“เรียกได้สิคะ ทำไมจะเรียกไม่ได้” ฐิติวรดาว่าแล้วหัวเราะ ตัวโตเสียเปล่าทว่ากิริยาท่าทางบางช่วงบางจังหวะก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยที่กลัวการถูกต่อว่าจากผู้ใหญ่
“ครับ… เอ่อ คุณนิด”
ชนะศึกหูแดงหนักกว่าเก่าเมื่อปากหยักต้องเรียกชื่อเล่นของสาวเจ้า ไม่รู้ทำไมแต่หัวใจเต้นแรงจนอยากกัดลิ้นตายนัก น่าขายหน้าเสียจริง เป็นชายแท้ๆ กลับมาทำท่าทีเขินอายต่อหน้าสตรี
“นี่ก็สายมากแล้ว ฉันว่าเราไปกันเถอะค่ะ”
“เชิญครับคุณนิด”
มือหนาผายไปยังเบื้องหน้าเพื่อเปิดทางให้กับหญิงสาวตามมารยาท ร่างเล็กเดินนำหน้าเขาออกไปจากบ้าน จากนั้นร่างสูงสง่าก็เดินตามไปติดๆ ทั้งสองพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม ท่าทางมีความสุขของหญิงสาวนั้นกำลังส่งผลต่อชายหนุ่มอีกคนยิ่งนัก
ชยกฤตมองภาพคนทั้งคู่แล้วกำหมัดแน่น เวลาอยู่กับเขาช่างแตกต่างเหลือเกิน เขายอมรับว่าอิจฉาที่ชายอื่นได้รับคำพูดหวานหูและรอยยิ้มพิมพ์ใจ แต่เขาที่พยายามเข้าหาเธอทุกทางกลับไม
