I tried to look okay. Kahit wala talaga ako sa wisyo buong araw, hindi ko hinayaan na tuluyan akong sirain no’n. Inisip kong manatili sa silid ko. Wala akong plano na harapin ang lahat sa labas. Kahit rinig na rinig ko ang ingay mula sa hardin, hindi pa rin ako nagpatinag. Hindi mawala sa isip ko ang mga sinabi ni Mama. I can’t stop thinking about it and I’m going crazy because of it.
Now, I’m starting to regret coming back home. Sana pala ay hindi na ako umuwi. Sana ay nakinig na lang ako sa sinasabj ng isip ko.
Pinunasan ko ang natuyong luha sa aking mga pisngi. I can’t keep going like this, right? I should heal. I need to move forward. Ngunit hindi ko pa rin maiwaksi sa aking isipan ang nangyari noong gabi.
Bawat pikit na lang ng aking mga mata, iyong tagpo na iyon ang aking nakikit
