LOGAN'S OBSESSION: โลแกน...คลั่งเธอ

Chapter 2: The Escape & The Withdrawal (หนีเสือ... ปะจระเข้?)

09:30 น. - Penthouse, The Venetian Macao

แสงแดดจ้าลอดผ่านผ้าม่านกำมะหยี่ผืนหนาเข้ามาแยงตา จี๊ด รู้สึกตัวตื่นขึ้นพร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว เหมือนเพิ่งผ่านการถูกรถสิบล้อทับ ศีรษะปวดตุบๆ จากอาการแฮงค์ แต่ที่หนักหนาสาหัสที่สุดคือความรู้สึกปวดร้าวระบมที่ 'จุดกึ่งกลางกาย'

"โอ๊ย..."

เธอเผลอครางเบาๆ เมื่อขยับขา ความเจ็บแล่นปราดจนน้ำตาเล็ด ภาพความทรงจำเมื่อคืนไหลบ่าเข้ามาในสมองเหมือนฉายหนังซ้ำ... ผู้ชายตัวโต... รอยสักดุดัน... ความดิบเถื่อนที่กระแทกกระทั้นเข้ามาไม่ยั้ง... และเสียงครางกระเส่าของตัวเธอเอง

"ตายแล้ว... ยัยจี๊ด แกทำอะไรลงไป!"

เธอเบิกตากว้างเมื่อหันไปมองข้างกาย พบร่างหนาของชายหนุ่มลูกครึ่งที่นอนคว่ำหน้าเปลือยแผ่นหลังโชว์มัดกล้ามและรอยสักรูปมังกรพาดผ่านไหล่ ลมหายใจสม่ำเสมอของเขาบอกว่ายังหลับสนิท

จี๊ดหน้าซีดเผือดเมื่อสายตาเหลือบไปเห็น ปืนพกสีดำมะเมื่อม วางสงบนิ่งอยู่บนโต๊ะหัวเตียงข้างโคมไฟ... ไม่ใช่ปืนปลอมแน่ๆ

"มะ... มาเฟีย?"

ความกลัวแล่นจับขั้วหัวใจ เธอไม่ใช่แค่เสียตัวให้คนแปลกหน้า แต่เธอกำลังนอนอยู่กับตัวอันตราย! สัญชาตญาณร้องเตือนว่าต้อง 'หนี' ให้เร็วที่สุดก่อนที่เขาจะตื่น

จี๊ดกัดฟันกลั้นความเจ็บ ค่อยๆ ย่องลงจากเตียง ขาสั่นพั่บๆ หยิบเสื้อผ้าที่ถูกฉีกกระชากกระจัดกระจายมาใส่ ชุดเดรสยับยู่ยี่พอจะปกปิดร่างกายได้บ้าง แต่กางเกงชั้นใน... มันขาดวิ่นจนใส่ไม่ได้ เธอจำใจต้องยัดมันใส่กระเป๋าสะพาย

ก่อนจะออกจากห้อง เธอเหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางค์ของตัวเอง... ความคิดชั่ววูบแล่นเข้ามา เธอไม่อยากติดค้างบุญคุณใคร และไม่อยากให้เรื่องเมื่อคืนมีความหมายอะไรมากไปกว่า 'ความผิดพลาด'

มือเล็กควักเงินสดที่แลกมาเป็นเงินไทย 3,000 บาท (ประมาณเกือบทั้งหมดที่มีติดตัว) วางแปะไว้ที่หัวเตียง พร้อมคว้ากระดาษโน้ตของโรงแรมมาเขียนด้วยลายมือสั่นๆ

> "ค่าเสียเวลาค่ะ... ลืมๆ มันไปซะนะคะ (ถือว่าทำบุญร่วมกัน)"<

จี๊ดวางปากกากระแทกเบาๆ แล้วรีบหอบร่างพังๆ วิ่งออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามอง ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้มังกรหลับใหล

11:00 น. - การตื่นของอสูรร้าย

โลแกนขยับตัวตื่น ความรู้สึกอิ่มเอมใจแปลกประหลาดทำให้เขายิ้มมุมปากทั้งที่ยังไม่ลืมตา มือหนาควานหาคนตัวนุ่มนิ่มเพื่อจะดึงมากอดฟัดยามเช้า

...แต่พบเพียงความว่างเปล่า

"หืม?" เขาปรือตาขึ้นมอง ความเงียบสงัดในห้อง Penthouse ทำให้คิ้วเข้มขมวดมุ่น เขาดีดตัวลุกขึ้นนั่ง สายตากวาดมองไปรอบห้อง ห้องน้ำ... ว่างเปล่า ระเบียง... ว่างเปล่า

สายตาคมกริบมาหยุดอยู่ที่หัวเตียง... ธนบัตรใบละพันสามใบวางทับกระดาษโน้ตอยู่

โลแกนหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน... ภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่นที่เขียนว่า 'For your time... Forget it.'

ผึง!

เส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบๆ มือหนาขยำกระดาษจนแหลกคามือ ดวงตาสีสนิมเหล็กวาวโรจน์ด้วยเพลิงโทสะที่ลุกโชน

"เงินสามพัน?... เธอกล้าเอาเงินเศษตังค์มาฟาดหัว โลแกน เมอร์ตัน เหรอวะ!!"

ปึง! เพล้ง!

โคมไฟราคาแพงถูกปัดตกแตกกระจาย เขาอาละวาดพังข้าวของจนห้องหรูเละเทะ เสียงคำรามของเขาดังไปถึงหน้าห้องจนลูกน้องคนสนิทต้องรีบวิ่งเข้ามา

"บอส! เกิดอะไรขึ้นครับ!?" เฉิน มือขวาคนสนิทหน้าตาตื่น

"ไปตามล่าตัวผู้หญิงเมื่อคืนมา! พลิกแผ่นดินมาเก๊าก็ต้องหาให้เจอ!" โลแกนสั่งเสียงลอดไรฟัน "กล้ามากนะที่ฟันแล้วทิ้งกู... จับตัวได้เมื่อไหร่ พ่อจะล่ามโซ่ขังไว้บนเตียงไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย!"

1 สัปดาห์ต่อมา - ไนท์คลับลับของโลแกน

เสียงเพลงบีทหนักๆ กระแทกกระทั้น แต่โลแกนนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่ในห้อง VIP ชั้นบนสุด ข่าวจากลูกน้องบอกว่าผู้หญิงคนนั้นหนีกลับไทยไปแล้ว และข้อมูลที่มีแค่ชื่อต้นว่า "Kunnida" มันกว้างเกินไปที่จะหาตัวเจอในทันที

ความหงุดหงิดทำให้เขาเรียกคู่ขาเก่า... นางแบบสาวสุดเซ็กซี่ชาวรัสเซียมาปรนนิบัติ หวังจะลบสัมผัสของแม่สาวหน้าตุ๊กตาออกไปจากสมอง

"อ๊า... โลแกนคะ... แรงอีก"

นางแบบสาวพยายามใช้ลีลาเร่าร้อนปลุกเร้า ใช้ปากและลิ้นปรนเปรอแก่นกายใหญ่โตของเขาอย่างสุดความสามารถ... แต่ทว่า...

โลแกนก้มมองเป้ากางเกงตัวเองด้วยสายตาว่างเปล่า... มันไม่แข็ง

น้องชายที่เคยผงาดง้ำเป็นมังกรผยองเดช ตอนนี้กลับสงบนิ่งราวกับตายด้าน ไม่มีความรู้สึกตื่นเต้น ไม่มีความกระสันอยาก มีแต่ความรู้สึก 'ขยะแขยง' สัมผัสของคนอื่นที่ไม่ใช่ เธอ

"บัดซบ!"

โลแกนผลักหัวนางแบบสาวออกอย่างแรงจนเธอล้มก้นจ้ำเบ้า

"ออกไป! ออกไปให้หมด!"

"ตะ... แต่ว่า..."

"กูบอกให้ออกไป!!"

เขาปาแก้ววิสกี้ใส่ผนังเฉียดหน้าเธอไปนิดเดียว หญิงสาวรีบวิ่งหนีตายออกไปทิ้งให้โลแกนนั่งหอบหายใจอยู่คนเดียวในความมืด

ความจริงที่น่าตกใจกระแทกหน้าเขาอย่างจัง... ร่างกายของเขาเสพติดยัยตัวเล็กนั่นไปแล้ว

มันไม่ใช่แค่ความโกรธ หรือความต้องการเอาชนะ แต่มันคือ ความหิวกระหาย... เขาหิวรสชาติหวานล้ำของเธอ หิวเสียงครางชื่อเขา หิวความคับแน่นที่ตอดรัดเขาจนแทบคลั่ง

"คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ กุนนิดา..."

โลแกนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเฉินอีกครั้ง สายตาคมกริบจ้องมองรูปเบลอๆ จากกล้องวงจรปิดที่ลูกน้องแคปมาให้... รูปแผ่นหลังเล็กๆ ของผู้หญิงผมยาวที่กำลังวิ่งหนีออกจากลิฟต์

"เฉิน... เตรียมเครื่องบินส่วนตัว ฉันจะไปกรุงเทพฯ"

"ครับบอส? มีดีลธุรกิจด่วนเหรอครับ?"

โลแกนแสยะยิ้มที่มุมปาก นัยน์ตาเปล่งประกายความอำมหิตของนักล่า

"เปล่า... ฉันจะไปทวง 'ของเล่น' ของฉันคืน"