หลายชั่วยามต่อมา...
คลื่นลมวสันต์ตลบอบอวลทั่วห้อง โฉมงามร้องรับขับขานจวนเจียนคลั่ง ยามเมื่อกลีบผกาผลิบานเผยความงดงาม หมู่ภมรผู้แกร่งกล้าล้วนยอมตายแต่ไม่ยอมเสียมธุรสหวานไปให้ใคร
เสียงคร่ำครวญ เสียงของความปิติยินดีในรสสัมผัส เสียงบทเพลงกวีรักที่มีเพียงไฟรักคุกรุ่นภายในห้องหอ เสียงคำรามกรำศึกรักที่แสนหนักหน่วงไม่ทดท้อ กลิ่นอายความปรารถนาที่ลุกโชนยังคงพวยพุ่งและไม่มีเค้าลางว่าจะมอดดับ ความหลากหลายอารมณ์ความรู้สึกที่ปรากฏสู่ครรลองสายตา ตอนนี้ได้ปลดเปลื้องความรู้สึกกระดากเขินอายของเจียงหลีจนหมดสิ้น
ดวงตาคู่งามเลื่อนลอยราวกับดำดิ่งเข้าไปสู่ห้วงมายา แต่ในขณะเดียวกันอารมณ์และความปรารถนาที่จะหนีรอดจากเหตุการณ์น่ากระดากอายก่อนหน้าได้หายไปหมดสิ้น หลังจากที่นางต้องทนอดสูดูฉากราคะน่าสะอิดสะเอียนนี้จนเหมือนคนไร้ความรู้สึกไปแล้ว
“อ๊าห์! กรี๊ดดดด” เสียงกรีดร้องของหนึ่งในโฉมงามใต้ร่างกำยำทำให้สติที่หลุ
