กานดายาใจ

Chapter 2 สองมือที่ไม่อาจยื้อเธอไว้ (1)

Chapter 2

สองมือที่ไม่อาจยื้อเธอไว้ (1)

คาเฟ่สไตล์ลอฟต์วางตัวตนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของสวนเล็กๆ ร่มรื่น...ตรงโต๊ะนั่งที่อยู่ชิดผนัง ปราชญ์วางแก้วกาแฟที่ยกขึ้นจิบไว้ที่เดิม แววตาซ่อนความหวังยังคงจับจ้องใบหน้าสวยเด่นของคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม มือเรียวสวยวางทาบอยู่บนโต๊ะ แหวนแต่งงานยังคงประดับอยู่บนนิ้วนางข้างซ้าย หล่อนยังคงสวมมัน และนั่นทำให้ชายหนุ่มรวบรวมความกล้าสูดลมหายใจให้ลึก ก่อนจะยื่นมือไปทาบลงบนหลังมือเนียนนุ่ม อยากรู้เหลือเกิน สัมผัสจากเขาจะยังคงแผ่ซ่านซึมลึกลงในหัวใจของเจ้าหล่อนเหมือนวันวานหรือไม่

"ลิน...ทำไม..."

เขาได้รับคำตอบที่มาจากการกระทำ จากการที่หล่อนค่อยๆ ชักมือออกจากการถูกกอบกุมแล้วย้ายที่ไปวางประสาน กันไว้บนหน้าตัก แววตาคู่สวยเหลือบมองใบหน้าคมคร้ามเพียงเสี้ยววินาที ปราชญ์ได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจบางเบา

"เรื่องระหว่างเรามันจบแล้วค่ะปราชญ์ ที่ลินมาวันนี้ ก็เพื่อคุยกันให้ชัวร์ว่าคุณพร้อมจะหย่าวันไหน"

"คุณจะหย่ากับผมจริงๆ เหรอลิน"

"ค่ะ..."

"แล้วลูกล่ะ คุณไม่สงสารลูกบ้างหรือไง"

"คุณไม่อยากหย่า ก็เพราะแค่สงสารลูก...เท่านั้นใช่ไหม.."

"ไม่ใช่เลย เพราะ...ผมรักคุณ รักลูก รักครอบครัวของเรา"

"คุณไม่ใช่สามีที่ดี แต่ลินเชื่อว่าคุณจะเป็นพ่อที่ดีได้ ปล่อยลินไปนะคะ ขอร้อง อย่ารั้งกันไว้ด้วยคำว่าครอบครัวเลย"

"ลิน..."

โธ่เว้ย! ภายในของเขากำลังบ้าคลั่ง ชายหนุ่มนับหนึ่งถึงสิบในใจไม่ให้แสดงอาการ ทั้งที่ความจริงเขาอยากตะโกนใส่หน้าภรรยา หล่อนหมดรักเขาเพราะเจอคนใหม่ที่ดีกว่าแน่นอน

"คุณรู้ว่าผมรักคุณมาก แต่คุณก็ทำกับผมอย่างนี้ใช่ไหม บอกมาสิ...บอกมาว่าผมต้องทำตัวอย่างไร ต้องทำแบบไหนถึงจะถูกใจคุณ ทุกวันนี้ผมก็พยายามแก้ไข...พยายามทำให้มันดีขึ้น แต่คุณ...กลับปล่อยมือทิ้งผมไว้กลางทาง"

"มันสายไปแล้วล่ะปราชญ์ ลินให้โอกาสคุณมามากแล้ว"

แววตาคมกล้าสั่นไหวจับจ้องใบหน้าหวานนิ่งนาน...ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว โพล่งมันออกมา

"เพราะผู้ชายคนนั้นใช่มั้ย"

"เขาไม่เกี่ยว...ไม่เกี่ยวอะไรเลย"

"เพราะเขาดีกว่าผม คุณถึงไป"

"เพราะคุณต่างหากปราชญ์ คุณทำตัวเอง เรื่องระหว่างเราก็เลยต้องจบลงแบบนี้"

"ผมคิดว่าคุณจะเปลี่ยนใจ คิดว่าคุณยังเหลือเยื่อใย แต่เปล่าเลยลิน...ผม...คิดไปเองทั้งนั้น"

"ขอร้องนะคะ...ปล่อยลินไป..."

"....."

ความเงียบมาห่มคลุมเมื่อต่างฝ่ายต่างเอาแต่ก้มหน้านิ่งกาแฟที่เหลือถูกกรอกลงคอเป็นอึกสุดท้าย ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจแรงๆ อย่างยอมจำนน

"วันนี้ผมคงต้องยอมรับมันแล้วสินะลิน เมื่อความรักของผมไม่อาจยื้อคุณไว้ได้ มันคงจะจบแล้วจริงๆ...ใจคุณถอยห่างไปจนไกล...ไกลเกินกว่าที่สองมือของมือของผมจะดึงรั้งกลับมาได้"

"พร้อมวันไหนก็บอกมานะคะปราชญ์ ลินรอคุณทุกวัน"

"ไม่...ไม่มีวันไหนที่ผมจะพร้อมได้เลย"

เอ่ยเสียงเบาหวิว แววตาซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ไม่มิด ก่อนที่ชายหนุ่มจะพาร่างอ่อนแรงลุกจึ้นจากเก้าอี้ตัวนั้นอย่างช้าๆ เดินร่างกายเบาโหวงเพื่อผละมาจากตรงนั้น...ที่ๆ หล่อนยังคงนั่งอยู่ เขาหอบกายและใจอันบอบช้ำออกมาข้างนอก ใบหน้าแดงเห่อแหงนเงยมองฟ้า นาทีนี้เขาอยากตะโกนออกมาให้สุดเสียง กู่ร้องอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจทุกสรรพสิ่งรอบกาย ให้ความเสียใจที่อัดแน่นได้ถูกระบายออกมาบ้าง ให้ใครสักคนได้รับรู้ว่าเขากำลังเจ็บปวดเจียนตาย หมดกำลังใจที่จะเดินต่อไปข้างหน้าโดยไร้คนข้างกายที่ชื่ออลิน

"ปึงๆๆ!"

"ใคร!"

ดากานดาสะดุ้งตื่นเมื่อเสียงเคาะประตูหนักๆ ดังขึ้นกลางดึก หล่อนผุดลุกขึ้นนั่งแล้วเงี่ยหูฟัง ได้ยินเสียงลิ้นพันกันตะโกนอยู่หน้าประตู

"เปิด! เปิดประตู!"

"พี่ปราชญ์!"

หล่อนเดาเอาจากเสียงคนเมา จะเป็นใครไปไม่ได้นอก จากเขา แต่ที่ทำเอางงหนักนั้นนั่นคือเขามาเคาะเรียกกลางดึก ทั้งที่ไม่เคยมีพฤติกรรมแบบนี้มาก่อน

"กานดา! เปิดเดี๋ยวนี้!"

ท่ามกลางความงุนงงหล่อนรีบผลุนผลันลงจากเตียงแล้วปรี่ไปหน้าประตูเพราะเขาเริ่มเสียงดังหนักขึ้น...เพียงบานประตูแง้มออก กลิ่นแลกอฮอล์ก็โชยมาปะทะจมูกจนต้องยกมือขึ้นปิด

"อื้อหืมมม...เหม็นเหล้า"

เขาทำเป็นไม่สนใจ แววตาแดงก่ำมองเลยไปข้างหลัง

"เด็กๆ นอนกับเธอหรือเปล่า พี่จะเข้าไปหาลูก"

"ลลินนอนคนเดียวค่ะ น้องธามนอนกับคุณแม่"

คนเมาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะแทรกกายเบียดเข้า

มาในห้องหน้าตาเฉย ดากานดาตกใจ ผวาคว้าท่อนแขนแกร่ง

เอาไว้เพราะที่นี่คือพื้นที่ส่วนตัวของตน

"เดี๋ยวค่ะ! พี่ปราชญ์จะทำอะไรคะ"

"พี่จะนอนกับลูก ปล่อย!"

เขาสลัดแขนออกแล้วเดินตรงไปที่เตียง ทิ้งร่างไปบนนั้นแล้วขยับเข้าหาร่างที่นอนหลับสนิท ฝ่ามือแกร่งไล้ไปตามพวงแก้มนุ่มนิ่มแล้วจับจ้องโซ่สวาทด้วยแววตาสั่นระริก ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปฝากรอยจูบเบาๆ ลงบนหน้าผากเล็ก...ท่ามกลางแสงไฟสลัว ดากานดายืนนิ่งจับจ้องภาพนั้นนิ่งนาน

"พี่ปราชญ์...เมามาเหรอคะ"

"เป็นเมียรึไง ถึงต้องรายงานเธอ"

"ออกไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวน้องตื่น"

เขาว่าอย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา หล่อนไม่อยากเถียงด้วยจึงตามไปรั้งให้เขาพาร่างลงไปจากเตียงของตน ด้วยกลัวว่าเสียงลิ้นพันกันของเขาจะปลุกหลานให้ตื่นขึ้นมา หล่อนไม่อยากให้หลานต้องมารับรู้ ว่าพ่อของเขามีพฤติกรรมเช่นไร

"พี่จะนอนกับลูก อย่าพรากพ่อพรากลูกจะได้มั้ย!"

"แต่นี่...มันห้องของกานดานะคะ เตียงของกานดาด้วย พี่ปราชญ์มาแย่งที่แบบนี้ แล้วกานดาจะนอนที่ไหน"

"ไม่เห็นจะยาก เธอก็ไปนอนที่อื่นสิ"

"พี่ปราชญ์!"

"เป็นสาวเป็นแส้ ผัวก็ยังไม่มี จะนอนเตียงเดียวกับผู้ชายเหรอไง!"

ดากานดาถึงกับถอนหายใจให้กับความงี่เง่าของคนเมาเขาพูดเหมือนง่ายเรื่องที่จะให้หล่อนพาตัวเองไปซุกหัวที่อื่น และดูท่าแล้วเขาคงไม่ยอมออกไปอย่างง่ายๆ แน่นอน

"แก้วตาของพ่อ...พ่อทำดีที่สุดแล้ว แต่...ก็ไม่อาจรั้งแม่ของลูกไว้ได้เลย...จากนี้ไป...เราคงต้องเดินไปข้างหน้ากันแค่เพียงลำพังสามคน"

เสียงกระซิบดังอยู่ใกล้ๆ ร่างที่หลับสนิท หากแต่ว่าก็ดังพอที่จะทำให้ดากานดาได้ยิน หญิงสาวยืนนิ่งสะท้านในอก สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดรวดร้าวเจืออยู่ในน้ำเสียงของเขา มันเผื่อแผ่ความรู้สึกนั้นมาถึงใจเธอ จนพานให้น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างไม่อาจฝืน ได้แต่ยืนมองเขานอนกอดลูกจนหลับไปทั้งอย่างนั้น หลับไปพร้อมอารมณ์โหยไห้อาลัยอาวรณ์ รู้ดีว่าเขารักแม่ของลูกมากจนไม่อาจทำใจได้กับการจากลา