มิลินนั่งอยู่ในรถอย่างวิตกกังวล เมื่อไอ้โม่งนั้นมันขับรถพาหล่อนออกไปไหนสักแห่งหนึ่ง ซึ่งมันไกลออกจากจังหวัดนั้นทุกทีๆ หญิงสาวมองไปรอบๆ ทั้งสองฝั่ง ทุกอย่างมันดูมืดสนิท แสงไฟที่เคยมีตามทางมันห่างออกไปทุกขณะ หล่อนมองข้อมือเรียวซึ่งตอนนี้ถูกมัดรวมกันไว้ แต่มันไม่ได้มัดขาหล่อนแหะ เราต้องหาทางหนีออกไปให้ได้
"นะ นี่แกจะพาฉันไปไหน " มิลินเอ่ยพลางมองมันเลี้ยวเข้าป่าที่ดูทุรกันดารเห็นได้จากทางลูกรังนั้น
"นี่ ไอ้โจรบ้า ฉันถาม ทำไมไม่ตอบ " เสียงหญิงสาวแวดขึ้น เมื่อมันไม่ตอบ
"นายอยากได้อะไรก็บอกฉันมา แล้วปล่อยฉันไป " ประโยคนั้นทำให้คนฟังหันมามองหน้าหญิงสาว ด้วยความมืดมิลินอาจไม่เห็นแววตาเป็นประกายที่ชายหนุ่มนั้นส่งมาให้ ภายใต้ไหมพรมนั้นมีรอยยิ้มที่ยกมุมปากอย่างเห็นได้ชัด
"นี่ไอ้โจรบ้า นายจับฉันมาทำไม ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ " เมื่อเห็นว่ามันยังเงียบมิลินก็ตะโกนด่าทองมันเป็นชุด มือเรียวที่มัดอยู่นั้นพย
