ่นสู่รุ่นที่ไม่รู้ว่าผันผ่านมาเนิ่นนานเพียงใดแล้ว

ใบหน้าหล่อเหลาเครียดเกร็งไม่รู้ตัว หลายปีแล้วที่เขาพยายามจะหลีกเลี่ยงที่จะร่วมสัมพันธ์กับบรรดาเหล่าสตรีทั้งหลาย ยามเมื่อย้อนกลับไปในห้วงความทรงจำในอดีต ภาพใบหน้าของสตรีเหล่านั้นที่เบิกโพลงหวาดกลัวราวกับจะสิ้นสติยามเมื่อสานสัมพันธ์กับตน บาดแผลในใจของเฟยหลิงคล้ายกับถูกมีดที่แสนคมกรีดซ้ำอีกครั้งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดนัก

เฟยหลิงฝืนข่มกลั้นความขมขื่นในใจก่อนจะพยายามเปล่งเสียงให้ดูเหมือนธรรมชาติที่สุดแล้วเอ่ย “ท่านอาโปรดวางใจ หน้าที่ของประมุขทุกรุ่นหลานมิอาจที่จะหลบเลี่ยงและไม่อาจที่จะละเลยได้”

เพียงไม่นานร่างสูงใหญ่สมชายชาตรีพลันลุกขึ้น ดวงตาสีอำพันคู่นั้นไม่เผยให้เห็นความเจ็บปวดและความรู้สึกใดๆ อีก มีเพียงสายตาเยียบเย็นคู่นั้นที่กวาดผ่านเงาร่างบอบบางที่ยืนอยู่ข้างๆ เฟยอวี่เพียงชั่วครู่ ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อเดินออกจากห้องโถงใหญ่ด้วยความทรนง

“เสี่ยวเจียงเอ๋อร์เจ้าอยากจะไปดูอะไรสนุกๆ กับข้าไหม?” จู่ๆ นายท่านอวี่จอมเสเพลกลับเอ่ยคำพูดที่ชวนให้คนฟังขนลุกซู่ออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เล่นเอาร่างบอบบางสั่นสะท้านไปทั่วร่าง

“นายท่าน ท่านหมายความว่า...” ภายใต้หน้ากากมนุษย์ ใบหน้างดงามเฉกเช่นคุณหนูตระกูลใหญ่พวงแก้มขึ้นสีระเรื่อทันที

“ฮ่าๆ เจ้าเด็กน้อย หากว่าเจ้าไม่ใช่บุรุษ ด้วยรูปร่างเช่นนี้ของเจ้าข้าคงนึกว่าเจ้าเป็นสตรีปลอมตัวมาอยู่ในค่ายของข้าเสียด้วยซ้ำ” นัยน์ตาของเฟยอวี่มีประกายแปลกประหลาดก่อนเปลี่ยนมาเป็นปกติในเวลาอันรวดเร็วแล้วเอ่ยต่อ “หากเจ้าอยากจะติดตามข้า เรื่องภายในค่ายหลอมจันทร์แห่งนี้ล้วนไม่อาจที่จะเล็ดลอดสายตาของข้าไปได้ เสี่ยวเจียงเอ๋อร์เข้าใจหรือไม่?”

เห็นได้ชัดว่านางไม่อาจที่จะปฎิเสธคำสั่งของเจ้านายจอมเสเพลผู้นี้ได้ เจียงหลีได้แต่เพียงข่มกลั้นความเขินอาย นางทำได้เพียงพยักหน้าหงึกๆ ด้วยความจำยอม “ขอรับ...”

“ดีมาก พวกเราไปกันเถอะ”