ความรู้สึกของนายท่านอวี่ที่มีต่อเจียงหลีก็ยิ่งท่วมท้นระคนเห็นใจมากขึ้นกว่าแต่ก่อนหลายเท่านัก
“เสี่ยวเจียงเอ๋อร์...อดีตของเจ้าก็เป็นเพียงอดีต บิดาหาได้สนใจไม่...”
คำพูดที่ราวกับกำลังปลอบประโลมนั้นทำเอาดวงตาสีอำพันรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของผู้เป็นอา ทว่าใบหน้าหล่อเหลากลับฉาบด้วยแววเคร่งขรึม แล้วเอ่ยถามต่อ “อ้อ! เจ้าจะบอกว่าทุกอย่างเป็นเรื่องบังเอิญที่เจ้าจับพลัดจับผลูจนมาอยู่ข้างกายท่านอาอย่างเช่นตอนนี้อย่างนั้นสิ?”
ยิ่งเขารู้ว่าสตรีตรงหน้าคือเจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมผู้นั้นที่คอยติดตามท่านอาราวกับทาสผู้ซื่อสัตย์ ใจของเฟยหลิงคล้ายกับมีกองไฟขุมหนึ่งกำลังปะทุออกมาได้ทุกเมื่อ เขาไม่เข้าใจว่านางมีจุดประสงค์อันใด แถมวิชาปลอมแปลงใบหน้าก็แนบเนียนเสียจนเขากับท่านอาไม่รู้สึกระแคะระคาย ผู้ใดจะไปรู้ได้…ไม่แน่นางอาจจะเป็นไส้ศึกของศัตรูแอบลอบเข้ามาในค่ายของตนเพื่อล้วงความลับหรือมาเพื่อสังหารคนก็เป
