“เดี๋ยวก่อนสิครับ”
ชยกฤตรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามร่างบางออกมาติดๆ ชายหนุ่มดักหญิงสาวที่มีใบหน้าบอบช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักเอาไว้ ไม่ให้เธอมีโอกาสเดินหนีเขาอีกต่อไป ดวงตาคมทอดมองคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกหลากหลาย ร่างสูงระบายลมหายใจเหนื่อยล้า ที่ฐิติวรดาต้องเป็นแบบนี้มันเกิดจากน้องสาวของเขา
ในฐานะพี่ชายจึงรู้สึกเสียใจเหลือเกิน
“เรื่องน้องหญิงผมต้องขอโทษคุณด้วยนะครับ ผมไม่คิดว่า…” ชยกฤตยังพูดไม่ทันจบเสียงหวานก็ดังแทรกขึ้นเสียก่อน
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ”
ฐิติวรดามองใบหน้าคมคาย เธอไม่ได้โกรธเคืองอันใดเขา ไม่มีความจำเป็นที่เขาต้องมาขอโทษ
“แต่ผมก็รู้สึกผิดอยู่ดี คุณไม่ควรต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้”
ชยกฤตว่าไปตามที่คิด เขาสงสารเธอเหลือเกิน ยิ่งเห็นดวงตาอันบอบช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักก็ยิ่งทวีคูณความสงสารเป็นเท่าตัว
“ผิดแล้วล่ะค่ะ ลูกสาวของผู้หญิงหากินอย่างฉันสมควรแล้วท
