EP.09 #สอนแบบส่วนตัว

1083 Words

อลิชาเดินมาถึงห้องสุดท้ายเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับห้องนั่งเล่นสไตล์โมเดิร์นที่วิวสวยมาก ๆ ห้องหนึ่ง อุณหภูมิภายในห้องเย็นสบายกำลังดีราวกับว่ามีคนตระเตรียมห้องนี้เอาไว้เพื่อรับรองเธออยู่แล้ว “เฮ้อ… เธอได้อภิสิทธิ์ดีเกินไปหรือเปล่าเนี่ยลิชา หรือว่าการดูแลพนักงานของบริษัทนี้ดีเยี่ยมแบบนี้อยู่แล้วกันนะ” เธอพึมพำกับตัวเองขณะสำรวจรอบห้อง ก่อนหยุดยืนตรงหน้าต่างกระจกบานใหญ่ วิวจากชั้นยี่สิบมุมนี้นอกจากมองเห็นวิวเมืองแล้วยังมองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาด้วย วิวสวยหลักล้านจริง ๆ แกร๊ก… เสียงประตูห้องด้านหลังเปิดออกพร้อมกับร่างสูงก้าวเข้ามา อลิชาหมุนตัวกลับมามองทีมงานที่รับหน้าที่มาสอนเธอเล่นเกม ดวงตาหวานชะงักนิ่งอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาคุ้นตา หัวใจที่ก่อนหน้านี้เงียบสงบจู่ ๆ คล้ายมีคลื่นบางอย่างก่อกวนปั่นป่วนขึ้นมาเสียดื้อ ๆ “นี่คุณ…” “เจอกันอีกแล้วนะครับ อลิซ” รอยยิ้มน่าหลงใหลปรากฏบนริมฝีปากหนา ดวงตาคมเข้มพราวระยิบระยับราวกับแสงดาว เขาขยับเข้ามาใกล้ร่างบางที่ยังคงตกอยู่ในภวังค์ ร่างสูงก้มลงมาใกล้ระยะลมหายใจสัมผัสพลางกวาดสายตามองใบหน้าสวยที่เขาคิดถึงมาตลอดเวลาหลายวัน “คะ คุณ! อ๊ะ…” ร่างบางผงะถอยหลังด้วยความตกใจจนเกือบจะล้ม วงแขนแกร่งตวัดรั้งเอวบางเอาไว้ได้ทัน อลิชาถลาเข้าสู่อ้อมกอดเจย์เดนอย่างไม่ทันตั้งตัว ไออุ่นจากแผ่นอกแกร่งร้อนผ่าวภายใต้ฝ่ามือเล็ก เธอเงยหน้ามองสบตากับดวงตาคมสีเขียวมรกต ชั่วขณะหนึ่งราวกับเวลารอบตัวหยุดนิ่ง ความปั่นป่วนของความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน… อัตราการเต้นแรงของหัวใจนี้ก็ด้วย… ใบหน้าร้อนผ่าวราวกับเป็นไข้นี่ก็อีก… เธอกำลังเป็นอะไรกันแน่? ในขณะที่ความคิดของอลิชากำลังสับสนวุ่นวาย ระยะห่างระหว่างใบหน้าทั้งสองค่อย ๆ ลดลงเช่นกัน เจย์เดนทำทุกอย่างได้แยบยลจนอลิชาไม่ทันรู้สึกตัว เขาสะกดเธอด้วยนัยน์ตาสีสวยคู่นั้น กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนลมหายใจกรุ่นร้อนเป่ารดข้างแก้มเนียน พรึ่บ ร่างสูงถูกผลักออกห่างในทันที เจย์เดนชะงักเล็กน้อย เขาเหมือนคนเพิ่งตื่นจากภวังค์เช่นกัน แววตาแสนเสียดายฉายชัดจนร่างบางอดจะค้อนใส่ไม่ได้ บรรยากาศภายในห้องเงียบงันไปชั่วขณะ อลิชาได้ยินเพียงเสียงหัวใจของตัวเองเต้นระส่ำจนกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยิน เธอจึงรีบกลบเกลื่อนความเงียบด้วยคำถามแทน “คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไงกันคะ ไม่สิ คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?” “ผมมาหาคุณไงครับ” คนถูกถามยิ้มตอบ “มาหาฉัน?” เธอชี้หน้าตัวเองก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “หรือว่าคุณคือทีมงานที่คุณพีรภัทรส่งมาคะ?” เจย์เดนยิ้มกว้างขึ้น “ใช่แล้วครับ ผมคือทีมงานคนนั้น” อลิชานิ่งเล็กน้อย เธอเม้มริมฝีปากขบคิด เหลือบตามองโทรศัพท์ในมือ ที่แท้เขาก็คือทีมงานที่จะมาสอนเธอเล่นเกมเป็นการส่วนตัวนี่เอง นี่มันบังเอิญเกินไปหรือเปล่านะ “ถ้าอย่างนั้น… รบกวนด้วยนะคะ” “ยินดีอย่างยิ่งเลยครับคุณผู้หญิง” ถึงจะตอบรับแบบนั้นแต่เขากลับไม่ยอมขยับสักนิด แถมยังยืนจ้องอลิชาราวกับกลัวว่าเธอจะจางหายไปอย่างนั้นแหละ “เอ่อ เราเริ่มกันเลยไหมคะ?” ร่างบางนั่งลงบนโซฟา เจย์เดนยิ้มมุมปากก่อนเดินมานั่งด้านข้างเธอ อลิชาชะงักหันมองคนข้างกาย “ผมต้องสอนคุณเล่นเกม คุณคงไม่ไล่ผมไปนั่งฝั่งตรงข้ามหรอกนะครับ” เขาพูดดักคอ รอยยิ้มยังไม่หายไปจากใบหน้าเจ้าเล่ห์นั่น เธอเม้มปากไม่ได้ตอบโต้อะไรอีก . . . สิบนาทีต่อมา ภาพของหญิงสาวก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ในมืออย่างตั้งอกตั้งใจกลายเป็นภาพน่ามองและน่าหลงใหลสำหรับชายหนุ่ม หลังจากเจย์เดนสอนวิธีเล่นเกมเบื้องต้นให้กับอลิชา เธอก็ก้มหน้าเล่นเกมไม่สนใจเขาอีกเลย ตอนแรกเขาก็แอบน้อยใจ แต่พอได้เห็นภาพน่ามองตรงหน้านี้แล้ว ความน้อยใจเมื่อครู่มลายหายไปหมด คลิก… เสียงบางอย่างดังแทรกความเงียบขึ้นมา อลิชาละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ในมือตัวเองขึ้นมองต้นเสียงและพบว่ามันดังมาจากโทรศัพท์ในมือของเจย์เดน เขากำลังหันกล้องมาทางเธอ จากนั้นเสียงเดิมดังขึ้นอีกสองสามครั้งติดกัน คลิก… คลิก… คลิก… “นั่นคุณกำลังทำอะไรคะ?” “ถ่ายรูปครับ” “เอ๊ะ ถ่ายรูป?” “ยิ้มหน่อยครับอลิซ” พอเขาพูดแบบนั้นเธอก็ดันยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว คลิก… “สวยมากครับ” “ขอบคุณค่ะ… เอ๊ะ ไม่ใช่สิ” เธอขมวดคิ้วมุ่น “คุณถ่ายรูปฉันไปทำไมคะ? เดี๋ยวค่ะ หยุดถ่ายก่อน” มือบางปัดโทรศัพท์เจย์เดนลงเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาแทน วันนี้เจย์เดนดูดีมาก เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดเนคไทออกหลวม ๆ ดูยังไงก็ไม่เหมือนโปรแกรมเมอร์จริง ๆ นั่นแหละ แต่เหมือนนักธุรกิจหนุ่มจอมเพลย์บอยมากกว่า “ถ่ายเก็บไว้ไงครับ เอาไว้ดูเวลาคิดถึงคุณ” ได้ฟังคำตอบของเขา อลิชาแทบจะกุมขมับแล้ว “ทำแบบนั้นได้ยังไงกันคะ ลบเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” “ไม่ลบครับ” เขารีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง มือบางที่พยายามจะแย่งเมื่อครู่ถึงกับชะงักนิ่ง “นี่มันเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลนะ คุณจะมาถ่ายรูปคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้ไม่ได้นะคะ” “ผมถ่ายรูปคุณ ไม่ได้ถ่ายรูปคนอื่นสักหน่อยนี่ครับ” เจย์เดนตอบกลับหน้ามึน เธอละอยากจะข่วนหน้าหล่อ ๆ ของเขาจริง ๆ “ฉันก็เป็นคนอื่นนะคะ” “คนอื่นที่ไหนกันครับ คุณน่ะเป็น…” “เป็นอะไรคะ?” เพราะจู่ ๆ เขาก็หยุดพูด อลิชาจึงทวนคำ เจย์เดนอมยิ้มเจ้าเล่ห์ขยับหน้าเข้ามาใกล้พลางกระซิบด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่ “เป็นอลิซของผมไงครับ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more