EP.14 #คนแปลกหน้า
1013 Words
หลังจากพักผ่อนบนห้องพักมาหลายชั่วโมง จนกระทั่งเวลาล่วงเลยถึงช่วงเย็น ทีมงานคนอื่น ๆ ต่างพากันแยกย้ายไปเที่ยวตามอัธยาศัย บ้างก็เข้าเมืองไปเดินเที่ยวเล่นในตลาด บ้างก็ไปท่าเรือเพื่อเที่ยวชมเกาะต่าง ๆ ส่วนอลิชาเป็นคนไม่ชอบไปไหนในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย เธอจึงเลือกออกมาเดินเล่นริมชายหาดบริเวณโรงแรมแทน
บรรยากาศที่นี่สดชื่นผ่อนคลายสมองได้ดีจริง ๆ ทั้งเงียบสงบ และไม่วุ่นวาย นักท่องเที่ยวไม่ค่อยเยอะสักเท่าไหร่ ค่อนข้างเป็นส่วนตัว น้ำทะเลใสสะอาดน่าเล่น ช่วยทำให้เธอรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
อลิชาชอบทะเลมาก เธอชอบฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่ง ชอบแสงแดดที่สะท้อนบนผิวน้ำจนมันระยิบระยับสวยงาม ชอบสายลมอ่อนๆ ที่แม้บางครั้งมันจะพัดรุนแรง หากทว่ามันก็ยังคงความอ่อนโยนไว้เสมอ เปรียบเสมือนอุปสรรครอบตัวเธอนั่นแหละ แม้บางครั้งชีวิตของเธอจะไม่ได้ราบรื่นเสมอไป แต่เธอก็ยังให้กำลังใจตัวเองเสมอว่ามันจะต้องผ่านไป ถึงจะเคยถอยแต่ก็ไม่เคยท้อเลยสักครั้ง
อลิชาเดินปลดปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับสายลมเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่าตัวเองเดินออกมาไกลแค่ไหน แต่บริเวณริมหาดตอนนี้เริ่มมีบ้านเรือนของชาวประมงให้เห็นอยู่ประปราย มีเด็กเล็ก ๆ วิ่งเล่นบนชายหาดดูแล้วเพลินตาเป็นที่สุด นับว่าเป็นวิถีชีวิตที่อบอุ่นและน่าอยู่มากเลยทีเดียว
แชะ!
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ร่างบางรีบหันกลับไปมองด้วยความแปลกใจ และเมื่อพบกับดวงตาคมกริบระยิบระยับแสนคุ้นเคยนั่น เธอก็อดไม่ได้ที่จะโวยวายเขา
“คุณเจย์เดน คุณทำอะไรคะเนี่ย”
“ถ่ายรูปคุณไง”
แชะ!
ไม่พูดเปล่าแต่เขายังคงส่องกล้องแล้วกดชัตเตอร์ใส่เธออีกครั้ง มือบางยกขึ้นบดบังใบหน้าตัวเองเอาไว้เพราะไม่ชอบให้ใครมาถ่ายรูปกันง่าย ๆ แบบนี้ โดยเฉพาะผู้ชายแสนเจ้าเล่ห์อย่างเจย์เดน ครั้งก่อนเขาก็แอบถ่ายรูปเธอไปแล้ว ทว่าตอนนั้นเธอกลับไม่รู้สึกโกรธเขาเท่าตอนนี้
“นี่คุณ หยุดถ่ายนะคะ! ฉันไม่ชอบ!”
“คุณไม่ชอบถ่ายรูปเหรอ? ทำไมล่ะ?”
“เปล่าค่ะ ฉันไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาถ่ายรูปตัวเองต่างหากล่ะค่ะ” เธอตอบเสียงเรียบอย่างไม่สนใจอะไรแล้ว ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในเวลางาน เพราะฉะนั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจเขาในฐานะบอส
“อะไรกัน นี่คุณเห็นผมเป็นคนแปลกหน้าไปแล้วเหรออลิซ?” เจย์เดนขมวดคิ้วถาม สีหน้าเขาดูเหมือนแปลกใจ หากทว่ามันกวนประสาทยังไงก็ไม่รู้!
“ฉันกับคุณไม่เคยสนิทกันอยู่แล้วนี่คะ” เธอเผลอสบตากับเขาเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาเดินต่อ ลมทะเลโบกพัดเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนปลิวสยายจนต้องใช้มือข้างหนึ่งรวบเอาไว้ ร่างบางเดินมาได้สองสามเก้าก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเจย์เดนเดินตามหลังมา เขาเดินตามมาเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร มีเพียงเสียงชัตเตอร์ที่ดังขึ้นเป็นระยะ ๆ เท่านั้น
ทั้งสองคนเดินเลาะริมหาดมาเรื่อย ๆ สองตาเลื่อนมองวิวทะเลด้วยความรู้สึกผ่อนคลายลง เมื่อเห็นว่าพระอาทิตย์กำลังจะลาลับพื้นน้ำพร้อมกับทอแสงสีส้มนวลสวยงาม อลิชาจึงหยุดยืนและทอดสายตามองออกไปโดยไร้คำพูดใด เธอปล่อยความคิดและจิตใจให้ล่องลอยไปตามสายลม ภาพตรงหน้ามันช่างสวยงามจริง ๆ สวยจนอยากจะหยุดเวลานี้เอาไว้ให้นานที่สุด
แชะ!
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นอีกครั้งขัดบรรยากาศอันแสนวิเศษของหญิงสาวเป็นอย่างมาก เธอละสายตากลับมามองผู้ชายร่างสูงข้างกายซึ่งเกือบจะลืมไปเสียสนิทว่ามีเขาเดินตามมาด้วยอีกคน เจย์เดนลดกล้องที่กำลังหันเลนส์มาทางเธอลงช้า ๆ ใบหน้าหล่อเหลานั่นปรากฏรอยยิ้มละมุนและแววตาอบอุ่นจนหัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่
ให้ตายสิ… เธอไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย… มันเหมือนจะรู้สึกดี… ในขณะที่อีกด้านหนึ่งก็รู้สึกขัดแย้ง...
“คุณชอบที่นี่ไหมอลิซ”
“...”
“ว่าไงครับ คุณชอบทะเลหรือเปล่า” เจย์เดนถามย้ำเมื่อเห็นว่าร่างบางยังคงยืนเงียบ
ใช่… เธอชอบทะเล อลิชามีความทรงจำดี ๆ ในวัยเด็กเกี่ยวกับทะเล เพราะมันคือสถานที่ที่เธอเคยมาเที่ยวกับครอบครัว สมัยที่พ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่ นั่นเป็นสาเหตุที่เธอชอบทะเล แต่เธอไม่อยากตอบออกไปแบบนั้น เพราะสีหน้าของเจย์เดนเหมือนรู้คำตอบอยู่แล้ว ราวกับว่าเขารู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ…
เจย์เดนทำแบบนี้ทำไมนะ… เขาเข้ามาทำดีกับเธอทำไม…
“คุณทำแบบนี้ทำไมคะคุณเจย์เดน…”
เมื่อสมองคิด ปากก็พลั้งถามออกไป ดวงตาหวานจับจ้องเขาอย่างต้องการคำตอบ เธอไม่ได้คาดหวังอะไรจากเขามากมาย เพียงแค่อยากจะรู้ถึงสาเหตุเท่านั้นเอง
“ผมทำอะไรครับ?” เจย์เดนแสร้งถามกลับ ทั้งที่ความจริงแล้วเขาเข้าใจในคำถามนั้นของเธอ
“ก็ทำแบบที่คุณกำลังทำอยู่ไงคะ คุณเดินตามฉันมาทำไม คุณต้องการอะไรกันแน่”
คราวนี้เจย์เดนเป็นฝ่ายนิ่งงัน เขาจ้องอลิชาอยู่นานราวกับกำลังคิดทบทวนอะไรบางอย่าง เขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มาก นัยน์ตาสีเขียวมรกตนั่นช่างดึงดูดเหลือเกิน ยิ่งเธอสบตากับเขาก็เหมือนยิ่งถลำลึกเข้าไปใกล้เขาเรื่อย ๆ
มันไม่ดีเลย… เป็นแบบนี้ไม่ดีเลยจริง ๆ
- Writer
