SARP
“Yeme şu pis tırnaklarını!”
“Tırnaklarım pis değil bir kere,” demek için elini ağzından kısa bir an çekti ama sonra yeniden yemeye başladı.
Benden neden korktuğunu harbiden hiç anlamış değildim. Ama korktuğunu hissediyordum. Bu yüzden de, dilimin ucuna gelen bütün soruları gideceğimiz yere saklıyordum.
Nereye gidiyorduk onu da bilmiyordum ya, neyse. Laden yanımdaydı sonuçta. Bir elimi omzuna atıp onu kendime doğru çekerek, saçlarının üstüne bir öpücük kondurdum.
Allah’ım! İçimdeki rahatlama kaçıncı leveldi bilmiyorum. Kaç kez rüyalarımda cesedini görmüştüm. Ne yapmış olursa olsun, sağ bir şekilde kollarımın arasındaydı ya. Gerisi önemli değildi.
İyiydi. Hayattaydı. Ve çok şükür ki artık yanımdaydı.
Yüzünü göğsüme gömerken sonunda tırnaklarını yemeye ara vermişti.
Babamlar
