“ไม่น่าเชื่อเช่นกันว่าคุณยังไม่ลืมฉัน”
“มาริษา!” ชนะศึกเดือดดาล คำพูดของเจ้าหล่อนเหมือนเชื้อเพลิงที่สะกิดให้ไฟในกายร้อนรุ่ม
“แต่จะบอกอะไรให้นะ ต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้ฉันก็เลือกที่จะไปจากคุณ เพราะคุณไม่มีค่าพอที่จะยืนเคียงข้างฉัน และอย่าคิดนะว่าจะใช้นังเด็กโง่นั่น…” เจ้าตัวเว้นช่วงพลางเบนสายตาไปมองร่าบาง ฐิติวรดามองมาที่คนทั้งสองด้วยความสงสัย
“มาเป็นเครื่องมือทำให้ฉันเสียใจ คุณไม่มีวันได้ในสิ่งที่ต้องการ ต่อให้คุณเป็นแฟนกับมันฉันก็ไม่แคร์!”
“มาริษา!” มือหนาเผลอบีบแขนเรียวเล็กแน่น แววตาเขาน่ากลัวดุจเสือร้าย ริมฝีปากหยักเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ฐิติวรดาเห็นท่าไม่สู้ดีจึงรีบมาห้ามปราม เธอไม่รู้ว่าเขาสองคนพูดคุยอะไรกัน และไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไร
แต่ท่าทางไม่สู้ดีที่เห็นก็ไม่สามารถทนยืนมองอยู่เฉยได้
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงหวานถาม มาริษาจ้องใบหน้าเล็กแล้วยิ้มเหยียด
“ให้เขาไปส่งที่บ้านสิ คืน
