แสงตะวันส่องฟ้าเริ่มต้นรับวันใหม่ หากแต่ใจคนเรากลับผันแปรไม่แน่นอน...
เจียงหลีจ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยสายตาหมองหม่น ฉากสงครามบุปผายังคงวนซ้ำในหัวสมองของนางไม่รู้จบ โฉมงามนับสิบตกอยู่ในสภาพร่อแร่หายใจรวยริน ส่วนปีศาจร้ายสองตนนั้นกลับร่างกลายเป็นคนปกติไร้ซึ่งความละอายใจ
เพียงไม่นานหญิงสาวเหล่านั้นก็ถูกหามออกไป แม้ว่าพวกนางจะไม่ตายแต่สภาพจิตใจนั้นย่ำแย่เหลือทน ดวงตาคู่งามจับจ้องภาพเบื้องหน้าอย่างไร้ความรู้สึก ตลอดทั้งคืนที่เป็นผู้เฝ้ามองเหตุการณ์เพียงคนเดียว ในตอนนี้จิตใจของหญิงสาวคล้ายดั่งมีน้ำแข็งห่อหุ้มจนตายด้าน ร่างทั้งร่างคล้ายถูกตรึงด้วยภูเขาน้ำแข็งที่หนาวเหน็บแถมยังถูกกัดกินชอนไชไม่มีเหลือ
เฟยอวี่ยืดกายขับไล่ความเมื่อยล้าที่ตนเคี่ยวกรำมาตลอดทั้งคืน เขาชายตามองร่างบอบบางที่ตอนนี้แข็งค้างราวกับรูปปั้นพลางกระตุกมุมปาก “เสี่ยวเจียงเอ๋อร์กลับกันเถอะ”
คำพูดของนายท่านอวี่ทำลายความเงียบและ
