แปลกดี
1045 Words
ตอนที่1 แปลกดี
น้อยครั้งที่คนอย่างวายุเลือกจะเดินเข้าหาผู้หญิงก่อน แต่แม่สาวชุดแดงที่เขานั่งมองจากชั้นสองก็เตะตาเขาเสียเหลือเกิน “หากไม่ลงมาเองก็คงไม่มีโอกาสได้กัน”
“นึกว่าสาวสวยที่ไหน เธอนี่เอง” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหูของพิมประภาหญิงสาวในชุดเกาะอกที่ดันเนินอกของเธอจนล้นออกมาเรียกสายตาของพวกเสือหิว แม้เสียงเพลงในผับจะดังกระหึ่มอย่างบ้าคลั่งแต่เธอก็ได้ยินเสียงเขาอย่างชัดเจน หญิงสาวกรึ่มเมานิด ๆ หันมามองเจ้าของเสียงนั้นด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยมนต์สะกด
“พี่...เพื่อนพี่โอม”
“วายุ” สายตาทรงเสน่ห์ของหญิงสาวมองเขาอย่างจับจ้องจนคนที่ไม่เคยหวั่นกับสายตาของใครมาก่อนนึกใจสั่นแปลก ๆ “ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เล่น ๆ”
“มาคนเดียวเหรอ”
“ค่ะ” เธอตอบเขาสั้น ๆ ก่อนจะหันกลับทางเดิมโดยไม่สนใจเขาอีก คนที่ถูกเพิกเฉยใส่เป็นครั้งแรกก็เลิกสนใจเธอเช่นกัน “ของเล่นของเขาเยอะแยะจะมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้ทำไม”
....
สัปดาห์ต่อมา
นักศึกษาสาวขับรถตามพ่อของเธอด้วยใจที่เต้นระทึก บังเอิญเหลือเกินที่เธอจะแวะกินข้าวก่อนเข้ามหาลัยแล้วเจอรถของเขาขับออกมาจากร้านอาหารพอดี “เธอคิดเห็นว่ามีผู้หญิงอยู่ในรถด้วย”
เธอตามมาจนรถพ่อของเธอหายเข้าไปในคอนโดหรูตรงหน้า หญิงสาวจึงจอดรถของตัวเองไว้ที่ริมถนนด้านหน้าของคอนโดที่สูงหลายชั้นแล้วรีบเดินตามหลังพ่อของเธอไปแต่ก็ต้องรักษาระยะห่าง แต่ทว่าทุกคนที่ผ่านเข้าไปต้องมีคีย์การ์ดแสกนให้ประตูเปิดเท่านั้น “แล้วเธอจะตามเข้าไปได้ยังไง”
“เธอ มาทำอะไร” พิมประภารีบหันกลับมาที่ด้านหลังของเธอเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูเหมือนว่าเขาคุยกับเธอ
“พี่...พี่อยู่ที่นี่เหรอคะ”
“อืม มีอะไร” หญิงสาวมองในมือของเขามีคีย์การ์ดที่จะใช้ผ่านประตูกระจกนี่ไปได้ ไม่รีรอเธอรีบคว้ามันมาจากเขาแล้วแตะเข้าที่ประตู
“ทำอะไร” พิมประภาไม่ตอบคำถามให้เขาหายสงสัยแถมยังเดินหนีหายเข้าไปข้างใน คนที่อยู่ที่นี่ตัวจริงจึงต้องรีบเดินเข้ามาก่อนที่ประตูจะเลื่อนปิด
“ชั้นที่20” เธอพึมพำออกมาเมื่อรู้ชั้นที่พ่อของเธอกับผู้หญิงคนนั้นขึ้นไป การกระทำของเธอยิ่งทำให้คนตัวสูงสงสัยเธอมากขึ้นไปอีก
“มาตามผัวเหรอ”
“พี่วายุอยู่ชั้นที่เท่าไหร่คะ?”
“20” หญิงสาวยกยิ้มอย่างมีความหวัง คราวนี้พ่อกับเมียน้อยหน้าด้านไม่รอดแน่นอนเพราะเธอจะเอาหลักฐานรังรักของพวกเขาไปให้แม่เธอฟ้องหย่า ฟ้องเมียน้อยด้วย
“พิมขอไปที่ห้องพี่ได้มั้ยคะ”
“แน่ใจ? ถ้าฉันเอาจริงจะมาเล่นตัวไม่ได้นะเว้ยจับขึงนะบอกก่อน”
“ไม่ใช่แบบนั้น คือ...พิมมาตามพ่อกับเมียน้อย จะมาเก็บหลักฐาน...”
“แล้วรู้เหรอว่าพ่อเธออยู่ห้องไหน ป่านนี้เอากันจนเสร็จไปแล้วมั้ง” พิมประภาเอียนคำพูดใต้สะดือของคนที่อยู่ในลิฟต์กับเธอ แต่เรื่องนี้คงต้องพึ่งพาเขา
“แล้วชั้นนึงมีกี่ห้องคะ”
“30” หญิงสาวจิ๊ปากอย่างหัวเสียสามสิบห้องแล้ววันไหนเธอจะได้หลักฐานเล่า ไล่เคาะแต่ละห้องได้ไหม?
“พี่วายุเคยเห็นผู้ชายคนนี้มั้ยคะ” ชายหนุ่มเหลือบมองหน้าจอมือถือของเธอเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ถ้างั้นพิมขอเข้าไปอยู่ในห้องพี่วายุก่อนได้มั้ยคะ”
“ห้อง203”
ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยใครจะรู้ว่าเขาซ่อนเงาสัตว์ร้ายไว้ข้างใน เรียวขาขาวโพลนที่โพล่พ้นนอกร่มผ้าทำเอาเขาแทบจะอยากจับเธอเหวี่ยงเข้าไปในห้องให้แล้วจบ แต่คงไม่น่าสนุกเท่าไรหากอีกคนนอนร้องห่มร้องไห้อยู่ใต้ร่างตอนที่เขากำลังมีความสุข “มันหมดอารมณ์”
“รหัสเปิดอะไรคะ”
“1910” เขาตอบเสียงเรียบพลางคิดว่าเธอจะเข้าไปจริง ๆ หรือ แต่เธอก็ดูจะเป็นคนกล้าแลกอยู่เหมือนกัน
“คืนนี้เธอจะค้างก็ได้นะ”
“เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ แค่มาขอดูลาดราวก่อน” หญิงสาวไม่สนใจคนที่มองมาอย่างลวนลาม เธอค่อย ๆ แง้มประตูห้องของเขาออกและโผล่หน้าออกมาดูข้างนอก ห้องของเขาดันอยู่ระหว่างกลางทำให้พิมประภาต้องสอดส่องทั้งสองฝั่ง
“กว่าพ่อเธอจะออกมาก็คงจะเช้า”
“งั้นพิมฝากพี่วายุดูให้หน่อยได้มั้ยว่าพ่อพิมออกมาจากห้องไหน”
“ไม่ใช่ธุระ” หญิงสาวมองหน้าเขาด้วยความห่อเหี่ยว แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยก็รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่นี่แล้วไง
“นั่นคีย์การ์ด แสกนได้ทั้งล่างและทั้งบน” เขาส่งสายตาไปที่กล่องใบเล็ก ๆ ข้างทีวีที่มีคีย์การ์ดอีกใบของเขาอยู่ในนั้น
“ขอบคุณที่ช่วยนะคะ” เธอยิ้มให้เขาจนตาหยี “พี่คนนี้ไม่เห็นใจยักษ์เหมือนพี่โอมเลย”
คีย์การ์ดของเขาถูกเก็บลงในกระเป๋าสะพายโดยที่ทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของเจ้าของห้องแล้วทั้งสิ้น “ทุกอย่างต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันทั้งนั้น”
“พี่วายุอยู่ห้องตลอดมั้ยคะ”
“ไม่ ส่วนใหญ่แล้วจะนอนห้องคนอื่น” พิมประภาลอบเบะปากเมื่อนึกถึงเรื่องคาวของเขา “นักล่าปากหวาน ไหนปากหวานมีแต่ขี้โม้”
“นินทาฉันในใจอยู่หรือเปล่า”
“เปล่า ใครจะไปกล้าคิดแบบนั้น พิมไปก่อนนะคะมีเรียน” หลังจากที่ประตูห้องของเขาปิดลงด้วยฝีมือของหญิงสาว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ฉายชัดไล่หลังเธอไปติด ๆ ผู้หญิงดูหยิ่งแต่ก็ดูเข้ากับคนง่ายในเวลาเดียวกัน แปลกดี
- Writer
