“ให้ตายสิ ทำไมพวกนั้นยังไม่กลับมาอีกนะ” ยามเมื่อดวงตาคมกวาดไปมองร่างสูงใหญ่ของหลานชายที่นอนหลับใหลอยู่นั้น ใบหน้าหล่อเหลาของเฟยหลิงเริ่มซีดขาวลงเรื่อยๆ ยิ่งทำให้เฟยอวี่แทบคลั่ง “หลิงเอ๋อร์เจ้าแข็งใจไว้นะ!”
ด้านเจียงหลีหญิงสาวลอบกำหมัดแน่นอย่างลุ้นระทึกเช่นเดียวกัน ตอนนี้สมองของนางว่างเปล่าขาวโพลน นางไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำอย่างไรดี นางควรจะเก็บเงียบต่อไปไม่บอกว่าตนเองมีคุณสมบัติทุกประการในการช่วยชีวิตเฟยหลิง หรือว่าควรจะเสี่ยงเจ็บตัวเป็นผู้มีพระคุณของพวกเขาดี เจียงหลีกำลังชั่งน้ำหนักถึงผลได้ผลเสีย ริมฝีปากบางเม้นเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง ทว่าชีวิตคนเราไม่มีอะไรที่แน่นอน เมื่ออยากได้สิ่งใดมีหรือที่ไม่ต้องเสี่ยง หากนางทำสำเร็จชีวิตความเป็นอยู่ของตนหลังจากนี้นับว่าไม่ต้องคอยก้มหัวให้ผู้ใด แต่ว่าหากนางล้มเหลวผลที่ตามมาแม้แต่ชีวิตของตนก็ยากแล้วที่จะรักษา
เท้าเล็กค่อยๆ ก้าวไปใกล้นายท่านอวี่พลาง
