ไฟแค้นซาตานเถื่อน

แก้แค้น

ณ กระท่อมร้างกลางป่าแถบชายแดนไทยแห่งหนึ่ง ร่างบางสูงโปร่งของหญิงสาวถูกมัดตึงไว้ยังแคร่ไม้ไผ่ขนาดเล็ก ร่างหล่อนมีเพียงชั้นในตัวจิ๋วเท่านั้นที่ปกคลุมกาย เนื้อตัวมอมแมม ใบหน้าสวยนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา แผงขนตางอนของหล่อนเกรอะกรังไปด้วยน้ำอุ่นๆ ทั้งสองข้าง ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาทีละนิดๆ หล่อนยังคงไม่ได้สติ ด้วยเข้าสู่ปลายฝนต้นหนาวนั้นอากาศภายในกระท่อมนี้เย็นเฉียบ ผิวกายสาวสั่นเทาขึ้นเรื่อยๆ

มิลิน หรือมิลินดาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ดวงตาหญิงสาวเบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อตอนนี้ทุกอย่างมันดูมืดมิดไปหมด ผิวกายสาวสัมผัสอากาศหนาวสุดขั้วหัวใจเลยก็ว่าได้ แววตาหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรับรู้ว่าหล่อนอยู่ที่นี่คนเดียว หัวใจดวงน้อยของหล่อนมันระส่ำเมื่อนึกถึงเรื่องราวทั้งหมด น้ำอุ่นๆ มากมายก็ไหลออกมาอีก เขาทำกับเธอเหมือนเธอไม่ใช่คน จิตใจของผู้ชายคนนั้นมันทำด้วยอะไรกัน เธอไปทำอะไรให้ เธอสาบานได้ว่าไม่เคยรู้จักเขามาก่อนเป็นแน่ มิลินนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดเมื่อวันก่อน

"คุณมิลินใช่ไหมครับ "เสียงเข้มทุ้มของชายร่างสูงเดินเข้ามาถามหล่อน หญิงสาวมองหน้าเขาไม่ถนัดนักเพราะเขาใส่หมวกและสวมแว่นตาดำ

"ค่ะ ใช่ค่ะ"

"คุณเมฆินให้มารับครับ" ประโยคนั้นทำให้หล่อนหายสงสัย เมื่อนึกถึงบิดาของหล่อน ปกติจะมีลูกน้องมากมายอยู่แล้ว แต่ละคนก็หน้าตาแปลกๆ ทั้งนั้น นี่คงส่งคนใหม่มารับเราเป็นแน่ มิลินคิดในใจพรางส่งกระเป๋าให้ชายผู้นั้นถือแล้วเดินตามเขาขึ้นรถนั้น

หญิงสาวนั่งมองบรรยากาศภายนอกรถอย่างละลานตา หล่อนไปเรียนต่างประเทศตั้งหลายปี ที่นี่เปลี่ยนไปมากเลย ดูเจริญขึ้นแล้วก็น่าอยู่มากยิ่งขึ้น หล่อนนั่งมองอย่างเพลินๆ ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน แต่คงหลังจากที่ดื่มน้ำที่ชายผู้นั้นส่งให้หล่อนกระมัง จากนั้นหล่อนก็มาตื่นอีกทีคือที่นี่แล้ว

"นะนี่ นายพาฉันมาที่นี่ทำไมกัน ต้องการอะไร " มิลินเอ่ยถามหลังจากที่หล่อนตื่นขึ้นตอนบ่ายแก่ๆ แววตาเป็นกังวลแกมหวาดกลัว

"หึ ก็ต้องการให้ไอ้เมฆินมันรู้ไงว่าการที่ต้องสูญเสียแก้วตาดวงใจมันเป็นยังไง " ใบหน้าเหี้ยมของผู้ชายที่พาหล่อนมานี้บังเกิดขึ้น

"นี่ พ่อฉันมาเกี่ยวอะไรด้วย ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวสะบัดข้อมือไปมา มองหน้าเขาอย่างถือดี

"หึ พ่อคุณนะเกี่ยวเต็มๆ มันนั่นแหละที่ผมอยากเล่นงาน " เสียงเหี้ยมหันมามองใบหน้าสวยที่วิตกกังวลนี้

"นะนี่นายอย่าทำอะไรพ่อฉันนะ ฉันจะแจ้งตำรวจจับแกเข้าคุก"

"หึ คนที่ต้องเข้าคุกก็คือพ่อเธอต่างหากแม่สาวน้อย " ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ บีบปากบางให้หยุดฟังเขา สายแห่งความอาฆาตแค้นบังเกิดขึ้น

"พ่อฉันเป็นคนดี คนเลวๆ อย่างแกต่างหาก ที่จะต้องเข้าคุก" หล่อนตะโกนใส่หน้าเขาดังลั่น

"หึ เลวเหรอ นี่ยังไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ " ชายหนุ่มเดินเข้ามาเค้นฟันพูดกับหญิงสาว แววตาเกรี้ยวกราดส่งมายังหล่อน

" หึ ก็เชิญไปแสดงความเลวที่อื่น แล้วปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้ " มิลินพูดไปก็ดิ้นไป สายตาหวานพยายามมองหาหนทางหนี หล่อนไม่รู้หรอกว่าที่นี่ที่ไหน แต่ต้องหนีจากไอ้บ้านี่ให้ได้เสียก่อน

"อย่าพยายามหนีเลยคุณมิลิน ยังไงซะก็หนีไม่รอดอยู่ดี" ใบหน้าคมนั้นแสยะยิ้มออกมากรายๆ

"ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะไอ้คนชั่ว ไอ้คนเลว ไอ้ป่าเถื่อน ฉันไม่น่าหลงเชื่อตามแกมาเลย" มิลินตะโกนด่าทอชายหนุ่มมือเรียวก็ปัดป่ายไปมาอย่างต้องการหนี

"หึ คำก็เลว สองคำก็ชั่ว ถ้าอย่างนั้น มาเป็นเมียคนเลวหน่อยก็แล้วกัน"

"ว้ายยย ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ "

.....แกร็ก!!! แคว๊ก!!!

"ว้ายยยยยย อื้อออ......ไอ้ชั่ว ปล่อยนะ"

มิลินนั่งน้ำตาไหลพรากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ หล่อนต้องเสียตัวให้กับผีห่าซาตานชั่วร้าย หล่อนถูกเขากระทำเยี่ยงสัตว์ เวรกรรมอะไรของหล่อนกันนะ หล่อนมองร่างตัวเองจากการกระทบของแสงจันทร์ มันน่าเวทนาเป็นที่สุด หล่อนน่าจะตายๆ ไปเลยยิ่งดี ขอให้พรุ่งนี้หล่อนอย่าได้มีลมหายใจอีกเลย หญิงสาวหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย...>>>>