ตอนที่2การจากลา...ที่ไม่สำคัญ
1932 Words
[ห้องอาหารโรงเรียนนานาชาติอินเตอร์]
“แกจะไม่เรียนต่อจริงๆ เหรอเนย์...”
‘นิชาภัทร’ ถามซ้ำอีกครั้งหลังจากคำบอกเล่าของลัลน์ลลิต ที่อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนใจไม่เรียนต่อซะงั้น
“มีอะไรหรือเปล่าเนย์...ตอนแรกเนย์เลือกสาขากราฟิกดีไซน์แล้วนี่ ทำไมถึงเปลี่ยนใจล่ะ”
‘ชรินทร์ทิพย์’ หรือ ‘พราวมุก’ หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของ ลัลน์ลลิตเอ่ยถาม พร้อมกับปรายตามองไปที่กันต์ธีร์อีกครั้ง ราวกับต้องการทราบปฏิกิริยาของชายหนุ่ม ที่ถือว่าสนิทกับลัลน์ลลิตมากที่สุด ‘ซึ่งจริงๆ แล้ว ชรินทร์ทิพย์ก็อยากให้เป็นเธอมากกว่า’
“นี่เธอคง...ไม่พอใจฉันที่ไปจีบสาวคนใหม่ใช่มั้ย...เนย์”
‘นราวิชญ์’ หรือ ‘เรย์’ เด็กหนุ่มเพลย์บอยประจำโรงเรียน ฉายาแบดบอยตัวร้าย
“ไม่หรอก...เหตุผลที่ฉันไม่ได้เรียน คือ ฉันไม่มีเงินที่จะเรียนต่อแล้ว ฉันต้องทำงาน”
ลัลน์ลลิตบอกออกไปตรงๆ เธอไม่ต้องการปิดบังเพื่อนของเธอ ถึงปิด พวกเพื่อนๆ ของเธอก็คงจะรู้ได้ ในสักวัน
“หมายความว่ายังไงเนย์ ไม่มีเงิน ก็พ่อของเนย์ ก็มีเงินนี่”
ชรินทร์ทิพย์ทราบข้อมูลของลัลน์ลลิตมาพอสมควร แต่ว่าเธอก็แกล้งถามไปอย่างนั้นเอง จี้ให้ตรงจุด เพื่อลากออกมาขยี้อีกที ชรินทร์ทิพย์เกลียดลัลน์ลลิตที่สุด เธอต้องการเหยียบลัลน์ลลิตให้จมธรณีเมื่อมีโอกาส
“นั่นสิเนย์...แกมีอะไรหรือเปล่า”
“พ่อฉันล้มละลาย ฉันไม่มีเงินเรียนต่อแล้ว”
น้ำเสียงอันแผ่วเบาเอ่ยออกไปด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นตันใจอย่างที่สุด ถ้าลัลน์ลลิตไม่บอกไป พวกเพื่อนของเธอ ก็คงจะต้องขุดคุ้ยเรื่องนี้อย่างแน่นอน
“เฮ้ย...เชี้ย! เป็นไปได้ไงเนี่ย!”
นราวิชญ์สบถออกมาอย่างทันที เมื่อได้ยินประโยคจาก ลัลน์ลลิต ‘จะเป็นไปได้ยังไง’
“อุ้ย...เนย์...จริงเหรอ พ่อของเนย์ล้มละลาย งั้นก็แสดงว่า นอกจากเนย์จะไม่ได้เรียนต่อแล้ว เนย์ก็คงต้องลำบากสิ”
ชรินทร์ทิพย์พร้อมบดขยี้เอาคืนอย่างทันที ‘สะใจเธอจริงๆ’ ชรินทร์ทิพย์หมดเสี้ยนหนามตำใจของเธอแล้วสินะ
“อือ”
“เสียใจด้วยนะเนย์...ฉันไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับแกเลย”
“ขอบใจมากหลิว อาทิตย์หน้าฉันก็ไม่ได้เจอพวกแกแล้ว ยังไงก็ขอให้พวกแกโชคดีกันนะ”
“เฮ้ย! กันต์ นายจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ นายช่วยเนย์ได้นี่ ออกค่าเทอมให้ก็ได้ หรือให้เนย์ไปทำงานที่บ้านนายก็ได้”
“...” กันต์ธีร์ไม่ตอบ ได้แต่มองใบหน้านวลเนียนใสอยู่แบบนั้น ไม่มีอะไรที่จะโน้มน้าวผู้หญิงคนนี้ได้เลยจริงๆ
“นั่นสิ...พราวมุกคิดว่า พ่อของกันต์น่าจะช่วยเนย์ได้นะคะ”
ชรินทิพย์ทำคะแนนให้กับตัวเองทันที ถ้าไม่มีลัลน์ลลิตแล้ว กันต์ธีร์จะต้องหันมาชอบชรินทร์ทิพย์แน่นอน
“กันต์เสนอจะช่วยฉันแล้ว แต่ว่าฉันไม่อยากให้ใครช่วยฉันหรอกนะ ปัญหาของฉัน มันไม่ใช่ปัญหาเล็กๆ เพราะฉะนั้น เรื่องนี้ฉันก็ต้องแก้ด้วยตัวเอง”
“แล้วแกจะไปอยู่ที่ไหนล่ะเนย์”
นิชาภัทรรู้สึกใจหายเป็นอย่างมาก ลัลน์ลลิตคือเพื่อนสนิทของเธอ ที่มักจะรับฟังเรื่องราวของนิชาภัทรอยู่เสมอ ไม่มีเพื่อนคนนี้แล้ว นิชาภัทรจะหันไปปรึกษาใครได้ล่ะทีนี้
“อยู่บ้านเช่าไง”
“เธอมาทำงานที่คลับพ่อของฉันมั้ยเนย์...คืนหนึ่งได้เงินเยอะเลยนะ...”
นราวิชญ์รู้สึกเสียดายลัลน์ลลิตอย่างบอกไม่ถูก เขารู้ว่าเพื่อนคนนี้ชอบเขา และเขาเองก็ชอบเธอเช่นกัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ลัลน์ลลิตให้เขาไม่ได้ ก็คือการเข้าถึงตัว แม้กระทั่งกอดจูบ เธอเป็นคนหวงตัว นราวิชญ์เองไม่ต้องการความรักใสๆ แบบหนุ่มสาวหรอกนะ เขาชอบการมีสัมพันธ์แบบถึงเนื้อถึงตัวมากกว่า
“ขอบใจนายมากนะเรย์ ฉันทำไม่ได้หรอก อายุยังไม่ถึง”
“งั้น...บ้านพราวมุกต้องการแม่บ้านพอดีเลย เนย์ไปทำงานที่บ้านพราวมุกมั้ยล่ะ เดี๋ยวพราวมุกจะคุยกับคุณแม่ให้”
ชรินทร์ทิพย์ด้อยค่าลัลน์ลลิตอีกครั้ง เธอต้องทำให้ลัลน์ลลิตตกต่ำ และต้องการให้กันต์ธีร์ได้เห็นถึงความน่าเวทนาของลัลน์ลลิตให้มากที่สุด
“ขอบใจมากนะพราวมุก เนย์กำลังหางานอยู่”
“ทำไมล่ะ งานแม่บ้านก็ได้เงินนะ เนย์ไปทำงานที่คลับของเรย์ไม่ได้เพราะอายุไม่ถึง แต่งานแม่บ้านที่บ้านของพราวมุก แค่ปัดกวาดเช็ดถูนะ อีกอย่างพราวมุกจะบอกที่บ้านให้ปิดเป็นความลับ เรื่องอายุของเนย์ก็ได้นะ”
“ถ้าแกจะไปทำงานเป็นแม่บ้านที่บ้านของพราวมุก งั้นแกมาทำงานที่บ้านฉันดีกว่าเนย์...”
กันต์ธีร์พูดแทรกขึ้นมาอย่างเหลืออด เขาไม่รู้ว่าทำไมลัลน์ลลิตถึงคนยอมให้คนอื่นจิกกัดตัวเองได้ขนาดนี้
“ขอบใจทุกคนมากเลยนะ ที่พยายามจะช่วยฉัน ไม่เป็นไรหรอก ฉันมีงานที่เล็งไว้แล้ว วันนี้ฉันมาบอกพวกเธอ ว่าฉันจะไม่ได้มาเรียนแล้ว ก็เท่านั้นเอง ยังไงฉันก็ขอให้พวกเธอโชคดีนะ”
“เฮ้ย...แกจะไปแบบนี้ไม่ได้นะเนย์...แกอย่าออกจากกลุ่มแชทนะ พวกเรายังเป็นเพื่อนกันนะ มีอะไรจะได้คอยช่วยเหลือกันได้”
นิชาภัทรยังทำใจยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ เธอจะเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไปได้ยังไง ถึงแม้ว่าลัลน์ลลิตจะพึ่งรู้จักกับเธอตอนอยู่มัธยมตอนปลายก็ตาม
“ฉันไม่ออกหรอกหลิว ก็ยังเหมือนเดิมนะ”
“งั้น วันนี้ฉันจะจัดเลี้ยงส่งเธอเองนะเนย์...ที่บ้านฉันก็ได้”
นราวิชญ์เสนอไอเดีย นาทีนี้เขาต้องแสดงความเป็นสุภาพบุรุษของตัวเองออกมา ไม่แน่ เขาอาจจะได้เป็นเทพบุตรขี่ม้าขาวเลยก็ได้นะ
“อืม...ไม่หรอก ขอบใจนายมากนะเรย์ ฉันต้องรีบกลับบ้าน พ่อของฉันไม่สบายน่ะ”
ลัลน์ลลิตเคยสารภาพรักกับนราวิชญ์ เมื่อครั้งที่เธออยู่มัธยมปลายปีที่สี่ เขากับเธอคบกันเพียงชั่วระยะสั้นๆ เท่านั้น ผ่านมาเกือบสามปีแล้ว ความรักแบบเด็กของเธอและเขาก็จบลง
“ถ้าเธอต้องการให้ฉันช่วย โทรหาฉันได้เลยนะเนย์”
“จริงด้วยนะ พราวมุกเอง ก็พร้อมจะช่วยเนย์นะ”
“อือ...ขอบใจทุกคนมากนะ...”
[บ้านเช่าหลังเล็ก...แถบชานเมือง]
“ห้องนอนมีสองห้อง พ่อกับแม่นอนข้างนอก เนย์กับดนย์นอนในห้องกันนะลูก”
บ้านเช่าขนาดเล็กในราคาย่อมเยานี้ กุลทิพย์พยายามเสาะหาจนเจอ เงินทองที่เหลืออยู่ต้องใช้แบบจำกัด กว่าที่สามีของเธอจะหายป่วย และทำงานได้ตามปกติ ก็คงอีกนาน
“พ่อ...ขอโทษลูกทั้งสองนะ ถ้าไม่เป็นเพราะพ่อ ลูกก็คงไม่ลำบากแบบนี้”
น้ำเสียงอันสั่นเครือของผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้น ท่ามกลางความรู้สึกเจ็บปวดอย่างที่สุด ‘นิธิศ’ ไม่คิดว่าครอบครัวของเขา จะต้องมารับชะตากรรมร่วมกับเขาแบบนี้ เป็นเพราะเขา ที่ทำให้ทุกอย่างพังลง ‘ความไว้เนื้อเชื่อใจ ทำให้นิธิศต้องเป็นแบบนี้’
“ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ เนย์เองก็เรียนจบพอดีเลยนะคะ พวกเราอยู่กันได้ค่ะ เดี๋ยวเนย์จะหางานทำช่วยคุณพ่อนะคะ”
ลัลน์ลลิตพยายามทำตัวเข้มแข็งต่อหน้าผู้เป็นพ่อ เมื่อเธอได้รู้ว่า พ่อของเธอไม่สบายและกำลังประสพกับโรคร้ายอยู่ แม่บอกเธอเมื่อวันก่อน ว่าพ่อป่วยและต้องใช้เงินรักษาเป็นจำนวนมาก
“พ่อกับแม่นอนในห้องเถอะครับ ดนย์นอนข้างนอกได้ครับ ไม่ต้องห่วงครับ ดนย์โตแล้วครับ”
“ลูกกำลังจะเป็นหนุ่มแล้ว นอนในห้องนอนจะเป็นส่วนตัวกว่า แม่กับพ่อไม่ลำบากหรอกลูก”
“ดนย์นอนได้ครับแม่ อีกอย่างพ่อไม่ค่อยสบาย ดนย์อยากให้พ่อพักผ่อนเยอะๆ ครับ”
“เนย์...คิดว่า เอาตามที่น้องบอกเถอะค่ะ ดนย์เป็นผู้ชาย และยังเด็ก ยังไงก็เข้มแข็งอยู่แล้วค่ะแม่”
“อืม...ก็แล้วแต่ลูกเถอะ จะเอาแบบนี้ก็ได้ อีกหน่อยถ้าเรามีเงิน ก็คงจะมีบ้านที่หลังใหญ่กว่านี้นะ”
“พ่อขอโทษทุกคนนะ”
ความเจ็บปวดอันแสนจะทรมานอย่างที่สุดก็คือ นิธิศไม่สามารถที่จะแก้ไขเรื่องนี้ได้อีกต่อไปแล้ว ความเจ็บปวดที่เห็นคนที่เขารักลำบากเพราะเขา
“พ่อไม่ต้องขอโทษพวกหนูหรอกค่ะ แค่พ่อเลี้ยงเนย์กับดนย์มาจนโตขนาดนี้ก็ดีแล้วนะคะพ่อ พวกเราไม่ใช่เด็กกันแล้วนะคะ และพ่อก็ไม่ต้องคิดมากเรื่องพวกหนูนะคะ เนย์กับดนย์เข้มแข็งกว่าที่พ่อคิดนะคะ”
ลัลน์ลลิตพยายามพูดให้ผู้เป็นพ่อคลายความทุกข์ลง โรคที่พ่อเป็นอยู่จะส่งผล ถ้าเกิดพ่อของเธอเครียดมากๆ ‘แม่อยากให้ลูกพูดให้กำลังใจพ่อเขานะลูก’
“เอาล่ะ เรามากินข้าวกันเถอะ คุณก็ทานข้าวนะ จะได้ทานยา หมอบอกว่าคุณต้องทานยาสม่ำเสมอ อีกไม่นานคุณก็จะหายนะ”
กุลทิพย์รู้ว่าเงินที่เหลือในบัญชี ยังไม่อาจเพียงพอที่จะผ่าตัดทำการรักษาสามีของเธอ ได้แต่รักษาตามอาการแบบนี้ไปก่อน อนาคตทุกอย่างอาจจะดีขึ้นก็เป็นได้ เธอต้องเข้มแข็ง จากนี้ไปกุลทิพย์จะต้องเป็นกำลังสำคัญให้กับลูกและสามีอันเป็นที่รักให้จงได้
....................
ติ๊ง! ติ๊ง! เสียงแอพพลิเคชั่นแชทดังขึ้น
พราวมุก : เนย์...เธอเป็นไงบ้าง...ฉันเป็นห่วงเธอนะ
พราวมุก : [สติ๊กเกอร์การ์ตูนเศร้า]
หลิว : ทำไมฉันโทรไปเธอไม่รับสายเนย์
หลิว : [สติ๊กเกอร์การ์ตูนร้องไห้]
เรย์ : ฉันกลับมาคุยกับพ่อแล้ว มีงานให้เธอทำนะเนย์ รับสายฉันหน่อยก็ได้นะ
พราวมุก : ทำไมเนย์...ไม่อ่านแชทนะ หลายวันแล้วที่เธอไม่อ่านเลย จริงๆ งานที่บ้านฉันมีเยอะแยะเลยที่จะให้เธอทำนะเนย์ แม่ฉันก็บอกให้เธอเข้ามานะ
หลิว : ฉันคิดถึงแกนะเนย์...ทำไมแกเงียบไปแบบนี้ล่ะ...เออแล้วกันต์ไปไหนเนี่ย
เรย์ : ในกลุ่มมีห้าคน แกก็ดูสิหลิว มีคนอ่านกี่คน
หลิว : สามคน มีแก พราวมุก และ...อ่อ...แกก็อ่านนี่กันต์ ทำไมแกไม่ตอบเลยวะ แค่ไอ่เนย์หายไปก็เครียดจะแย่อยู่แล้ว หรือแกไปหาไอ่เนย์ ช่วยถามหน่อยว่าไอ่เนย์ไปเช่าบ้านอยู่ที่ไหนอ่ะ
พราวมุก : สงสัยเนย์ จะไม่มีอินเทอร์เน็ตหรือเปล่านะ อาจจะโดนตัดเน็ต หรือไม่มีมือถือแล้วก็ได้นะ
เรย์ : ไม่หรอกมั้ง ถ้าไม่มี ฉันมีให้นะหลายเครื่องเลย เธอจะเอารุ่นไหน ฉันมีให้เธอเสมอนะเนย์
หลิว : อะไรเรย์ แกจะมาจีบไอ่เนย์ในนี้ไม่ได้นะ นี่มันแชท กลุ่มนะเว้ย...
เรย์ : ฉันก็แค่ห่วงอดีตหวานใจของฉันน่ะ ^^
……………………
- Writer
