NAZENİN
Hayatın en temel kurallarından biri iniş ve çıkışlardı. Her çıkışın bir inişi, her inişin bir çıkışı vardı.
Anne ve babamın baskılarına rağmen iyi bir çocukluk yaşamıştım. Yani hemen hemen…
Aslında isyan ettiğim, üzüldüğüm bir zaman dilimi olmuştu. Bu süreçte beni kendime getiren kişi abim olmuştu.
Liseden mezun olduğum zamandı. Ben kendimden daha iyi şartlarda yetişen çocukları gördükçe kaderime lanet okurdum. Üniversiteye gidemedim diye veryansın etmiştim uzun bir süre.
Ben, kendimden iyi olanı görür içerlerdim. Abim, benden kötü olanı gösterirdi bana.
Hayatın gerçekten iki penceresi vardı. İnsanın nereden baktığı aslında gelecekte şekil alacağı kişiyi yansıtıyordu bir nevi.
Ben, ‘üniversiteye gidemedim,’ diye isyan ederdim. Abim, ‘bak şunun okuma yazması bile yok,’ der
