ที่ผ่านเขารู้มาตลอด…
คำพูดของหานมู่เฉินทำให้เฝิงอวี่เซี่ยนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ทว่าใบหน้ายังคงเรียบเฉยไร้อารมณ์ไม่แสดงอาการตกใจออกมาเลยแม้แต่น้อย ดวงตาคมกริบดูลึกล้ำอยากเกินจะคาดเดาได้
“…”
หานมู่เฉินพลางเหลือบสายตาสังเกตมองบุรุษตรงหน้านิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยถามออกมาเสียงเรียบ “ไม่แปลกใจหน่อยหรือไร”
ไฉนถึงยังสงบได้ถึงเพียงนี้…เขาอุตส่าห์รับติดสินบนขุนนางมามากมายเพื่อล้วงความลับมาให้โดยเฉพาะ แต่เหตุใดเจ้าคนผู้นี้กลับไม่มีแม้แต่ท่าทีตื่นตระหนกสักนิด!
ไม่นานหลังจากนั้น เฝิงอวี่เซี่ยนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่ากลับเย็นยะเยือกคล้ายสายลมเหมันต์
“ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง”
พอได้ยินประโยคนี้แล้ว หานมู่เฉินแค่นหัวเราะในลำคอก่อนถอนหายใจออกมาอย่างเหลืออด
“เหอะ! เจ้าจะจัดการอย่างไร” เขาเองก็อย่างจะรู้เช่นกันว่าแท้จริงแล้วบุรุษผู้นี้ทำอันใดได้บ้าง
เพราะยามนี้อีกฝ่ายมีฐานะเป็นถึงขุนนางใหญ่ในราชสำนั
