บทนำ: คืนพลั้ง...ในกรงอสูร (The Sin City Night)
901 Words
ณ คลับหรูชั้นดาดฟ้า โรงแรม The Venetian Macao, มาเก๊า
กลิ่นซิการ์ราคาแพงผสมปนเปไปกับกลิ่นน้ำหอมฉุนกึกของหญิงสาวในชุดเดรสรัดรูปที่พยายามเบียดเสียดเรือนร่างเข้ามาใกล้... มันช่างน่าเบื่อหน่าย
'โลแกน เมอร์ตัน' มาเฟียหนุ่มลูกครึ่งอเมริกัน-ฮ่องกง วัย 32 ปี ปรายตามองหญิงสาวสวยระดับนางแบบที่คู่ค้าส่งมาบำเรอด้วยสายตาว่างเปล่า นัยน์ตาสีสนิมเหล็ก (Hazel) ของเขาไม่มีแววหวั่นไหว แม้มือเรียวของหล่อนจะกำลังลูบไล้แผงอกแกร่งภายใต้เชิ้ตสีดำปลดกระดุมของเขาก็ตาม
"ออกไป..." น้ำเสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจเอ่ยขึ้นสั้นๆ แต่เย็นเยียบจนหญิงสาวสะดุ้ง
"แต่ว่า... บอสสั่งให้ฉันมาดูแลคุณนะคะ"
"ฉันบอกให้ ไสหัวไป"
เขาเน้นเสียงหนักขึ้น รังสีอำมหิตแผ่ซ่านจนหญิงสาวหน้าซีดเผือด รีบลุกหนีออกไปทันที โลแกนถอนหายใจยาว ยกแก้ววิสกี้ชั้นเลิศขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ความหงุดหงิดจากการเจรจาธุรกิจที่ยืดเยื้อทำให้เขาอยากหาที่ระบาย... แต่ไม่ใช่กับตุ๊กตายางไร้ชีวิตพวกนั้น
เขาต้องการอะไรที่มัน... ตื่นเต้นกว่านี้
ปึก!
แรงกระแทกเบาๆ ที่ด้านหลังเรียกสติราชสีห์หนุ่มให้หันกลับไปมอง
ร่างเล็กกะทัดรัดในชุดเดรสสั้นสีครีมเกาะอกที่ดูหมิ่นเหม่กำลังเซถลามาชนพนักโซฟาของเขา ผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้มยุ่งเหยิงเล็กน้อย ใบหน้าหวานจิ้มลิ้มแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ดวงตากลมโตฉ่ำเยิ้มปรือปรอยเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างงุนงง
"อื้อ... ขอโทดค่ะ... ทางเดินมันเอียงๆ เนอะ"
เสียงหวานใสที่พูดภาษาไทยอ้อแอ้ฟังไม่ได้ศัพท์ทำให้คิ้วเข้มของโลแกนเลิกขึ้น เขากวาดสายตามองสำรวจผู้บุกรุกตัวจ้อย... ตัวเล็ก ผิวขาวเนียนละเอียดเหมือนกระเบื้องเคลือบ และหน้าอกหน้าใจที่ 'ล้น' ออกมาจากเกาะอกตัวจิ๋วช่างขัดกับใบหน้าไร้เดียงสานั่นเหลือเกิน
กลิ่นกายหอมอ่อนๆ เหมือนวานิลลาผสมกลิ่นพีชลอยแตะจมูก มันหอมหวานและยั่วยวนจน 'สัตว์ร้าย' ในกายเขาที่หลับใหลเริ่มขยับตัว
"หลงทางเหรอ? แม่สาวน้อย" โลแกนตอบกลับเป็นภาษาไทยที่ชัดถ้อยชัดคำ มุมปากกระตุกยิ้มร้ายกาจ
"อื้อ... จะกลับห้อง... แต่มันมืดไปหมดเลย"
เธอพยายามจะทรงตัวลุกขึ้น แต่ขาที่อ่อนเปลี้ยทำให้เธอล้มพับลงมานั่งแหมะอยู่บนตักแกร่งของเขาพอดิบพอดี สะโพกมนนิ่มบดเบียดเข้ากับเป้ากางเกงสแลคเนื้อดีโดยไม่ตั้งใจ
กึก!
เส้นความอดทนของโลแกนขาดผึงวินาทีนั้น แก่นกายขนาดมหึมาภายใต้กางเกงตื่นตัวขึ้นทันทีเพียงแค่สัมผัสนุ่มนิ่มนั่นเสียดสี
"ชิท!..." เขาคำรามในลำคอ มือหนาคว้าเอวคอดกิ่วไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก ก่อนจะก้มลงกระซิบที่ข้างหูขาวสะอาด ลมหายใจร้อนระอุเป่ารดจนขนอ่อนเธอลุกชัน
"ถ้าหาห้องไม่เจอ... นอนห้องฉันก่อนก็ได้"
"มะ... ไม่เอา... แม่ดุ" คนเมาส่ายหน้าดิก แต่กลับซุกหน้าลงกับอกกว้างอย่างหาที่พึ่งพิง
"แม่ไม่รู้หรอก..." โลแกนแสยะยิ้มที่ดูอันตรายที่สุดในค่ำคืน มือหนาเริ่มลูบไล้จากเอวสอบขึ้นไปสัมผัสความนุ่มหยุ่นที่ล้นทะลัก บีบคลึงมันอย่างถือวิสาสะจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือกและส่งเสียงครางแผ่วเบา
"อ๊ะ..."
เสียงนั้นคือฟางเส้นสุดท้าย โลแกนไม่รอช้า ช้อนร่างบางขึ้นในท่าเจ้าสาวทันที ขายาวก้าวเดินออกจากโซน VIP ตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัวที่ขึ้นตรงสู่ Penthouse ชั้นบนสุด
เหยื่อตัวน้อยเดินเข้ามาในกรงราชสีห์เอง... งานนี้ต่อให้ร้องขอชีวิต เขาก็จะ 'กิน' ให้ไม่เหลือซาก
คืนนี้มาเก๊าจะต้องลุกเป็นไฟ... และแม่สาวหน้าตุ๊กตาคนนี้จะต้องจดจำชื่อ 'โลแกน เมอร์ตัน' ไปจนวันตาย!
...เช้าวันต่อมา...
แสงแดดยามสายสาดส่องเข้ามาในห้องนอนสุดหรู โลแกนรู้สึกตัวตื่นพร้อมความรู้สึกปวดหนึบที่ขมับ แต่สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดกว่าอาการแฮงค์คือ ความว่างเปล่า ข้างกาย
เตียงกว้างยับยู่ยี่ คราบเลือดพรหมจรรย์สีจาง และกลิ่นคาวโลกีย์ที่ยังลอยอบอวลเป็นหลักฐานชั้นดีว่าเมื่อคืนเกิด 'สงคราม' ที่ดุเดือดแค่ไหน
แต่เจ้าของร่างนุ่มนิ่มที่เขากระแทกกระทั้นใส่ไม่ยั้งทั้งคืน... หายหัวไปไหน?
"บัดซบ!!"
โลแกนสบถลั่นห้องเมื่อเดินไปเห็นธนบัตรใบละพันบาทของไทยสามใบวางแปะไว้ที่หัวเตียง พร้อมกระดาษโน้ตที่เขียนด้วยลายมือขยุกขยิก
> 'ค่าเสียเวลาค่ะ... ลืมๆ มันไปซะนะคะ'
เส้นเลือดที่ขมับของมาเฟียหนุ่มปูดโปน ดวงตาสีสนิมเหล็กวาวโรจน์ด้วยความโกรธจัด ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาเหมือนเป็นผู้ชายขายตัวข้างถนนแบบนี้!
"กล้ามากนะ... ยัยตัวแสบ"
มือหนาขยำกระดาษโน้ตจนแหลกคามือ เขาคว้าโทรศัพท์กดโทรหาลูกน้องคนสนิททันที น้ำเสียงที่สั่งการเย็นยะเยือกจนปลายสายขนลุก
"ไปลากตัวผู้หญิงเมื่อคืนมาให้กู... พลิกแผ่นดินมาเก๊าก็ต้องหาให้เจอ!"
เธอหนีเขาไม่พ้นหรอก... เพราะนับตั้งแต่วินาทีที่เขากระแทกเข้าไปในตัวเธอ เธอก็เป็นสมบัติของเขาแล้ว!
จบ - บทนำ
- Writer
