ไฟแค้นซาตานเถื่อน

ออกตามหามิลิน

"โว้ยยยยย .......เพล้ง!!! "ออกไป พวกมึงนี่เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ " เสียงชายวัยกลางคนยืนหัวเสียอยู่กับลูกน้องของเขาราว สิบกว่าคน ใบหน้าแห่งความเกรี้ยวกราดปรากฏขึ้น เมื่อไม่มีความคืบหน้าการหายตัวไปของบุตรสาวเพียงคนเดียวของเขา ดวงตาดุมองกราดไปยังลูกน้องฝีมือดีที่เลี้ยงเสียข้าวสุก แค่ผู้หญิงคนเดียวหาตัวไม่พบ เมฆิน อัครปรีชาชัย ยืนหงุดหงิดหัวใจและร้อนใจเป็นที่สุด บุตรสาวของเขาถูกลักพาตัวไปสามวันแล้ว เขาทราบข่าวจากไทเกอร์ลูกน้องมือดีของเขา ไม่รู้ว่ามันเป็นพวกไหนกันแน่ คงมีฝีมือไม่น้อยขนาดไทเกอร์ยังได้รับบาดเจ็บ และต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล นี่เขายังไม่ได้ส่งคนไปเยี่ยมเลย ยุ่งๆ เรื่องนี้

"ใจเย็นๆ ครับนายหัว" เมื่อสักครู่ไทเกอร์มันโทรมาบอกว่ามันออกจากโรงพยาบาลแล้วเดี๋ยวมันจะช่วยออกตามหาอีกทาง เสียงชายชราวัยเก๋ายืนกุมมืออยู่ข้างๆ เจ้านายของเขา แววตาเรียบนิ่งหาคนจับอารมณ์ยาก

"เออดี ต้องรีบตามหา ฉันไม่รู้ว่าลูกฉันจะเป็นตายร้ายดียังบ้าง " เมฆินเป็นห่วงบุตรสาวจนไม่เป็นอันกินอันนอนแล้ว ตั้งแต่วันที่ทราบข่าวนั้นจากไทเกอร์ มันไปเจอกลุ่มชายฉกรรจ์กำลังจับพาตัวมิลินไปนั้น หัวใจของคนเป็นพ่ออย่างเขาแทบแตกสลาย เขาเลี้ยงหล่อนมายุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ไอ้เลวพวกนั้นมันกล้าดียังไง จับได้พ่อจะยิงกระบาลมันทิ้งเรียงตัวเลยคอยดู เมฆินคิดเข่นเขี้ยวในใจ

"ลุงเหมก็ตามเรื่องให้ฉันหน่อยแล้วกัน ตอนนี้ฉันยุ่งเรื่องนั้นอยู่" เสียงเมฆินเอ่ยขึ้นพรางนึกถึงการเจรจาค้าอาวุธส่งครามกับกลุ่มพ่อค้าชาวต่างชาติ ซึ่งอาทิตย์หน้าเรามีนัดดูสินค้าและตกลงราคากันที่โรงแรมหรูในตัวเมืองภูเก็ต ซึ่งสิ่งนั้นก็สำคัญไม่แพ้เรื่องบุตรสาวของเขา

"ครับคุณเมฆิน เดี๋ยวเรื่องคุณหนูลุงจัดการให้ครับ อย่าเป็นกังวลเลย " ลุงเหมเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตาคมนั้นนิ่ง แล้วเดินจากห้องเจ้านายผู้มีประคุณออกไปอย่างเงียบๆ เมฆินมองตามหลังแล้วรู้สึกเบาใจลงบ้าง เมื่อลุงเหมออกตัวและรับปากเขานั้น ทุกอย่างต้องเรียบร้อยในเร็ววัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!! "คุณเมฆินขา นารีเข้าไปได้ไหมคะ " เสียงหวานดัดนั้นทำให้เมฆินหันมามอง ใบหน้าเข้มนั้นคลายลงเล็กน้อย รอยยิ้มอย่างผ่อนคลายปรากฏให้เห็น หญิงสาวคราวลูกหน้าตาดีเดินเข้ามาด้วยเสื้อผ้าสีฉูดฉาด หล่อนเปิดเว้าแผ่นหลังเนียนเพื่อโชว์เนื้อหนัง เดรสสั้นเหนือเข่าปกปิดเพียงก้นงอนได้เท่านั้น หล่อนเดินเข้ามาเกาะแขนเขาอย่างเอาใจ

"ว่ายังไงนารี"

"มีข่าวคุณมิลินหรือเปล่าคะ" หญิงสาวเอ่ยด้วยสีหน้าและแววตาที่ฉอเลาะ แต่ในใจนั้นคิดแต่ริษยาหล่อน คุณเมฆินตามใจมิลินทุกอย่าง เลี้ยงอย่างกับไข่ในหินฉันหละชังน้ำหน้ามันจริงๆ นารีรัศมีนึกในใจ

"ยังเลย ไอ้พวกนั้นมันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ " เมฆินพูดอย่างอารมณ์เสีย เมื่อนึกถึงผลงานที่ไม่ได้เรื่องสักคน แม้แต่เบาะแสว่าพวกไหนจับตัวไปยังไม่ได้เลย

"ใจเย็นๆ คะนารีว่าค่อยๆ คิดๆ เดี๋ยวก็จะเจอคุณมิลินเองค่ะ หากอารมณ์เสียไปก็มีแต่จะมืดแปดด้านนะคะ"

"จะเย็นได้อย่างไรนารี ลูกทั้งคน"

"คุณมิลินน่าจะปลอดภัยอยู่นะคะ ไม่มีข่าวที่โรงพยาบาลด้วยนะคะ"

"ขอบใจมาก เธอไปหาอะไรเย็นๆ มาให้ฉันดื่มหน่อยซิ"

"ได้คะ เดี๋ยวนารีนะคะ " หญิงสาวเดินกรีดกรายออกไป แต่ดวงตาเฉี่ยวนั้นมองไปยังคนรับใช้ที่ยืนคอยอยู่อย่างนั้น เด็กรับใช้ก็เดินตามนารีรัศมีนั้นโดยเร็ว ในใจหล่อนนึกเบื่อหน่ายกับชายคราวพ่อนี้เต็มที ไม่ได้เรื่องสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพละกำลัง เรื่องบนเตียงนี้ไม่ต้องพูดถึง นกกระจอกยังไม่ทันกินน้ำ เบื่อมันจะแย่แล้ว นารีคิดในใจ

ทางด้านของไทเกอร์ วันนี้เขาทิ้งหญิงสาวเพื่อไปทำธุระส่วนตัวบนตัวเมือง ชายหนุ่มออกมาหาซื้อของใช้แล้วก็อาหาร เขาจะต้องจับตัวหล่อนไว้จนกว่าเขาจะจัดการหาหลักฐานเกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมายของเมฆินจนครบถ้วน หากไม่ทำแบบนี้ เขาก็จะไม่มีโอกาสห่างจากมันได้เลย เวลาจะกระดิกไปไหนแทบไม่ได้ ทำให้มันวุ่นวายอย่างนี้ และระแวงพวกอื่นแบบนี้เขาจะได้ทางสะดวก

ชายหนุ่มเดินเลือกซื้อของใช้ให้กับหญิงสาวบนเกาะด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาซื้อชุดชั้นในผู้หญิง แล้วก็ของใช้ผู้หญิงที่ใช้ทุกเดือนๆ อย่างนี้ อารมณ์ของเขาเริ่มเสีย เมื่อนึกถึงคำสั่งของหญิงสาวว่าต้องใช้แบบนี้ยี่ห้อนี้ รุ่นนี้ ไม่งั้นแพ้บ้างอะไรบ้าง ผู้หญิงนี่เรื่องมากจริงๆ ยิ่งมาเป็นแม่นี่ด้วยแล้ว ใครได้เป็นเมียหละซวยทั้งชาติเลย

."พ่อหนุ่มนี่ดีนะ ที่กล้าซื้อให้เมียด้วย ถ้าเป็นผัวป้าหละมันยังๆ ไม่กล้าหยิบเลย " หญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วมเอ่ยขึ้น เมื่อส่งถุงของให้นั้นให้เขา ไทเกอร์ทำหน้าไม่ถูก เขายิ้มแห้งๆ ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากเขาอีก จากนั้นเขาก็ไปยังร้านซ่อมนาฬิกาโดยเร็ว

"ว่าไงวะไอ้เสือ งานแกไปถึงไหนแล้ว " เสียงชายหนุ่มเจ้าของร้านแต่งตัวมอซอเดินหยิบเอกสารบางอย่างให้กับไทเกอร์

"เกือบแล้ววะ เหลือแต่หลักฐานบางอย่างที่จะผูกมัดตัวมันจนดิ้นไม่หลุดเท่านั้นวะไอ้ณุ " ไทเกอร์เงยหน้าพูดกับเพื่อนร่วมอาชีพของเขา ยศของมันก็น้อยกว่าเขาแค่ขั้นเดียวเอง ร.ต.อ.ภานุ ธรรธรณ์ สารวัตรสืบสวนของพื้นที่นี่ที่แฝงตัวอยู่ในพื้นที่นี่กว่าห้าปีแล้ว เขาเปิดร้านซ่อมนาฬิกาบังหน้า เพื่อหาข่าวต่างๆ และครั้งนี้คำสั่งทางการก็ให้มันกับเขาร่วมมือกันจับองค์การค้าอาวุธข้ามชาติด้วย ไทเกอร์มองหน้าเพื่อนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"เออแล้วน้องสาวมึงเป็นไงบ้าง "ภาณุถามถึงหญิงสาวที่เสียสติและพักอาศัยอยู่ที่สถานบันศีธัญญานี้

"ทิกกี้ก็เหมือนเดิม แต่ยังดีขึ้นหน่อยที่ไม่กรีดร้องเหมือนตอนแรกๆ " ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมสายตาที่เศร้าสลดอย่างเห็นได้ชัด ภาณุตบบ่าไทเกอร์เบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ จากนั้นทั้งสองก็พูดคุยธุระการงานจนล่วงเลยเวลามาพอสมควร จากนั้นเขาก็กลับไปเกาะนั้นอย่างรวดเร็ว

ทางด้านมิลินหล่อนยังคงนอนซมอยู่กับที่นอนนั้น หญิงสาวไม่มีเรี่ยวแรงลุกขึ้นทำอะไร เนื่องจากร่างกายของหล่อนก็บอบช้ำจากการกระทำของชายหนุ่มนั้นทั้งตัวแล้ว และเมื่อเช้านี้อีก เขานอนกับกล่อนนับครั้งไม่ถ้วน และนี่หากว่าหล่อนไม่หลอกว่าประจำเดือนหล่อนมาเขาก็คงจะย่ำยีหล่อนอีก หญิงสาวนอนน้ำตาคลอออกมาอย่างไม่รู้ตัว

มิลินเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่มารู้ตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเครื่องเรือขับเข้ามาจอด คงไม่มีใครนอกจากซาตานผู้นั้น ร่างบางของหล่อนรีบตะแคงแล้วหันหน้าเข้าข้างฝาทันที หล่อนไม่อยากเห็นหน้าเขา มันเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อนึกถึงร่างแกร่งที่ลอยอยู่บนเรือนร่างหล่อน

แกร๊กกก!!! พรืดดด!!!! เสียงชายหนุ่มเดินขึ้นกระต๊อบและเปิดประตู ด้วยความแรงเสียงมันจึงดังพอสมควร ทำเอาร่างงามของหญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย ไทเกอร์เหลือบเห็นปฏิกิริยานั้นพอดิบพอดี รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้น เขารู้แล้วว่าหล่อนตื่นแล้ว

ตุ๊บ!!! เพล้ง!!

"เอ้า เอาไปใส่ซะ อย่ามานอนเป็นคุณนายอยู่ " เสียงเข้มดังขึ้นหลังจากที่เขาโบนของใช้ทั้งหมดใก้ลๆ ที่หญิงสาวนอนอยู่นั้น

"อุ๊ย มิลินครางสะดุ้งอย่างตกใจ หญิงสาวรีบหันมามองเขา"

"นี่นายเดี๋ยวของก็เสียหายหมด " หล่อนเอ่ยขึ้นโดยที่ยังคงนอนอยู่ในสภาพนั้น

"เสียหายก็ลุกขึ้นมาจัดการสิ จะต้องให้จับใส่ให้หรือไง" ไทเกอร์เอ่ยพรางเดินเข้าใกล้หญิงสาว มิลินค่อยๆ พาร่างกายพยุงขึ้นอย่างช้าๆ ในใจหล่อนนึกถึงเรื่องรอบเดือนนั้น หญิงสาวคว้าถุงทั้งหมดพร้อมผ้าขนหนูแล้วค่อยๆ เดินลงไปเข้าห้องน้ำ ความมืดที่ไม่มีแม้แสงไฟ ทำเอาหญิงสาวหวาดกลัว แต่ก็ต้องทำใจดีสู้เสืออย่างนั้น

หญิงสาวถือตะเกียงเดินไปตามทางเดินนั้น สายตาก็หวาดมองไปรอบๆ มันมีเพียงความมืดเท่านั้นที่ปรากฏ หญิงสาวตัดสินใจเข้าไปในห้องน้ำ หล่อนถอดเสื้อผ้าออกหมดเพื่อเตรียมอาบน้ำ......... ตั๊บๆ ๆ ๆ แก!!! ตั๊บๆ ๆ ๆ แก!!! เสียงนั้นทำให้หญิงสาวถลึงตาอย่างตกใจ ดวงตากลมกวาดมองไปโดยรอบ ทันทีที่เห็นต้นเสียงนั้น

กรี๊ดดดดดด!!! "อ๊ายยยยย ช่วยด้วย ช่วยด้วย" เสียงกรีดร้องเรียกให้ช่วยนั้นทำให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนบ้านรีบวิ่งไปยังห้องน้ำนั้นทันที

ปึง!!! "เป็นอะไรมิลิน"

"กรีดดดด ช่วยฉันด้วยนาย ไอ้นั่นนะ ๆ ฉันกลัวๆ " หญิงสาวโผเข้ากอดเขาทันทีที่ชายหนุ่มพังเข้ามา ดวงตาคมหลับปี๋ มือเรียวก็ชี้ไปยังตุ๊กแกตัวใหญ่ที่เกาะอยู่ตรงฝาผนังนั้น

"มันไปแล้วเธอ ปล่อยฉันได้แล้ว "ไทเกอร์พูดพรางแกะมือของหญิงสาวให้ปล่อยจากเขา เขาต้องสกัดกั้นอารมณ์เป็นอย่างมาก เมื่อร่างขาวโพลนป่าวเปลือยนั้นเข้ามาเบียดเสียดสีกับเขา อกอวบสองเต้าก็เสียดสีเขาจนร่างกายเขาเริ่มร้อน มิลินได้สติ หล่อนมองตามสายตาเขาที่มองอยู่กับสองเต้างามของหล่อน จากนั้นร่างสาวก็ดีดเด้งออกจากร่างเขาทันที

"เอ่อๆ ไอ้บ้าไปได้แล้ว " มิลินเอ่ยขึ้นใบหน้าสวยแดงจนถึงใบหู หากว่าสว่างเขาคงเห็นว่าหน้าหล่อนแดงขนาดไหน

"นี่อย่ามาปากดี ฉันมาช่วยเธอนะ " ไทเกอร์เอ่ยพร้อมกับเดินออกไปจากห้องน้ำ แล้วปล่อยให้หญิงสาวอาบน้ำ มิลินอาบน้ำไปมองไปรอบๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ จะให้หล่อนอยู่แบบนี้หล่อนคงตายก่อนหนีออกจากเกาะเป็นแน่>>>>>