หลังจากรับประทานอาหารเสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วประมุขของบ้านก็เรียกหลานสาวคนเล็กเข้าพูดคุยกับตนเพียงลำพังที่ห้องทำงาน ใบหน้าเหี่ยวย่นมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อิ่มอกอิ่มใจยามเห็นหลานทั้งสองกลมเกลียวเป็นหนึ่งเดียว
“คุณปู่มีเรื่องอะไรต้องการคุยกับหนูหรือคะ” เสียงหวานเอ่ยถาม สองมือประสานวางบนตักอย่างสุภาพ
“เมื่อช่วงกลางวันป้าภัคคิณีเขามาขอร้องปู่” ชายชราเกริ่นเปิดเรื่องสนทนา เมื่อเห็นว่าร่างบางสงบนิ่งจึงเอ่ยต่อ “หญิงอยากพาหลานไปเปิดหูเปิดตา”
“อะไรนะคะ” เสียงหวานถามอย่างไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ “คุณหญิงน่ะหรือคะจะพาหนูไปเปิดหูเปิดตา”
“ใช่” ชายชราพยักหน้า “แต่ที่ไม่กล้ามาชวนด้วยตัวเองเพราะกลัวว่าหลานจะไม่เชื่อและไม่ยอมไปด้วย”
ถึงคราวนี้ฐิติวรดาเข้าใจแจ่มแจ้งเสียแล้วว่าอะไรเป็นอะไร หญิงสาวพยักหน้ารับฟังผู้มีพระคุณ ไม่ได้แสดงท่าทีอื่นใดนอกจากความนิ่งเฉย เธอเป็นแบ
