ไอ้สนที่เห็นนางโมลีสิ้นฤทธิ์ มันก็ใช้มือหนาสัมผัสไปที่มือเล็ก ๆ ที่กำลังกอบกุมเต้าคู่งามแม้ยามสลบ มันถึงกับดีใจตื่นเต้นมือสั่นแต่มันยังไม่ทันได้เห็นยอดปทุมสีหวานของนางโมลี
ร่างหนาใหญ่ของมันถึงกับกระเด็นถลาไปไกลเป็นเมตร ด้วยฝ่าเท้าใหญ่โตของใครคนหนึ่งที่ยืนจ้องเขม็งด้วยแววตาอำหิตมาที่มันด้วยความโกรธเกรี้ยว อสูรไพรในร่างมนุษย์แววตาดำขลับเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานราวกับสัตว์ป่า ร้อยยิ้มร้านเหมือนแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว ร่างสูงใหญ่โต มัดกล้ามนับร้อยมัดผิวที่ดูผุดผ่องในวันนั้น ตอนนี้กลายเป็นสีซีดราวกับซากศพไร้เลือดเนื้อไอ้สนตกใจตาเบิกโพลงกับภาพที่เห็นตรงหน้าถึงกับร้องเสียงหลงให้คนช่วย
“เอ็ง เอ็ง ไม่ใช่คน เอ็งไม่ใช่คน ช่วยด้วย ช่วยด้วย” ไอ้สนที่ร้องขอความช่วยเหลืออย่างไร้ยางอาย
พระอาทิตย์ที่เปล่งประกายแสงบนท้องฟ้าก่อนหน้านี้ถูกแทนที่ด้วยความมืดดำสนิท เสียงคำรามก้องลั่นป่า สิงห์สาราสัตว์ถึงกับพากันตกใจแ
