หลังจากที่พี่คินรับของขวัญจากฉันไป เขาก็นิ่งเงียบ ส่วนตัวฉันเองก็นั่งใจเต้นแรงอยู่ข้าง ๆ เขา ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเลย
"ขอบคุณนะคะพี่คินที่มาส่ง" จนมาถึงหน้าบ้านของฉัน พี่คินจอดเทียบแค่ที่ด้านหน้าเท่านั้น ไม่ได้ขับเข้าไป เนื่องจากประตูไม่ได้เปิดไว้ ฉันปลดสายเบลล์ออกแล้วเอ่ยขอบคุณที่เขามาส่ง
"อื้ม" พี่คินก็พยักหน้ารับนิ่ง ๆ
ฉันจึงเปิดประตูลงรถมา
"ขับรถดี ๆ นะคะ" และก็ไม่วายชะโงกหน้าไปกล่าวกับพี่คินทิ้งท้ายเอาไว้ด้วย
พอรถของพี่คินจากไป ฉันก็หมุนตัวเดินเข้าบ้าน แล้วหยิบแซนด์วิชที่พี่คินให้เมื่อเช้านี้ออกมาดู
"มายืนอะไรตรงนี้" จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น ทำให้ฉันถึงกับสะดุ้งตกใจ
"พี่พร้อม ตกใจหมด" พอหันไปมองก็พบว่าคือพี่ชายของฉันเอง ฉันจึงเหวี่ยงใส่เขา โทษฐานที่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง
"แล้วนี่อะไร" พี่พร้อมมองหน้าฉันด้วยความแปลกใจ แล้วก้มหน้าลงมองแซนด์วิชในมือฉันพร้อมกับถามขึ้น
"ก็แซนด์วิชไง เห็นเป็นอะไรละ" ฉันทำหน้าเซ็งแล้วยื่นมันไปตรงหน้าพี่ชาย ก็เห็น ๆ อยู่ แล้วจะมาถามฉันทำไมกัน
"ก็เพราะมันคือแซนด์วิชนี่แหละ เลยถาม เอามากินดิ" พี่พร้อมตอบกลับมา และทำท่าจะเข้ามาแย่งของในมือฉัน
"ไม่ได้นะ" ฉันเบี่ยงตัวหลบและปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ยอมเขาเด็ดขาด
"อะไร แค่นี้ทำหวง" นั่นยิ่งทำให้พี่พร้อมหรี่ตามองฉันด้วยความสงสัย
"หิวก็ไปให้แม่บ้านทำให้กินนู้น อย่ามาแย่ง" ฉันจึงหลบสายตาและไล่ให้เขาไปบอกแม่บ้านทำให้กิน อยากกินอะไรก็สั่ง ไม่เห็นต้องมากวนฉันเลย
จากนั้นฉันก็เดินหนีออกมาทันที
"อะไรของมันวะ" ได้ยินเสียงพี่พร้อมบ่นลอยมาตามลม แต่ว่าฉันไม่ได้หันไปสนใจเขา
ฉันหนีพี่พร้อมขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเอง จากนั้นก็เอาแซนด์วิชไปแช่ไว้ในตู้เย็น ซึ่งมีชั้นที่ฉันเอาไว้เป็นของสะสม
และทุกอย่างล้วนเป็นของมาจากพี่คินทั้งสิ้น
ใช่แล้วล่ะ ฉันแอบชอบพี่คิน ชอบมาตั้งแต่เด็กแล้วด้วย แต่เพราะพี่คินเห็นฉันเป็นเพียงน้องสาว ฉันจึงไม่สามารถแสดงความรู้สึกออกมาได้
จึงทำได้เพียงเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจ
คิดแล้วก็เศร้านะ ทั้ง ๆ ที่อยู่ใกล้กันเพียงเอื้อม แต่รักของฉันไม่มีทางสมหวังเลยสักนิด