อู๋ถงบานสะพรั่งขาวโพลน ตามริมทางงดงามดั่งบุปผาที่บริสุทธิ์ไร้มลทิน ร่างบอบบางเหยียบย่างตามหลังผู้ที่นางเพิ่งเรียกขานเขาว่าเป็นบิดา ทั่วเรือนหยกทมิฬช่างเงียบสงบเต็มไปด้วยกลิ่นไอบริสุทธิ์ไร้ความด่างพร้อยดุจแดนเซียน หากว่าจิตใจมนุษย์ขาวบริสุทธิ์ดั่งอู๋ถง ความทุกข์ตรมและความเคียดแค้นเกินหยั่งคงอันตรธานหายไปไร้ร่องรอย
ร่างบอบบางเดินใจลอยตามเงาร่างสูงใหญ่ของบิดาบุญธรรมราวกับปลงตกในความอนิจจังที่ไม่เที่ยงของชีวิตคนเรา หลังจากเดินเลี้ยวซ้ายเบี่ยงขวาไปตามทางเดินที่ทอดยาว เงาร่างในอาภรณ์สีเหลืองทองก็พานางมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องๆ หนึ่งที่คล้ายจะเป็นห้องหนังสือภายในเรือนหยกทมิฬ
ร่างบอบบางเดินตามเงาหลังสูงใหญ่ของผู้เป็นบิดาบุญธรรม ยามเมื่อก้าวย่างข้ามธรณีประตู เฟยหลิงก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน
“ท่านอา เชิญนั่ง” หลังจากเงยหน้าขึ้นจากกองตำราปึกใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาเพียงเอ่ยเสียงเรียบ แต่ทว่ายามเมื่อร่างสูงใ
