ตอนที่ 17
ยามเช้าแห่งค่ายแม่ทัพชายแดน
แสงสุริยันอาบผ่านยอดสนไหวพริ้วล้อกับเสียงไก่ขันแว่ว ๆ ท่ามกลางหมอกบาง
ทว่าภายในกระโจมกลางของแม่ทัพใหญ่ กลับมีบางผู้หนึ่งขดตัวแน่นบนฟูกเหมือนลูกแมวหวงผ้าห่ม
"เจ้า...จะหลับต่อไปอีกนานเพียงใด"
เสียงทุ้มเย็นของซือหยางดังขึ้นราวระฆังยามรุ่ง
...เสียงนั้นหาได้ดังนัก แต่กลับปลุกคนที่นอนดิ้นไปดิ้นมาให้สะดุ้งเฮือก
"หือ...อะไรนะคะ? ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย!?"
เหยียนหรงสะดุ้งโหยง ผมเผ้ายุ่งเหยิงดั่งรังนกกระเรียน คว้าผ้าห่มคลุมตัวไว้แน่น ดวงตากลมเบิกโพลงราวกระต่ายน้อยตกใจ
"ฟ้าเพิ่งสาง...ท่านพี่จะปลุกข้าทำไมแต่เช้ากันเล่า ข้านอนยังไม่อิ่มเลย~"
เสียงออดอ้อนประหนึ่งแมวขี้เซา ซือหยางได้ยินแล้วถึงกับกดหัวคิ้วลงอย่างอดกลั้น
"ข้าไม่ได้บอกเจ้าไว้กระนั้นหรือว่าวันนี้เราจะไปที่ใด"
"อะ...เอ่อ...ข้ายังไม่ลืมเจ้าค่ะ ข้าแค่...อาบน้ำแต่งตัวช้านิดหน่อยเอง ท่านพี่อย่าเพิ่ง
