NAZENİN
Laden ile konuştuktan sonra yatağıma yatmış ve belki de yıllar sonra ilk kez kendimle ve geleceğimle ilgili hayaller kurmuştum.
Bir sahil kasabasında, beni kimsenin tanımadığı bir sokakta, küçücük bir evim olsa ne güzel olurdu.
Hayalini kurduğum kitapları yazardım belki. Belki de sabah sekiz akşam beş çalışacağım bir işim olurdu.
Birçok insanın mırın kırın ettiği bir hayata özlem duymak da ne bileyim. Komikti galiba… Yıllarca hayal kurmayınca, insanın hayalleri de basit oluyordu sanırım.
Hayatıma kimseyi dahil etmeden, sessiz bir yuvanın özlemi burnumun direğini sızlatıyordu.
Çok konuşmak, çok haykırmak istiyordum ama bazen zordu işte. Sanki dilimin üstünde cam parçası vardı, ve ben her konuştuğumda dilimi keserek parçalayacakmış gibi hissediyordum. Konuşacağım zaman da ge
