Kerimhan’ın ilk durağı istediği gibi karısının yanı değildi. Hande’nin konulduğu evdi.
Eve girip kızın mahvolmuş bir halde salondaki halının üzerine uzandığını görünce yanına gelip ruhsuz bir şekilde dikilerek bedenini süzdü. Sonra “Baygın olmadığını biliyorum. Rolü kes, toparlan Hande!” dedi.
Kız, mırıldanıp baygın gibi takılmaya devam ettiğinde sabırsızca “Hande! Kalk, otur, bana bak! Ölmek istemiyorsan hemen!” diye kükredi.
Hande, Kerimhan’ı bağırırken duyunca elini yere bastırıp kendini zorlayarak doğrulurken hemen ağlamaya başladı.
“Ben ne yaptım ki, bana neden bağırıyorsun! Ne dedinse yaptım. Git dedin, gittim, gel dedin geldim!” dedi.
Kerimhan, umursamadığını belli eden bir mimik yaptı. “Her dediğimi yapmadın,” deyip koltuğa yerleşti. Arkasına yaslandı. Kızı süzmeye devam eder
