EP.22 #หวง
1184 Words
“จริงเหรอคะ? บอสไม่เคยวุ่นวายกับพนักงานเลยเหรอคะ”
อยู่ดี ๆ อลิชาก็หลุดถามออกไปด้วยความลืมตัว เธอแทบอยากจะตบปากตัวเองแรง ๆ ยิ่งได้เห็นสายตาจับผิดจากช่างแต่งหน้าร่างเพรียวด้วยแล้วยิ่งอยากจะกัดลิ้นตาย ทำไมเป็นคนปากไวเท่าใจคิดแบบนี้นะ! อยากจะบ้าตายจริง ๆ!
“จริงสิคะ บอสน่ะไม่เคยทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัดหรอกนะคะ ถึงพวกบรรดาไก่วัดอยากจะเสนอตัวให้สมภารกินกันใจจะขาดก็เถอะ แต่บอสก็ไม่เคยชายตาแลใครเลย นอกจากพวกสาว ๆ ข้างนอกบริษัทที่บอสควงไม่ซ้ำหน้านั่นแหละค่ะ”
คำบอลเล่าของแซนดี้สร้างความประหลาดใจให้กับอลิชาอย่างมาก เธอไม่อยากจะเชื่อเลยสักนิดว่าผู้ชายอย่างเจย์เดนน่ะเหรอไม่เคยทำรุ่มร่ามกับพนักงานตัวเอง ขนาดเธอที่เพิ่งเป็นพนักงานชั่วคราวแท้ ๆ ยังเกือบจะไม่รอดเลย…
บ้าจริง… นี่มันเรื่องอะไรกันนะ เธอเริ่มจะสับสนแล้วสิ…
.
.
.
“สวัสดีค่า ยินดีต้อนรับสู่โลกของเกมออนไลน์ระดับเอเชียค่ะ วันนี้มาพบกับอลิซนะคะ ตัวละครเอกของเกม AIW ค่า”
น้ำเสียงหวานส่งเสียงออกอากาศผ่านไมค์ตัวจิ๋วซึ่งติดอยู่ข้างแก้มเนียนขาว ใบหน้าสวยถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเผยรอยยิ้มสดใส ดวงตาเรียวทอประกายสนุกสนานและส่งเสียงทักทายผู้มาร่วมงานเปิดตัวเกมอย่างเป็นกันเอง
ความสวยและความน่ารักของอลิชาได้รับความสนใจจากแขกผู้มาร่วมงานนับร้อยชีวิต เธอกลายเป็นดาวจรัสแสงที่มีคนสนใจอยากจะถ่ายรูปร่วมด้วยมากที่สุด โดยเฉพาะหนุ่ม ๆ ทั้งหลายที่พากันต่อแถวเข้ามาขอถ่ายรูปและสัมผัสตัวจริงกับเธออย่างล้นหลาม
ภาพเหล่านั้นถูกสายตาคมเข้มของใครคนหนึ่งจับจ้องอยู่ตลอดเวลา เขากวาดสายตามองร่างกายสวยงามในชุดคอสเพลย์วาบหวิวด้วยความพึงพอใจ แต่เมื่อเห็นหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ทั้งหลายพยายามเข้าใกล้แนบชิดกับหญิงสาวอย่างเกินพอดี แถมยังจับมือถือแขนโอบเอวเธอเป็นว่าเล่น ภายในใจของเขาก็เกิดร้อนรุ่มขึ้นมากะทันหัน
บ้าเอ๊ย! พวกนั้นกล้าดียังไงถึงมาแตะต้องเธอกัน อลิซเป็นของเขาคนเดียวนะ!
แม้ภายในใจของเจย์เดนจะร้อนเป็นไฟ เขาก็ต้องเก็บงำความรู้สึกเดือดดาลเหล่านั้นเอาไว้เพราะนั่นมันคืองานของเธอ และเธอก็ทำหน้าที่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักนิด! ถึงขนาดยืนให้ไอ้พวกผู้ชายหื่นกามพวกนั้นกอดเอวเบียดหน้าอกโดยไม่ยอมปัดป้องเลย!
คิดแล้วมันน่าโมโหนัก! เขาอยากจะอาละวาดให้งานพังจริง ๆ ถ้าไม่ติดว่านี่คืองานโปรโมทเกมออนไลน์ของบริษัทเขาอะนะ!
.
.
.
[โอ้โห วันนี้อลิซสุดสวยของเราฮอตจริง ๆ เลยนะคะเนี่ย สมกับที่เป็นตัวเอกของเกมจริง ๆ เลย สำหรับท่านที่ได้สัมผัสใกล้ชิดกับอลิซสาวน้อยในดินแดนมหัศจรรย์ของเราแล้ว อย่าลืมแวะมาทางด้านนี้ด้วยนะคะ ของรางวัลมากมายยังรอท่านอยู่นะคะ]
เสียงประกาศจากอีกด้านของงานทำให้อลิชาที่กำลังถูกรุมล้อมได้มีโอกาสหุบยิ้มลงบ้าง เธอถอนหายใจด้วยความอ่อนเพลียก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองด้านหลังของเวทีและพบกับสายตาคมกริบเย็นเยือกของใครคนหนึ่งกำลังจับจ้องมาทางนี้
ร่างบางชะงักเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะถูกเจย์เดนจ้องมองด้วยสายตาแบบนั้น เธอเดาไม่ถูกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่และกำลังไม่พอใจอะไรเธอหรือเปล่าถึงได้มองกันด้วยสายตาน่ากลัวเหลือเกิน แต่แล้วความคิดทั้งหมดก็ต้องหยุดลงเมื่อถูกสะกิดให้หันกลับมาส่งยิ้มให้กล้องเช่นเดิม
ให้ตาย… ใครบอกว่างานนี้สบายกันนะ! เธอยิ้มจนเหงือกจะแห้ง เลนส์ตาเจอแสงแฟลชจนหน้าจะมืดแล้วนะ! ถึงงานมันจะสนุกมากก็เถอะ แต่เธอไม่ชอบสายตาของทุกคนที่มองร่างกายเธอแบบนั้นเลย
ชุดก็โป๊เหลือเกิน!
เฮ้อ! จะไหวมั้ยเนี่ยยัยลิชาเอ๊ย!
.
.
.
“เก่งมากเลยค่ะคุณลิชา วันนี้คุณสวยมาก ๆ เลยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะคุณแพรว แต่ฉันจะรู้สึกมั่นใจมากกว่านี้นะคะถ้าชุดมันไม่สั้นจนเกินพอดีแบบนี้” อลิชาบ่นอุบพลางหลุบตาลงมองชุดตัวเอง
แพรวาอมยิ้มให้กับความน่ารักของเธอพร้อมกับคลุมเสื้อให้ ก่อนพาเธอเดินกลับมาห้องแต่งตัวซึ่งตั้งอยู่ภายในโรงแรมไม่ไกลจากตัวห้างสรรพสินค้ามากนัก
ขณะนี้งานโปรโมทเกมออนไลน์ได้สิ้นสุดลงแล้ว และทางทีมงานคนอื่น ๆ กำลังเร่งเก็บของกันชุลมุน เหลือเพียงเธอคนเดียวที่เดินกลับมาห้องแต่งตัวช้าที่สุด เพราะอลิชาโดนรั้งตัวให้ยืนถ่ายรูปกับผู้มาร่วมงานต่อเธอจึงออกจากงานช้านั่นเอง นับว่าเธอได้รับความนิยมมากสำหรับงานวันนี้
“คนอื่น ๆ กลับไปหมดแล้วเหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ ก็คุณกลับมาช้าไปตั้งเกือบชั่วโมงเลยนะ คนอื่น ๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็กลับห้องกันหมดแล้วค่ะ ฉันเลยมายืนรอรับคุณไงคะ” แพรวาอธิบายขณะพาอลิชาเข้ามาภายในห้องแต่งตัว เธอปิดประตูลงก่อนจะเปิดผ้าม่านเพื่ออำนวยความสะดวกให้กับหญิงสาว
“ขอบคุณมากเลยนะคะ คุณเลยต้องมาเสียเวลากับฉันเลย” อลิชาทำหน้ารู้สึกผิดจนแพรวาหลุดขำออกมา
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ ตอนนี้ยังไม่หมดเวลางานของฉันสักหน่อย”
“เอ๊ะ นี่มันจะสามทุ่มแล้วนะคะ ยังไม่หมดเวลางานของคุณอีกหรือคะ” หญิงสาวทำตาโต รู้สึกแปลกใจว่าทำไมเลขาท่านประธานอย่างแพรวาถึงเลิกงานดึกจัง
“ยังหรอกค่ะ ฉันจะหมดเวลางานได้ก็ต่อเมื่อบอสสั่งนั่นแหละค่ะ”
“โห แย่จังเลยนะคะ บอสของคุณนี่ก็ยังไงกันนะ จะใช้งานคุณทั้งวันเลยหรือไงกันคะ” เธอบ่นเสียงดังอย่างไม่ชอบใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว โดยไม่รู้ตัวเลยว่าคนที่เธอกำลังบ่นอยู่นั้นได้รับฟังมันทุกคำเลยทีเดียว แต่เขากับไม่มีท่าทีโกรธเคืองเธอสักนิด กลับรู้สึกเอ็นดูเสียมากกว่าในความตรงไปตรงมาของเธอ
“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะคุณลิชา เดี๋ยวบอสมาได้ยินเข้าฉันจะแย่เอานะคะ” แพรวาถอดเสื้อคลุมให้เธอก่อนจะเหลือบมองไปทางมุมหนึ่งของห้องพลางอมยิ้ม
“ก็ช่างเขาสิคะ เขาจะได้รู้ตัวซะบ้างว่าเขาน่ะเอาแต่ใจตัวเองแค่ไหน”
“อาหะ ผมไม่เคยรู้ตัวเลยนะครับเนี่ย”
- Writer
