เมื่อฉันมาถึงโรงแรมหรูขนาดใหญ่โตมโหฬาร พนักงานของโรงแรมก็พาเข้าไปในห้อง ๆ หนึ่งเพื่อตั้งค่าลายนิ้วมือสำหรับใช้ในการสแกนเปิดใช้งานลิฟต์ส่วนตัว
ติ้ง!
“ขนมาทำไมเยอะแยะ”
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก นั่นคือคำทักทายแรกที่ลูเซียน่าได้ยิน
“ของของฉัน ฉันใช้เงินซื้อมานี่คะ จะให้ทิ้งได้ยังไง”
มือซ้ายคนสนิทแทบอยากจะตะโกนบอกกับคนเป็นนายว่าถ้าไม่ห้าม เธอได้ขนโต๊ะ ตู้ เตียงมาด้วยแล้ว
“แทนตัวเองว่าหนู” ลูเซียน่าจิ้ปากทันที แล้วมองค้อนคนตรงหน้าเล็กน้อย
“ค่ะเสี่ย”
“จิ๊”
มาเฟียหนุ่มจิ้ปากเมื่อได้ยินสรรพนามที่เธอใช้เรียกก่อนจะหันไปพยักหน้าเป็นสัญญาณให้กับเหล่าลูกน้องที่ยืนถือของอยู่ ให้ยกขึ้นไปวางไว้ยังชั้นสองก่อนตนจะเดินมือล้วงกระเป๋าไปนั่งลงที่โซฟา
“แล้วฉะ...”
“อ เอ่อ แล้วเซียจะไปทำงานยังไง” เธอเปลี่ยนสรรพนามทันทีเมื่อเห็นสายตาดุจ้องมา แต่ก็ยังคงไม่ใช้คำว่าหนูแทนตัวตามที่เขาต้องการ
“เดี๋ยวฉันพาไป
