“หึ! หากไม่ใช่อย่างที่เจ้าว่า ข้ารับรองได้ว่าข้าจะฝังเจ้าทั้งเป็นแน่นอน!” เฟยอวี่สะบัดใบหน้าพลางเดินมาที่ขอบเตียง มือหนาเอื้อมไปลูบใบหน้างามด้วยความห่วงใย
“…” ไป๋เซ่อหลุบตาต่ำรักษาการมีตัวตนของตัวเองให้น้อยที่สุด ทว่ายังมิวายถูกน้ำเสียงขุ่นมัวสั่งการไม่เลิก
“จำคำที่ข้าเคยพูดให้ดี เรื่องที่เสี่ยวเจียงนางเป็นสตรีและเป็นผู้มีพระคุณของหลานชายข้าเจ้าห้ามปากมากเด็ดขาด จนกว่าข้าจะอนุญาต หากว่าเรื่องพวกนี้แพร่งพรายไปถึงหูหลานชายข้า คนแรกที่ข้าจะเอาเรื่องคือเจ้า! เข้าใจหรือไม่!?” สายตาของเฟยอวี่จ้องมองเงาร่างของท่านหมอไป๋อย่างเอาเรื่อง
“ขอรับนายท่าน” ท่านหมอไป๋ลอบบ่นอยู่ในใจ ชีวิตการเป็นหมอประจำค่ายหลอมจันทร์นี้ช่างไม่ต่างจากเป็นหมอประจำราชวงศ์ หากไม่ใช่เพราะว่าอดีตประมุขเคยช่วยชีวิตตนเอาไว้ ให้ตายเขาก็ไม่ยอมทำงานถวายชีวิตให้คนที่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เช่นนายท่านอวี่แน่นอน
จะว่าไปแล้วการปกปิดผู้อื่น
