เมื่อเปิดประตูห้องออกมา ลูเซียน่าก็เจอเข้ากับบอดีการ์ดทั้งสอง เธอเดินหน้างุดผ่านอัลโดและลุยจิไปโดยไม่กล่าวทักทาย ยิ่งเธอนึกถึงจีสตริงสีแดง ยิ่งรู้สึกอับอายจนอยากจะมุดแผ่นดินหนีหายไปให้รู้แล้วรู้รอด
“จากเสียง กูไม่แปลกใจทำไมเดินขากาง”
“มึงเหงาหรือว่ายังไง?” ลุยจิหันมาถามอัลโด ขณะที่เดินตามเจ้านายไปที่รถ
“เอ่อ ที่ของคุณอยู่ด้านหลังครับ” อัลโดเอ่ยขึ้นเมื่อลูเซียน่าไปเปิดประตูด้านหน้าจะนั่งข้างคนขับ
“ฉันก็เป็นลูกน้อง นั่งเสมอเจ้านายคงไม่ดีหรอกค่ะ” พูดจบเธอก็ก้าวขาขึ้นไปนั่งทันที
“ลงมา” เสียงเรียบเอ่ยขึ้น ลูเซียน่าถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะก้าวขาลงตามคำสั่ง แล้วเดินมาขึ้นด้านหลัง ด้วยสีหน้าไม่พอใจที่ถูกออกคำสั่งครั้งแล้วครั้งเล่า และก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงยอมทำตามที่เขาสั่งทุกครั้งไป ทั้งที่เธอเกลียดการถูกบีบบังคับที่สุด
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง รถตู้หรูสีดำก็ขับขึ้นเรือส่วนตัวมายังเมืองเมสซีนา
