Adar’dan
Hemşire, Dila’nın uyandığını söylediğinde sevinçten yerimde duramadım. Kalbim deli gibi atıyordu.
"Uyandı..."
Sonunda...
Çok şükür.
Onu görmek için sabırsızlanıyordum ama hemen ardından doktor içeri girdi. Son kontrolleri yaptıktan sonra normal odaya alınacağını söyledi. Beklemeye başladık.
Doktor önde, ardından sedyede...
Canımın yarısı...
Dila... gözleri kapalı, bitkin ama hayattaydı. Birkaç hemşire ve görevli eşliğinde odadan çıktılar.
Sedyenin yanına yanaştım.
Gözlerini açtı, bana baktı... Gözleri doluydu.
Elini tuttum.
“Dilam... ben buradayım. Hep yanındayım güzelim...”
Sesim titriyordu.
Elimi sıktı...
O küçücük hareketle bile her şeyi anlattı bana.
İçimdeki yıkımı, korkuyu, bekleyişi... hepsi o an bir nebze olsun dindi.
Beraber normal odaya geçtik ama doktor
