Elemental Princess

CHAPTER ONE: EZEKIELLA SAPPHIRE

***

“Ezekiella...”

I look around to see if there's someone here but there's no trace of anyone, only the cold breeze of the air that touches my skin and the beautiful scenery that's new in my eyes. Nasanay na kasi ako sa mga naglalakihang mga istruktura at bahay dito sa lugar namin, kaya medyo hindi na ako sanay makakita ng lugar na sobrang dami ng mga puno.

Ngunit nasaan nga ba ako ngayon?

“Ezekiella...”

Tinignan ko ulit ang paligid dahil sa kanina pa ako may naririnig  na tumatawag sa pangalan ko ngunit sa pangalawang pagkakataon ay wala akong nakita na kahit sino. Unti unting gumapang ang takot sa puso ko, baka may kung anong nilalang dito at  bigla nalang akong sugudin. Wag naman sana.

“Ezekiella...” Dinig ko muling tawag sa akin nang isang malamig na tinig, nilingon kong muli ang paligid at sa pagkakataong ito ay may nakita na akong mga tao---kung tao nga ba sila.

Anim na babae at anim na lalake ang nasa harapan ko ngayon, lahat sila ay may magkaka-ibang kulay ng buhok at mata. They wearing a different color of clothes that is like the clothes of ancient Greek god's and goddesses. Hindi ko alam kung bakit pero nawala ang takot na nararamdaman ko ngayon sa dibdib ko, para bang ang gaan ng pakiramdam ko sa kanila.

“Who are you? And where the hell are we?”, Sunod sunod kong tanong sa kanila.

Ngumiti lamang ang babaeng may kulay asul na buhok at damit sabay sinabing, “Patawad ngunit hindi pa namin masasagot ang mga katanungan mo sa ngayon. Hindi pa ito ang tamang oras, Mahal na Prinsesa.”

That's the last thing that I heard before the darkness swallowed me.

~~KRIIINGGG~~KRRRIINNGG

“s**t!”, I mumbled before I turned off the alarm clock.

I sat on my bed and bid my morning prayers before going to the bathroom and do my morning rituals. Kahit na sa isang linggo pa magsisimula ang klase ko sa kolehiyo ay sinasanay ko na ang sarili ko na gumising nang maaga para hindi narin ako mahirapan sa paggising nang maaga. Sakit pa naman nating mga estudyante ang katamadan sa pag gising nang umaga.

Pagkatapos kong magbihis ng simpleng shorts at t-shirts ay naupo muna ako sa kama ko at sumandal sa headboard, napahilot ako sa sintido ko nang maalala ko na naman ang panaginip ko.

Tsk. That dream, it's driving me crazy. Paulit ulit ko na lamang iyong napapanaginipan ngunit paulit ulit lang din naman ang nangyayari, pag tatanungin ko na sila bigla naman na akong magigising tapos kahit na gusto kong ituloy 'yung panaginip ko hindi ko din naman magawa dahil hindi na ako inaantok.

Napagpasyahan kong lumabas muna ng kuwarto dahil sa nagugutom na ako, pagkalabas ko ay naabutan kong nag- aayos nang lamesa si Mama kasama ang ilan naming kasambahay. Kaagad akong lumapit sa kanya at hinalikan siya sa pisngi.

“Morning Ma.”, Bati ko sa kanya pagkatapos ay umupo na ako sa puwesto ko.

“Good Morning.”, She smiled. Kahit na may mga katulong kami at busy sila Mama at Papa sa trabaho ay may oras parin naman silang dalawa para sa akin, I really do love this family and I'm contented with that.

“Si Papa po?”, I asked

“Nasa kuwarto pa, napuyat kasi kagabi. Late ng umuwi galing sa opisina.”, She answered and I nodded. Napansin ko din ang pagiging matamlay niya, I know that she has a problem but I respect her decision if she didn't want to tell me about it. This past few days napapansin ko din ang pagiging matamlay niya.

“Sapphire, please call your Papa and tell him that we're going to eat.”, I frowned a little when I heard what she called me.

“Ma! Stop calling me Sapphire! It's annoying!”, I whine but she just laugh at me.

“Yeah! Whatever just call him now!”

A smile form on my lips when I heard her laugh, at least I made her laugh and smile. But my smile vanished when I heard her, calling me again.

“Sapphire!”

“Opo!”

***

Pagkatapos kong kumain ay napagpasyahan kong maglibot muna tutal wala naman akong ginagawa sa bahay, I just wore a simple yellow off shoulder blouse and a black jeans paired with black flat shoes. I just bid a goodbye to Mama and Papa before I went to garage and mount my bike and go.

I say thank you to the security guard at the parking lot where I asked the guard to look after my bike before I went inside the mall. I just shop, played, and eat before I decided to go home.

Dapit-hapon na ng makauwi ako, dumeretso muna ako ng kuwarto ko at nagpalit ng damit at saka kinuha ang cellphone ko na nakalagay sa sling bag ko. Binuksan ko ang f******k account ko at nag basa basa ng nasa news feed na aking account.

1 notification

Agad ko itong binuksan at binasa ang nakalagay doon.

Aileen Dela Cruz tagged you and 1 other on a post.

I click it and I feel a pang of pain in my heart when I saw it. s**t! This is not true! Why all of people siya pa?! At ang kapal ng mukha ti-nag pa ako! My tears start to flow as I read the caption.

My dearest Daniel,

Happy monthsary!

Ang bilis naman niyang makahanap ng iba, parang nu'ng isang buwan lang nung sinabi niyang hindi na niya ako mahal. Nung sinabi niyang nagsasawa na siya sa akin, nung sinabi niyang ayaw na niya sa akin.

Ganoon nalang ba sila palagi? Sa una sasabihin niya na mahal ka nila, pero kapag nagsawa na siya sa iyo babalewalain ka na lang. Hindi kita kawalan!

I remember the happy moments that we share and cherished--- I mean, I cherished. Malay mo ako lang pala ang masaya ng mga panahong iyon. I'm just thinking and thinking when I decided to log out my f******k account and play a music. I wipe my tears as I listen to the beat of the song.

"Loving can hurt , loving can hurt sometimes. But it's the only thing that I know. When it gets hard, you know it can get hard sometimes. But it's the only thing make's us feel alive."

Anong 'loving can hurt sometimes?', baka 'loving can hurt always. At saka, kakambal na siguro ng pagmamahal ang sakit. Pag nagmahal ka, talagang masasaktan ka.

"We keep this this love in our photograph. We made this memories for our selves. Where eyes were never closing, hearts were never broken and time forever frozen still..."

Yeah, we made a memories together but I know that I'm the only one who's keeping it. At isa pa kailangan ba talagang isama sa mga ala-ala na iyon ang saktan ako?

"So you can keep me inside the pocket of your ripped jeans, holding me closer 'till our eyes meet. You wont ever be alone. Wait for me to come home..."

"Loving can heal. Loving can mend your soul but it's the only thing that I know. I swear you forget easier, remember that with every piece of you. And it's the only thing, makes us when we die..."

No, love is like a sword that'll slowly thrusts in your heart. It's not a medicine, once you love so hard and deep it will lead your heart to death.

"And if you hurt me, that's okay baby only words bleed. Inside this pages you just hold me and I won't ever let you go..."

Yes, it's okay if you've hurt me. Marami pa namang lalake sa mundo na mas karapat-dapat kaysa sa'yo, kaya nga mayroong salitang move on diba? Because the next time our paths cross, I'm already over you.

Mark my words.

***

-Mimoisafaye