“ได้ข้าจะรอคำตอบจากท่านอา หมดเรื่องแล้วหลานขอตัวลา...”
ดวงตาคมจ้องมองเงาร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์สีดำของหลานชายเดินจากไปจนลับตา เฟยอวี่แทบกุมขมับเมื่อคิดว่าตนเองจะต้องผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเสี่ยวเจียงเอ๋อร์
“เฮ้อ! สวรรค์คงกำหนดเอาไว้แล้วกระมังว่าให้พวกเขาทั้งคู่ต้องเกี่ยวข้องกันอย่างไม่อาจที่จะหลบเลี่ยงได้ แม้ว่าข้าอยากจะรั้งให้นางอยู่ข้างกาย แต่ว่าค่ายหลอมจันทร์ย่อมมิอาจที่จะไร้ผู้สืบทอด เฮ้อ! คงเป็นชะตา เสี่ยวเจียงเอ๋อร์ข้ารู้สึกจนใจนัก...”
หลายวันต่อมา...
วันนี้ท้องฟ้าอากาศแจ่มใส แสงสีทองจากแสงตะวันอาบไล้ไปทั่วเรือน ต้นหลิวโบกสะบัดพัดไปตามแรงลม กิ่งไผ่ลู่ลมสะบัดใบร่วงหล่นโปรยปราย เงาร่างบอบบางในชุดอาภรณ์สีหม่นยืนอยู่ใต้ชายคาเรือน ปอยผมเล็กพัดสะบัดคลอเคลียใบหน้างาม ดวงตาคู่งามเหม่อมองไปที่ภาพทิวทัศน์เบื้องหน้าด้วยใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คลื่นอารมณ์สาดซัดเป็นระรอกคลื่นไม่สงบนิ่ง
ยามเมื
