ฉันตื่นอีกทีตอนไหนไม่รู้ ยังไม่มีอารมณ์ดูนาฬิกา เหมือนได้นอนเต็มอิ่มแต่ก็รู้สึกขี้เกียจอยู่ดี ตอนที่ลุกขึ้นก็ยืดแขนบิดขี้เกียจไปเลย เป็นจังหวะที่ปลื้มเปิดประตูเข้ามา เขามองฉันตาค้าง ทำตาหลุกหลิกเหมือนเขิน
“โทษที ฉันไม่ได้ใส่เสื้อให้แก” ฉันเลยก้มมองตัวเอง ไม่ได้ใส่อะไรจริงๆ ตอนลุกขึ้นนั่งทำให้ผ้าห่มร่วงมากองที่เอว ฉันดึงผ้าห่มคลุมอกตัวเอง เขินๆ นิดหน่อยแต่ทำเป็นชิล ไม่อยากให้เขาล้อได้บ่อยๆ แต่ปลื้มนี่ทำเป็นเขินจนน่าหมั่นไส้ ทีเมื่อเช้านะมองแล้วมองอีก
ปลื้มเดินมานั่งขอบเตียง ฉันเลยถามเวลากับเขา
“เวลาไหนแล้วเนี่ยปลื้ม”
“ตอนฉันตื่นบ่ายโมง” มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกมากกับการตื่นบ่ายโมงในวันที่ขี้เกียจ แต่พอนึกถึงสาเหตุของวันนี้ก็สงสัยนิดหน่อยว่ามันทำให้หลับเป็นตายได้ขนาดนี้ แถมตื่นมายังรู้สึกเพลียตัวหน่อยๆ ด้วย
“ไม่เห็นปลุกฉัน”
“ฉันลุกไปสั่งอาหารน่ะ มาส่งเมื่อกี้ถึงเข้ามาปลุกแก ปะ กินข้าว”
“
