วันนี้เขาป่วย เป็นหวัดแดด ขับรถตากแดด ไข้ขึ้นจนต้องฉีดยาลดไข้
ธารา : ขับรถตากแดดบ่อย
ผม : ผมจุ๊บเหม่งมา หายแน่นอน
ธารา : กินยาดีกว่ามั้ย5555
ผม : ยู่ปาก. พี่พักผ่อนนะครับ กินข้าวกินยา พักผ่อน (ผมจะได้แอบลวนลามพี่ตอนนอน)
ธารา : ความคิดชั่วร้ายมาก5555
ผม : พี่รู้ได้ไงอะ! นี่ผมคิดนะ พี่รู้อะ
ธารา : 55555555
ผม : พี่โอเคมั้ย
ธารา : ปวดหัว เหงื่อออกเต็มไปหมด
ผม : ผมกอดได้มั้ย
ธารา : เดี๋ยวติดไข้
ผม : ไม่กลัว แต่ถ้าพี่บอกไม่ ผมรอได้ แค่อยากให้พี่รู้ว่าผมห่วงพี่มากจริงๆ
ธารา : ครับๆ กอดก็ได้มา
ผม : อ้าแขนกอด. ลูบหลังเบาๆ
ธารา : หึ
ผม : อะไร
ธารา : อย่ามาร้องว่าติดไข้ล่ะ
ผม : มีหมอก็ให้หมอรักษาสิครับ
จากวันนั้นเขาเริ่มเข้าเวรบ่อยขึ้นจนคุยกันน้อยลง
ผม : พี่พักผ่อนบ้างนะครับ
ผม : ลูบแก้มเบาๆ
ผม : ฝันดีนะครับ
ธารา : เด้งแชทรัวเกิน
ผม : ปิดเสียงก็ได้นะ เวลาผมเพ้อจะได้ไม่กวนพี่
ธารา : เปล่า มีแชทคนอื่นด้วย
ผม : ออ
วันนั้นเพื่อนเขาลากไปกินหมูกะทะ บ่นใหญ่เลย
ผม : ยังไม่หายดี ยังไปกินหมูกะทะอีกเหรอครับ
ธารา : เอารถมาลากขึ้นไปเลย นานๆ ทีเจอกัน
ผม : พี่ผ่อนคลายก็ดีแล้วครับ
ธารา : ครับ
ผม : คิดถึงนะครับ
ธารา : เช่นกัน
ขยี้ตาอีกรอบ
ผม : ตาฝาดรึเปล่า ไม่ๆ พี่คงคิดถึงทุกคนแหละ
ธารา : เปล่านี่ ดูถูกแล้ว ยิ้ม.
ผม : หถ หะ แก้มแดง. พี่คิดถึงทุกแชทรึเปล่าครับ
ธารา : ไม่นะ คำว่าคิดถึงพี่มีจำกัด
ผม : พี่แอทแทคผม
ธารา : เปล่าทำนะ ขำ.
ผม : เพราะพี่เป็นแบบนี้ผมถึงรู้สึกว่าโดนปั่นหัวอยู่ แต่ก็โทษพี่ไม่ได้ พี่ไม่ได้ใช้ให้ผมชอบนี่
วันนี้เหนื่อยมั้ยครับ
ธารา : ไม่เหนื่อยๆ
ผม : ผมแคร์พี่นะ
ธารา : ครับ อย่าลืมแคร์ตัวเอง
ผม : ไม่เล่นมุกเป็นห่วงแล้ว
ธารา : ไม่เป็นไรหรอก
ผม : แต่ผมเป็น นอยด์นิดหน่อยแต่เข้าใจ เห็นมั้ยผมเก่งนะ
ธารา : ครับ เก่งมากครับคนเก่ง
ผม : แก้มแดง. แค่พี่พูดเท่านี้ผมก็หายใจสะดุดแล้ว
ธารา : ยีผม. น่ารักดี
ผม : ยิ้ม. ถูแก้ม
วันถัดมา เขาก็อัพสเตตัส
“thinking you could live without me”
เอาไงละฉัน ใจจะพัง จากที่เคยรุกมาตลอดเจอเขาเข้าไปเคะแตก พอเจอประโยคนี้เข้าไป เพ้อหนักเลย
โคตรน้อยใจ
วันต่อมา อัพสเตตัสใหม่
“ร้อนนะครับ อย่าร้องนะ เดี๋ยววันนี้มาตอบแชท #ไม่ร้องนะครับคนเก่ง”
วันนั้นที่มีการโพสต์พี่เขาก็เข้ามาตอบแชทปกติฉันทนไม่ได้เลยถามไป
ผม : พี่ครับ พี่มีคนที่ชอบแล้วใช่มั้ย
ผม : ผมจะได้ทำใจจริงๆ บอกตรงๆ ผมเจ็บโคตร ผมขอโทษนะ
ธารา : 5555 ที่โพสต์นั้นเหรอ
ผม : อืม
ธารา : หมายถึงใครกันนะ คงหมายถึงคนที่โพสต์น้อยใจพี่ละมั้ง
ผม : หืม?
ธารา : ขำ. ทำอะไร
ผม : ผมไม่กล้าคิดหรอก ผมไม่โง่ แต่ผมก็ไม่ได้ฉลาดนักกับเรื่องนี้
ผม : ก้มหน้า. เพิ่งทำเคสเสร็จครับ
ธารา : ครับ
ผม : พี่กินข้าวรึยังครับ
ธารา : ยัง
ผม : ทำไมไม่กิน พี่ทำงานหนักแล้วนะ
ธารา : ยังไม่ว่างกิน
ธารา : บางครั้งก็ควรคิดเข้าข้างตัวเองบ้างและเห็นแก่ตัวบ้าง
ผม : ผมก็แค่อยากให้พี่พูดบ้าง
ผม : ผมอยากแน่ใจ ไม่ใช่คิดเอง
ธารา : อืม งั้นแล้วแต่ครับ
ผม : พี่ไม่พูดเหรอ พูดหน่อยเถอะนะ
ธารา : พูด?
ผม : พิมพ์ ที่พี่บอกให้ผมอยู่โดยไม่มีพี่
ผม : ที่พี่บอกว่าโพสต์นั้นให้ผม ผมสับสน
ธารา : ออ มันเป็นท่อนเพลงของHalsey ที่โพสต์เมื่อวาน
ผม : ผมคิดว่าพี่พูดกับผมเพราะพี่ไม่ตอบแชท
ธารา : เปล่าๆ
ธารา : รู้ว่าโพสต์น้อยใจ ไปส่องอยู่
ผม : ส่องผม แก้มแดง.
ธารา : ส่องหลายคนอยู่555
ผม : เห็นมั้ยพี่ก็เป็นซะแบบนี้
ธารา : ขอไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องขับรถเข้ากทม. แต่เช้า
ผม : ครับ ชอบพี่มากนะ ฝันดีครับ
วันต่อมาเขาทำกับข้าวแล้วไฟลวกมือ จากนั้นเราก็คุยถามคำตอบคำเรื่อยๆ มีแต่ฉันที่เข้าไปคอยถามว่าเขาเป็นยังไงบ้าง เหนื่อยมั้ย กินข้าวรึยัง บอกคิดถึง รู้มั้ยมันบ้ามาก แต่ฉันฝันถึงเขาบ่อยมาก บ้าบอที่สุด รู้เลยว่าเขาเข้ามามีผลกับใจมากขึ้นทุกวัน
เป็นแชทเดียวที่เปิดเสียงแจ้งเตือนไว้
จนเมื่อเห็นเขาทำตัวสนิทสนมกับคนอื่น ความรู้สึกที่พุ่งขึ้นในใจคือ อยากได้ความชัดเจน
อยากสำคัญกับเขา
ผม : พี่ครับที่พี่เคยบอกว่าผมมีสิทธินั้นถ้าอยากได้มัน พี่ช่วยแสดงออกให้มากขึ้นกว่าเดิมได้มั้ยครับ
เท่าที่พี่พอมีเวลา ตอนนี้ใจผมเต้นจนเจ็บไปหมด คงเพราะมันคิดถึงพี่
ธารา : หรอ
ผม : ยิ้มจาง
ธารา : หึ พี่ไม่ใช่พวกแสดงเก่ง
ผม : ผมจะพยามเข้าใจ แต่ใครก็อยากให้คนที่รักแสดงออกแบบเดียวกัน
.....แล้วเขาก็กดไลค์ประโยคโง่ๆ นั้น...
ผม : ผมรู้ว่าผมหวังมาก ผมจะอดทน เม้มปาก.
ธารา : อืม ขอพิมพ์งานก่อนจะทำวิทยานิพนธ์
ผม : ครับ อย่าลืมทานข้าวนะครับ
ธารา : ครับ
ผม : ก่อนพี่จะไป ตอนนี้ผมขอรู้ได้มั้ยว่าพี่คุยกับใครอีกมั้ย
ธารา : เอาจริงๆ นะ คือพี่ค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง
ผม : ผมด้วย
ธารา : ชอบแกล้งคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย คนคุยมีมากมาย
ผม : พอเดาได้
ธารา : จีบคนอื่นอีกมากทั้งในนี้ ตอนนี้และต่อไป
ผม : ครับ
ธารา : พี่ไม่คิดว่าจะหยุดมันได้หรอก ความเจ้าชู้ของพี่
ผม : ครับ
ธารา : เข้าใจที่พูดมั้ยหืม
ผม : จริงๆ ผมพอดูออกบ้าง เข้าใจทั้งหมดครับ ขอบคุณที่ทำให้ผมเข้าใจว่าสิ่งที่ผมเข้าใจมาตลอดมันถูกต้อง
ธารา : เห้ออออ
ผม : ผมเป็นแค่ไอ่โง่คนนึง และมันถูกมาตลอด
ธารา : ถ้าเข้าใจแบบนั้นก็แบบนั้นก็ได้ครับ
ผม : สู้ๆ สำหรับปีหกนะครับ สมควรแล้วที่ไม่มีใครอยากผูกมัด ขอให้เจอคนที่หยุดพี่ได้เร็วๆ ยิ้มจริงใจ.
ธารา : ครับ มันคงไม่มีหรอก นอกจากใบปริญญา อย่าคิดมาก
ธารา : เอาจริงถ้าคบกับพี่จะทำมันได้จริงเหรอ ไม่ดีสักอย่าง เวลาก็ไม่มี
ผม : ถ้าพี่โอเค ถ้าพี่มีแค่ผม ผมยอมได้ พี่ทำงาน ผมจะหาทางไปทำงานใกล้ๆ
คนเราเปลี่ยนกันได้ แต่ถึงตอนนี้ผมไม่มีหวังสักนิดว่าจะเปลี่ยนใครได้
เอาจริงแล้วผมไม่คู่ควรด้วยซ้ำ ผมก็แค่คนธรรมดา เรียนก็ยังไม่จบ มีแค่ความจริงใจ ฮ่าๆ
ผมเจ็บแบบนี้เป็นครั้งแรกเลย รักครั้งแรกใจก็แตกสลายเลยครับ
แค่นี้ก็รู้แล้วว่าพี่แคร์ผมน้อยแค่ไหน โคตรเจ็บเลยว่ะ
ธารา : อืม งั้นผมพูดหมดแล้วครับ
แล้วเขาก็อันเฟรนด์ฉันไป