EP.04 #อลิชา
1091 Words
หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโต จมูกโด่งเชิดรั้นนิด ๆ ริมฝีปากเรียวบางจิ้มลิ้มคนนี้ เธอคือ อลิชา ศิวะกุล สาวสวยสุดมั่นที่เพิ่งเรียนจบคณะนิเทศศาสตร์ เอกประชาสัมพันธ์มาหมาด ๆ ปัจจุบันอายุยี่สิบสามปี กำลังทำงานเป็น PR อยู่ที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งซึ่งไม่ได้ใหญ่โตอะไรนัก แถมยังเต็มไปด้วยระบบเส้นสายแสนน่าเบื่อ นั่นเป็นสาเหตุทำให้เธออยากเปลี่ยนงานมาก และกำลังมองหางานดี ๆ ค่าตอบแทนสูง ๆ อยู่ เพราะเธอต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างภายในบ้านรวมไปถึงค่าเรียนของอลันด้วย
เนื่องจากบิดาของอลิชาเสียไปตั้งแต่เธออยู่มัธยมปลาย ทำให้เวลานั้นครอบครัวของเธอพลิกผันมาก เรียกได้ว่าจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว โชคดีที่ทางครอบครัวยังพอมีเงินเก็บสะสมไว้ให้ใช้จ่ายอยู่บ้าง แต่ถึงจะอย่างนั้นอลิชาก็ต้องหางานพิเศษทำควบคู่กับการเรียนไปด้วย เพื่อหารายได้มาชดเชยรายจ่ายที่เสียไปในแต่ละเดือน
อลิชาเปลี่ยนงานบ่อย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอไม่สู้งานนะ เป็นเพราะเธอสู้งานจนเกินไปนี่แหละถึงทำให้เพื่อนร่วมงานพากันหมั่นไส้และคิดว่าเธอใช้ความสวยจนกลายเป็นเด็กเส้นอยู่ตลอดเวลา ซึ่งมันน่าเบื่อมากสำหรับเธอ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอต้องเปลี่ยนงานอยู่เสมอ เพียงเพื่อจะหนีปัญหากวนใจพวกนั้นไปซะ
“แล้วเรื่องงานใหม่ที่อลันพูดถึงคืองานอะไรกันล่ะ” ลินดาหันไปถามลูกชายคนเล็กด้วยความสนใจ อลิชาจ้องน้องชายด้วยความอยากรู้ไม่แพ้กัน เพราะดูเหมือนว่าอลันจะรู้เรื่องงานเกมนั่นดีกว่าที่เธอรู้เสียอีก
“ก็เมื่อวานพี่ลิชาโดนทาบทามให้ไปทำงานกับบริษัท JDWorld ซึ่งเป็นบริษัทค่ายเกมยักษ์ใหญ่ระดับเอเชียเลยนะแม่ ใครที่ได้ร่วมงานกับค่ายนี้ถือว่าโชคดีสุด ๆ เลยล่ะ” เด็กหนุ่มวัยสิบแปดพูดไปตักข้าวเข้าปากไปตามประสาเด็กผู้ชายกำลังเจริญเติบโต
“แล้วมันงานเกี่ยวกับอะไรล่ะ ลิชารู้ไหมลูก?” คราวนี้ลินดาหันมาถามลูกสาวคนโตบ้าง ทำเอาคนถูกถามถึงกับไปไม่ถูกเลยทีเดียว
“เอ่อ... เห็นเขาบอกว่าเป็นงานเกี่ยวกับประชาสัมพันธ์นะแม่ เขาอยากให้ลิชาไปแต่งคอสเพลย์เป็นอลิซในแดนมหัศจรรย์ซึ่งเป็นหนึ่งในตัวละครเกมของเขาน่ะค่ะ”
“งั้นเหรอ ก็น่าสนุกดีนี่นา ได้แต่งตัวสวย ๆ คอยประชาสัมพันธ์เกมให้เขาด้วย แม่ว่ามันน่าสนใจดีนะ”
ลินดาสนับสนุนลูกสาวทันที ซึ่งตรงกับความคิดของอลิชาเช่นกัน เมื่อคืนเธอได้ลองทบทวนดูแล้ว มันน่าสนุกดีจริง ๆ นั่นแหละ ทั้งได้ออกบูธในสถานที่ต่าง ๆ ได้พบปะผู้คนมากมาย ไม่ต้องมานั่งอยู่แต่ในออฟฟิศแสนน่าเบื่อ และที่สำคัญ… เงินดีมาก!
“แล้วลิชาจะทำไหม? ลูกคิดว่าไงล่ะ”
“ยังไม่รู้สิคะ ลิชายังไม่ได้ตัดสินใจเลย” เธอตอบตามความจริง นั่นทำให้อลันเงยหน้าขึ้นจ้องพี่สาวตัวเองนิ่ง
“ทำไมพี่ถึงลังเลล่ะ งานก็ดี เงินก็เยอะ ถ้าเป็นผมนะ ผมจะไม่ลังเลสักนิด”
“นายก็พูดง่ายนี่อลัน นายมันบ้าเกมอยู่แล้วนิ แต่กับพี่มันไม่ใช่ แล้วพี่ก็ไม่ถนัดด้วย อีกอย่างนะ ผู้ชายคนนั้นเชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหนก็ไม่รู้ ถ้าเขาเกิดหลอกพี่ขึ้นมาล่ะ”
“คุณเจย์เขาไม่มีทางหลอกพี่หรอก ถ้าคนอย่างคุณเจย์เชื่อถือไม่ได้ ในบริษัทนั้นก็ไม่มีใครเชื่อได้แล้วล่ะ” อลันวางช้อนลงพร้อมกับยกน้ำขึ้นดื่มแล้วลุกขึ้นยืนสะพายกระเป๋านักเรียนพาดไหล่เตรียมตัวจะไปโรงเรียน ท่าทางเข้าข้างคนอื่นจนน่าหมั่นไส้ของน้องชายทำให้พี่สาวอย่างอลิชาอดจะแขวะไม่ได้
“นายพูดเหมือนรู้จักเขาดีจังเลยนะ”
“ยิ่งกว่ารู้จักอีกมั้ง มีแต่พี่นั่นแหละที่ไม่รู้อะไรเลย ซื่อบื้อ!” พูดจบก็หันหลังเดินออกไป ปล่อยให้อลิชานั่งอ้าปากค้างกับคำว่าซื่อบื้อของน้องชายตัวเอง
“เอ๊ะ! นี่นายว่าพี่เหรออลัน! กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! ฮึ้ย! เจ้าเด็กคนนี้นิ!”
“เอาน่าลิชา ปล่อยน้องไปเถอะ อลันก็เป็นแบบนี้แหละ” ลินดาดึงแขนลูกสาวให้นั่งลงที่เดิมแล้วถามต่อ “สรุปวันนี้จะไปทำงานหรือเปล่า?”
“ไปสิคะ ลิชายังไม่ได้ลาออกสักหน่อย”
“แล้วตกลงจะลาออกไหมล่ะ งานเกมนั่นก็น่าสนใจดีนะ”
“ไม่รู้สิคะ ลิชาขอเวลาตัดสินใจก่อน ถ้างั้นลิชาไปทำงานก่อนนะคะแม่” เธอตอบแค่นั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากบ้าน ภายในหัวคิดทบทวนแต่เรื่องงานเต็มไปหมด
เธอจะทำยังไงต่อไปดีนะ… จะทำยังไงดี… อลิชา
.
.
.
หลายวันต่อมา...
ในที่สุดอลิชาก็มายืนอยู่หน้าบริษัท JDWorld จนได้ หลังจากได้คิดทบทวนมาหลายคืนแล้ว เธอตัดสินใจลองเชื่อใจเขาคนนั้นดูสักครั้ง เธอรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหาเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อติดต่อขอพบโปรแกรมเมอร์ที่ชื่อเจย์ ซึ่งเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย นอกจากชื่อและตำแหน่งงานของเขาเท่านั้น
“รอสักครู่นะคะ คุณเจย์… เอ่อ… กำลังลงมาค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
อลิชายิ้มขอบคุณให้กับพนักงานประชาสัมพันธ์ที่มีท่าทีแปลก ๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักก่อนจะเดินมานั่งรอตรงโซฟารับรอง หลังจากนั่งรอได้ไม่นานเธอก็ได้พบกับเขาคนนั้นอีกครั้ง คนที่ชักชวนให้เธอมาร่วมงานด้วย
วันนี้เขาแต่งตัวดูดีมากจนไม่เหมือนโปรแกรมเมอร์ธรรมดาทั่วไปเลยสักนิด ทั้งเสื้อผ้า รองเท้า นาฬิกา หรือแม้แต่แว่นตาที่เขาสวมอยู่ต่างก็เป็นของแบรนด์เนมทั้งนั้น และทันทีที่ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้สิ่งแรกที่เห็นเด่นชัดเลยก็คือเรือนผมสีเทาควันบุหรี่และรอยยิ้มแสนมีเสน่ห์ของเขา
อ่า… ให้ตายสิ… เขาหล่อเกินไปแล้ว!
- Writer
