2

1310 Words

แต่นี่ก็เป็นการทดสอบความจำของเขา ว่าเขาจำเธอได้หรือไม่ แค่เธอแต่งตัวเชย สวมแว่นตาหนาเนอะเขาก็จำเธอไม่ได้เสียแล้ว นี่น่ะหรือคนที่สัญญาว่าจะกลับมาแต่งงานกันหลังจากเรียนจบ ความทรงจำของเขาที่มีต่อเธอคงไม่มีเหลือ ในตอนนั้นหล่อนยังเป็นเพียงแค่เด็กกะโปโล ไม่ได้เป็นสาวสวยน่าพิสมัยเหมือนอย่างหญิงสาวที่รายล้อมรอบตัวเขาอยู่ในขณะนี้ แฟ้มเอกสารตรงหน้าทำให้พิมพ์พิศาถอนใจเฮือกใหญ่ ถ้าเป็นสาว ๆ สวย ๆ ละก็ เขาคงให้นั่งเฉย ๆ ผัดหน้าทาแป้งสวย ๆ แล้วก็ควงกันออกไปไหนมาไหนกระมัง “คุณพิมพ์ คุณพิมพ์ คุณพิมพ์!” “คะท่านประธาน” พิมพ์พิศารับคำ ใบหน้าของหล่อนเหลอหลาเมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็เจอเข้ากับเปรม “เป็นอะไรของคุณ ใจลอยไปถึงไหน ผมเรียกคุณตั้งหลายครั้งไม่ได้ยิน” เขาเอ่ยถามเสียงดุ “เปล่าค่ะท่านประธาน” “เที่ยงแล้วผมหิว” “คะ” เธอทำหน้างง “สั่งอะไรให้ผมกินหน่อยสิ” “ท่านประธานจะกินอะไรคะ” “คุณเป็นเลขาไม่รู้เหรอว่าผมชอบกินอะไร” เขาก้มหน้าลงไปใกล้พลางเอ่ยถาม ลมหายใจของเขาทำเอาเธอท้องไส้ปั่นป่วน ถอยหนีด้วยความหวาดหวั่น เธอจะไปหวั่นไหวกับเขาไม่ได้นะ เธอจะมาจับผิดเขาไม่ใช่เหรอ มาจับผิดเขาท่องเอาไว้ ไม่ใช่มาตกหลุมรักเขาเอาแบบนี้ ยายพิมพ์พิศาเอ๊ย! “คุณหลับตาแน่นแบบนี้ จะรอให้ผมจูบคุณเหรอ” ประโยคนั้นทำให้เธอลืมตามองเขาอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าเขาขยับใบหน้าเข้ามาชิด จนได้รับรู้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของเขา “วะ! ว้าย!” พิมพ์พิศาร้องเสียงหลงเมื่อเธอขยับหนีเลยทำท่าจะตกเก้าอี้ เปรมรีบคว้าร่างของเธอเอาไว้ ก่อนที่เธอจะตกเก้าอี้ “ซุ่มซ่าม” เขาขยับเข้ามาจนชิดใบหน้าเนียนที่มีแว่นหตาหนาเตอะสวมอยู่ ก่อนจะกระซิบเสียงดุหาว่าเธอซุ่มซ่าม “ฉัน ฉันจะไปสั่งอาหารให้ท่านประธานนะคะ” เธอรีบบอกเขา ลมหายใจสะดุดเมื่อได้มองสบตากัน เขายังชิดใกล้ พลางหลุมตามองริมฝีปากอวบอิ่มของเธอไม่วางตา “ผมหิวแล้ว” น้ำเสียงของเขาทำให้พิมพ์พิศาใจสั่นสะท้าน จนต้องแตะลิ้นลามเลียริมฝีปากที่แห้งผาก เปรมมองนิ่ง โดยที่หล่อนไม่ได้คาดคิด เขาก็จุมพิตลงมาหาอย่างดุดัน พิมพ์พิศาใช้กำปั้นทุบตีเขาเสียหลายครั้งก่อนจะหยุดลงและกลายเป็นการจิกเสื้อของเขาแทน เขาถอนริมฝีปากออกห่าง มองเธออย่างอ้อยอิ่ง เขาทำท่าจะกดจูบลงมาใหม่ เธอก็รีบเบี่ยงหลบ ริมฝีปากร้อนจึงไปโดนแก้มของเธอแทน “ทำไมท่านประธานฉวยโอกาสกับฉันแบบนี้ล่ะคะ” “ผมลงโทษคุณ” เขาขยับถอยห่าง ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง เปรมเป็นผู้ชายตัวสูงเพรียว เขาสูงเกือบร้อยแปดสิบเซนติเมตร ในขณะที่เธอสูงเพียงแค่ร้อยหกสิบเจ็ดเซนติเมตรเท่านั้น เวลายืนคุยกับเขา เธอจึงต้องเงยหน้ามองเขาเป็นธรรดา “ทำโทษเรื่องอะไรคะ” หล่อนเอ่ยถามตาปริบ ๆ เธอไปทำอะไรผิด ถึงได้โดนเขาทำโทษเช่นนี้ “โทษฐานที่คุณทำให้ผมหิว” เขาหลุบตามองริมฝีปากของเธออย่างอ้อยอิ่ง ทำให้เธอต้องเผลอกัดปากเบา ๆ คิดได้ดังนั้นเธอก็รีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้ กลัวว่าเขาจะจูบเธออีก “ผมไม่จูบคุณแล้วล่ะ แต่ถ้าคุณยังชักช้า ทำให้ผมหิวไปมากกว่านี้ ผมอาจจะทำมากกว่าจูบคุณก็ได้” เขาเดินกลับเข้าห้องทำงานไปแล้ว แต่เธอยังใจหายใจคว่ำไม่หาย “คนบ้า คนเฮงซวย คนเจ้าชู้” เธอด่าว่าเขาไปพลางสัมผัสริมฝีปากของตัวเองไปพลาง ดูเอาเถอะ กับเธอซึ่งเป็นเลขาแสนจะเฉิ่มเชย ใส่แว่นตาหนาเตอะขนาดนี้ เขายังจูบได้ลง ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาคงจะทำมากกว่านี้ แค่คิดก็รู้สึกหงุดหงิดเป็นที่สุด อาหารที่เขาชอบกินน่ะเหรอ เธอจำได้สิ ทำไมถึงจะจำไม่ได้ จะมีผู้หญิงสักกี่คนรู้ว่าเขาชอบกินอะไร คงมีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ผัดไทยหอยทอดก็ถูกนำเสิร์ฟมาตรงหน้า พิมพ์พิศาอยากเห็นสีหน้าช็อกสุดๆ ของเขา หรือไม่ก็แปลกใจที่เธอรู้ว่าเขาชอบกินผัดไทยหอยทอด แล้วก็ต้องเป็นร้านนี้เท่านั้น เพราะเป็นร้านประจำของเขา ก่อนเขาจะเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ “คุณกินอะไรเป็นมื้อกลางวัน” ประโยคคำถามของเขาทำให้เธอยิ้มค้าง เธอคิดว่าจะเห็นสีหน้าช็อกสุดๆ ของเขาเสียอีก แต่ปรากฏว่าเขากลับเอ่ยถามเธอกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย ไม่ได้สนใจผัดไทยหอยทอดเจ้าโปรดเป็นพิเศษอย่างที่เธอคิด “ฉันจะไปกินที่ศูนย์อาหารของบริษัทค่ะ” “คุณสั่งผัดไทยมาตั้งหลายกล่อง คิดว่าผมจะกินหมดเหรอ” “คะ” เธอหลุดอุทานออกมา “คุณต้องรับผิดชอบช่วยกินมันให้หมดด้วย” “มันตั้งหลายกล่องนะคะ ฉันจะไปกินยังไงไหว” “แล้วคุณสั่งมาทำไมตั้งเยอะแยะ” เขามองผัดไทยทั้งห้ากล่องแล้วมองหน้าเธอนิ่ง “ก็ท่านประธานบอกว่าหิว ฉันก็เลยสั่งมาให้หลายๆ กล่องยังไงคะ” เธอพูดคล้ายประชด “ผมกินไม่หมดหรอก คุณต้องช่วยกิน” “งั้นเอาไปแจกพนักงานคนอื่นสิคะ” เธอหาทางออกให้เขา “พนักงานในบริษัทผมมีกี่คน” “ก็เยอะค่ะ หลายร้อยคน” “ผัดไทยแค่นี้แจกหมดไหม” “ก็เลือกแจกสิคะ” “ก็จะโดนหาว่าเลือกที่รักมักที่ชังอีกน่ะสิ” “อ้าว...” อันโน้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ได้ แล้วเขาจะให้เธอทำยังไงกันล่ะ “การที่คุณนั่งลงกินผัดไทยกับผม มันจะทำให้คุณตายหรือไง” ประโยคของเขาทำให้เธอตาโต ก่อนจะแอบค้อนเขาเสียหนึ่งที พิมพ์พิศาจึงจำต้องนั่งลงกินผัดไทยหอยทอดไปกับเขาด้วย เธอไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเลขาเฉิ่ม ๆ เชย ๆ แบบเธอจะได้มานั่งกินผัดไทยกับเจ้านายแบบเขา เธอเหลือบมองเขากินผัดไทยแล้วนึกสงสัย เขาทำหน้านิ่งมาก นึกอยากรู้ว่าเขาจะรู้สึกเอร็ดอร่อยบ้างไหมนะ ไม่เห็นแสดงอาการอะไรให้เธอจับได้เลย สมัยก่อนเขากินผัดไทยหอยทอดร้านนี้ เขามักจะทำหน้าฟิน แล้วก็เอ่ยปากบอกว่าอร่อยเสมอ “ปกติคุณสายตาสั้นเหรอ” “แค่ก แค่ก แค่ก” พิมพ์พิศาถึงกับสำลัก เพราะเธอกำลังมองเขาเพลิน จู่ ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้นมาถาม ร่างสูงของเปรมลุกจากเก้าอี้เดินไปลูบหลังลูบไหล่ให้เธอ พร้อมทั้งหยิบน้ำมาให้เธอดื่ม “ดีขึ้นหรือยัง” “ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ” “กินยังไงจนสำลัก” “ฉันแค่ตกใจน่ะค่ะ” “ตกใจเรื่องอะไร เรื่องที่ผมถามว่าคุณสายตาสั้นน่ะเหรอ” เขาขยับใบหน้าเข้ามาถามย้ำ ก่อนจะดึงแว่นตาหนาเตอะของเธอออก พิมพ์พิศาโวยวายอย่างตกใจในทันที “ท่านประธานทำอะไรคะ เอาแว่นของฉันมานะคะ” หล่อนแย่งแว่นในมือของเขา แต่เขาชูขึ้นเหนือหัว แค่นี้เธอก็ไม่สามารถคว้ากลับมาได้แล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more