เฟยหลิงนั่งคิดพลางเอานิ้วเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ เพียงไม่นานชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้น “หากจะใช้แผนลอบเข้าเมืองเพื่อชิงเอาของ ข้าเกรงว่าพวกมันคงคิดได้เหมือนเรากระมัง มีเพียงใช้แผนการทำลายทั้งเมืองอย่างที่เจ้าว่า…นับว่าไม่ง่ายเลย แต่ด้วยอำนาจของหมู่บ้านหลิ่งเหอรวมถึงพันธมิตรจากแคว้นอื่นที่ต่างต้องการอยากจะผูกไมตรีกับหมู่บ้านของเจ้า ข้าว่าเรื่องพวกนี้ไม่จำเป็นต้องให้พวกข้าเป็นหนังหน้าไฟเป็นตัวเบิกทางให้เจ้ากระมัง ทว่าสิ่งที่เจ้าต้องการจากข้าจริงๆ คือแผนการ ไม่ใช่กำลังคนของข้า”
เหอจิ้งถึงกับส่ายหน้าหลุดเสียงหัวเราะดังขึ้นมากกว่าเดิม “ฮ่าๆ ประมุขเฟย เจ้าช่างเป็นบุคคลเพียงผู้เดียวในใต้หล้านี้กระมังที่เข้าใจตัวข้ามากที่สุด แม้แต่เหล่าสตรีที่นอนเตียงเดียวกันกับข้าทุกวันยังไม่มีผู้ใดอ่านใจข้าได้เท่ากับเจ้า”
“เข้าเรื่องเถอะ…” ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มฉายแววรำคาญใจ ดวงตาสีอำพันมัวแต่จดจ่อกับเจ้าของร่างงามที่ตอนนี้ไม
