ตอนที่ 18
ม้าค่อย ๆ เคลื่อนเข้าสู่เขตเมืองเจี้ยนเฉิง สองข้างทางรายล้อมไปด้วยร้านรวงโบราณ ผู้คนในชุดพื้นเมือง และกลิ่นหอมของขนมแป้งทอดที่ลอยมาแตะจมูก
ตะวันในร่างหลินเหยียนหรงเบิกตากว้างอย่างตื่นเต้น
นางโบกไม้โบกมือให้พ่อค้าแม่ค้าราวกับนักท่องเที่ยวในงานย้อนยุค
“โอ๊ย เหมือนซีรีส์จีนโบราณไม่มีผิด! ถ้ามีมือถืออยู่ด้วยคงถ่ายรัว ๆ ไปแล้ว”
นางพึมพำกับตัวเองเป็นภาษาไทย ก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าตะวันจะได้มาเห็นอะไรแบบนี้กับตา... ถ้ามีพลังเซียนเหมือนในนิยาย จะเหาะเหินเดินอากาศโฉบไปบนหลังเมฆเลยเชียว!”
เสียงบ่นเบา ๆ ของนางถูกกลบด้วยเสียงกีบม้า
แน่นอนว่าไม่มีใครเข้าใจภาษาแปลก ๆ ที่นางพูด
แม้แต่ซือหยางที่ควบม้านำอยู่เบื้องหน้า ก็ได้แต่มุ่นคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองด้วยแววตาสงสัย
นางพูดอะไรของนางอีกแล้ว... พูดกับลมฟ้าอากาศราวกับเสียสติ
“เจ้าหิวหรือไม่”
เสียงทุ้มของซือหยา
