Evin içi cıvıl cıvıldı.
Seher, Elif ve Derya sabahtan beri hummalı bir şekilde hazırlanıyor, her köşede bir eksik, bir detay tamamlanıyordu. Mis gibi yemek kokuları, kahkahalar ve tatlı telaşlar birbirine karışıyordu. Gecenin anlamı büyüktü. Elif ve Tuğrul yıllardır içlerinde tuttukları sevdanın adını koymaya hazırlanıyordu.
Elif’in bir ailesi yoktu belki ama kalabalık bir sevgi çemberi vardı etrafında. Can, onu kendi kardeşi gibi görmüş, bu özel gecede anne ve babasını da davet etmişti. Ve şimdi, salonun kapısı aralanmış, Can’ın neşeli, sevecen annesi ve babası içeri girmişti.
Anne Gülizar Hanım, sıcacık gülümsemesiyle Derya’ya sarıldı ilk.
“Ah canım kızım, ne güzel geldin hayatımıza,” dedi.
Baba Rıza Bey, Can’a fısıldadı o anda:
“Oğlum bu kız asker ama ben onun kalbinde çiçekler aç
