Kerimhan’ın telefonu çaldı. Cebinden çıkarıp ekrana baktı ve kaşları hafifçe çatıldı. Gözleri hâlâ Kübra’nın üzerinde olsa da, arayan kişinin kim olduğunu anlamıştı.
Telefonu sessizce açıp konuşmaya başlamadan önce karısına dönerek dudaklarının kenarına hafif bir gülümseme yerleştirdi.
"Bir saniye, güzelim," dedi, sesi nazik ama ciddi bir tona bürünmüştü.
Telefonu kulağına götürdü. "Evet?" diye açtı.
Dinlerken gözleri, Kübra’nın yüzündeki utangaç ama büyülenmiş ifadeye odaklanmıştı. Konuşma uzadıkça yüzündeki gülümseme yavaşça silindi ve yerine düşünceli bir ifade yerleşti. Kısa bir “Anladım” ile görüşmeyi bitirdi ve telefonu cebine koydu.
Kübra, kocasının yüzündeki bu ani değişimden huzursuz olmuştu.
"Bir şey mi oldu?" diye sordu, sesi endişeliydi.
Kerimhan, ona yaklaşıp elindeki k
