ตอนที่ 19
“ช่วยนางที! รักษานางทีเถอะ! โรงพยาบาลอยู่ไหน หมอหลวง หมอพื้นบ้าน หมอเถื่อนข้างทางก็ได้ ได้โปรด...”
ตะวันในร่างหลินเหยียนหรงเขย่าร่างของบุรุษตรงหน้า แรงเธอแทบหมด แต่ใจยังไม่ยอมรับความจริง
“นางแค่หมดสติไป...ใช่ไหม? ยังหายใจอยู่ใช่ไหม?!”
น้ำตาไหลพรากราวหยาดน้ำฝน ร่วงหล่นลงเปื้อนอาภรณ์ของซือหยางโดยที่เธอไม่อาจห้ามได้
“นางสิ้นใจแล้ว...เหยียนหรง”
เสียงของซือหยางหนักแน่นเสียจนโลกทั้งใบแทบหยุดหมุน
“เจ้าต้องยอมรับความจริง ให้ทหารนำร่างนางไปฝังเถิด”
“ไม่! ท่านโกหก นางแค่สลบไป!”
เหยียนหรงตะโกนสุดเสียง เธอสั่นศีรษะรัว กอดร่างไร้ชีวิตของเสี่ยวผิงแน่น สติคล้ายว่าจะหายไปชั่วขณะเหตุเพราะสูญเสียบ่าวอันเป็นที่ดั่งญาติมิตรเพียงคนเดียวในโลกนี้
“นางยังไม่ตาย! อย่าพรากนางไปจากข้า!”
นางตะโกน พลางร้องไห้พลาง
อ้อนวอนเหมือนเด็กที่สูญเสียของรักครั้งแรกในชีวิต
ทว่าสายตาของทุกคนล้วนเจือความเศร้า
