Kulaklarına bir uğultu çöktü.Zoya kaybolurken, anlam veremediği karanlık bir boşluğun içindeydi.Ne olduğunu anlayamıyordu.Hissetiği keskin acıyı umursamadan "Göçmen kızı!.."diye bağırdı.
Çevresinden izole olmuş, bir tür şuur dalgalanması yaşıyordu.
Keskin bir acı beyninin duvarlarını zonklatırken gözleri açıktı ama hiçbir şey göremiyordu.Zihni karmakarışık,zaman ve mekan mefhumunu yitirmiş,gerçeklikten soyutlanmış bir hâldeydi.
Zoya hızla yanına gelip "Burdayım,niye öyle tuhaf bakıyorsun?"dedi,ellerini tutarak.Kızın sesini duyunca derin bir oh çekti.Gözleri bulanık şekilde yeniden görmeye başladı.Bulanıklık geçtiğinde eşyaları çift görüyordu.Kısa bir süre sonra görüntü tamamen düzeldi.
"Ne oldu iyi misin?"dedi,Zoya endişeyle.
"İyiyim yok bir şey."dedi,Asır.
Yaşadığı tuhaf durumu düşü
