Kübra ve Kerimhan gittikten sonra ne yapacağını bilemeyerek bekleyen Dilek, kendine doğru gelen Erdem’i görünce omuzlarını dikleştirerek ellerini önünde birleştirdi.
“Eve bırakayım,” diyen adama bakmadan “Bir taksi yeterli,” dedi. “Benim için zahmet etmenize gerek yok!”
Adamın her yalnız kaldıklarında üzerine gelmesinden yorulmuştu. Deli gibi korkuyordu. Elinden bir şey de gelmiyordu.
Erdem, “Boşuna kıvranma, ben bırakıyorum,” deyince kirpiklerini kaldırıp adamın alaycı yüzüne bakarak yutkundu.
Nasıl kurtulacağını bilmiyordu. Kurtulup kurtulamayacağını bile bilmiyordu. Kerimhan’ın dedikleri yüzünden biraz rahatlamıştı ama adamın dediklerinin yarattığı bu küçük rahatlama hissi, Erdem’i görünce uçup gidiyordu.
“Erdem Bey,” diyerek bir adım geri attı. “Madem ki taksiyle gitmem sorun olu
