เดท(เหรอ)
1239 Words
“งั้น.. เป็นพรุ่งนี้เลยได้มั้ยครับ”
“!!!!!!!!”
“ได้เลย เย็นนี้แกไปตลาดแล้วพรุ่งนี้ทำข้าวกล่องมาเผื่อฉันกับพี่หมอ โอเคปะ” ยายแก้มกระตุกแขนฉันอ้อนๆ
“เอ่อ ไม่ดีมั้ง”
ฉันพยามปฎิเสธ ทำกับข้าวให้เขากินเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว
“ทำไมละครับ ไม่อยากทำให้พี่ชิมเหรอ”
เขามองฉันด้วยตาคู่คม โอ๊ย ใจเต้นแรงจนจะเป็นลมแล้ว
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แต่.. คือ..”
“วันนี้แกว่างนี่ ไหนว่าจะไปเซนทรัล ไปซื้อหนังสือ ไปดูหนัง”
“ยายแก้ม” ฉันปรามดุๆ
“พี่หมอ ว่างมั้ยค่ะ ไปกับยายลัลดีมั้ยคะ” ยายแก้มเริ่มปฎิบัติการไม่หยุด
ฉันกระตุกชายเสื้อที่เอวยายนี่ไม่เบามือนัก กระซิบดุๆ
“ทำอะไรของแก”
ไม่ได้เห็นหรือพยายามเลี่ยงสายตาคู่คมที่มีประกายขันๆ
ยังไม่ทันจะพูดอะไรเสียงนุ่มทุ้มจากคนตัวสูงก็เอ่ยขึ้น
“เอาสิครับ ไปซื้อของสดแล้วลัลลาก็ทำให้พี่กิน ไม่เอาเปรียบคนทำให้ออกทั้งหมด” พูดแล้วยิ้มน้อยๆ
“ถูกเลยค่ะพี่หมอ งั้นฝากยายลัลด้วยนะคะ แก้มมีเวรต่อ สวัสดีค่ะ”
พูดพรวดเดียวแล้วยายตัวดีก็เผ่นหายไปเฉย ทิ้งให้ฉันอยู่กับบรรยากาศอึดอัด ของฉันคนเดียว
“ไปกันเลยมั้ยครับ” เขาหันมาถาม
“ค่ะ” ฉันตอบรับเรียบๆ พยายามไม่แสดงอาการอะไรออกไปมาก
“ต้องไปเก็บของที่แล็บมั้ยครับ”
“ไม่ค่ะ เค้า เอ่อ ฉันเอาของมาน้อย”
“หืม เมื่อกี้..แทนตัวเองว่าอะไรนะครับ”
“ไม่มีอะไรค่ะ”
เขาทำหน้าสงสัยนิดหน่อยแต่ก็ปล่อยผ่านไปด้วยดี
“ไปยังไงดีครับ เอารถมารึเปล่า หรือไปกับพี่”
“ฉันเอารถมาค่ะ”
“โอเคครับ แล้วเจอกันที่ห้าง”
“ค่ะ” ฉันทำท่าจะเดินไปที่รถแล้วก็ต้องหยุดเมื่อมือสัมผัสที่แขน ฉันตกใจรีบสะบัดทิ้งเกือบเสียอาการ
“รู้สึกจะกลัวพี่จังนะครับ”
“เปล่าค่ะ แค่ไม่ชินกับการถูกเนื้อต้องตัว”
“หมอมีอะไรรึเปล่าคะ”
“เราจะติดต่อกันยังไงครับ”
“พี่ขอเบอร์หน่อยนะครับ”
ยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวสะอาดที่เรียงตัวเป็นระเบียบ ยืนสมาร์ทโฟนให้
ฉันเม้มปากแล้วรับเครื่องมือสื่อสารของเขามาแล้วกดเลขสิบสามหลักลงไป
“ขอบคุณครับ ถึงแล้วโทรหาพี่นะครับ” เขาว่าแล้วยิงเบอร์มาที่เครื่องของฉัน
“ค่ะ”
เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันได้เบอร์ของคนที่ฉันลืมไม่ได้มาตลอดสี่ปี บ้าเหอะ!!
ฉันเดินไปที่รถทำเป็นเดินปกติ พอพ้นสายตาก็รีบซอยเท้าก้าวขึ้นรถแล้วล็อคอย่างรวดเร็ว
“ฟู่” ถอนหายใจแล้วจับที่อกข้างซ้ายที่เต้นเร็วกว่าจังหวะปกติไม่หยุด
แย่แล้ว
เดี๋ยวต้องไปเดินซื้อของด้วยกัน!!!! แย่แน่ฉัน ยายแก้มนะยายแก้ม
ไม่เป็นไร หายใจเข้าออกลึกๆ แค่ซื้อของแล้วก็กลับ ใช้เวลาให้น้อยที่สุด
ฉันขับรถช้าๆ มาถึงห้างอย่างปลอดภัย
หยิบโทรศัพท์กดโทรออกไปหาเบอร์ที่เมมไว้ว่า 'หมอแซม' ด้วยมือสั่นชุ่มเหงื่อ
หน้าจอปรากฎสัญญาณว่าปลายสายรับแล้ว ฉันเอาโทรศัพท์แนบหู
“ถึงแล้วค่ะ”
“ครับ พี่อยู่ที่..”
“เดี๋ยวฉันเดินไปหาค่ะ”
“ครับ”
เขายังประหยัดคำพูดเหมือนแชทไม่มีผิด ฉันส่ายหัวรีบสะบัดความคิดบ้าๆ ออกไป
ฉันลงรถแล้วรีบเดินไปที่จุดที่เขาอยู่ไม่ให้เขารอนานเกินไปด้วยเหตุผลอะไรไม่อยากยอมรับ
เขายกมือที่ถือแก้วกาแฟขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงเรียก โดยมืออีกข้างซุกในกระเป๋ากางเกง ท่าประจำเขาล่ะ
ฉันเดินเข้าไปพลางคิดในใจอย่างหมั่นไส้ ขนาดออกเวรมาโทรมๆ เหมือนกันแต่เขากับมีประกายหล่อใส
จนสาวๆ ที่เดินห้างอยู่แถวนั้นหันมองจนเหลียวหลัง
เหอะ เปล๊า ไม่ได้ไม่พอใจอะไร
“รอนานมั้ยคะ”
“ไม่นานครับ กาแฟหมดแก้วพอดี”
“....”
“ล้อเล่นครับ พี่เพิ่งได้กาแฟ” ยิ้มมุมปากนิดๆ
“กาแฟอีกแล้วนะคะ เมื่อกี้ก็ดื่มไปแล้ว เดี๋ยวดึกๆ ก็ดีด” ฉันบ่นอุบพลางเดินนำเข้าไปในโซนอาหารสด
ทิ้งความงุนงงให้คุณหมอหนุ่มที่เดินตามไป
เราสองคนยืนเลือกวัตถุดิบสำหรับอาหารสดกัน
“หมอจะกินกะเพราเฉยๆ ไม่ใช่เหรอคะ ทำไมเลือกมาเยอะจัง”
“ใส่หมดเลยได้มั้ย”
“กะเพราจานละสามร้อยอีกเหรอคะ ไม่ได้ค่ะ จะอะไรก็อย่างหนึ่ง ไม่งั้นรสชาติตีกันไปหมด”
“กะเพราจานละสามร้อย คุ้นๆ นะครับ” เขาว่าแล้วขมวดคิ้ว
“ไม่มีอะไรค่ะ แค่เปรียบไปงั้น” แย่ละ ถ้าเขาจำได้ต้องแย่แน่
“อ่า ครับ”
ฟู่~ ต้องระวังกว่านี้แล้ว
หลังจากเลือกของเสร็จก็จ่ายเงิน แน่นอนว่าคนเรียกร้องเป็นคนจ่าย ฉันไม่ได้ขัดอะไร
แต่หลังจากนั้นสิ
“เอาของไปเก็บในรถเราก่อนมั้ย แล้วค่อยมากินข้าว หรือดูหนัง”
คนร่างสูงหันมาถามทั้งที่ในมือเต็มไปด้วยถุงที่มีของที่ซื้อมา
“หะ”
“นำไปเลยครับ หนักเหมือนกันนะ”
“ค..ค่ะ”
ฉันเดินนำไปที่รถคันเล็กของฉันหลังจากจัดของใส่หลังรถเสร็จเขาก็หันมาถามอีกครั้ง
“อยากกินอะไรครับ”
“เอ่อ ฉันว่าเดี๋ยวกลับไปทำกินเองที่บ้านดีกว่าค่ะ อยากพักผ่อนด้วย”
เยี่ยม ตัดบทเก่งมาก
“พี่มีเรื่องอยากคุยกับเราเยอะแยะเลยนะ ไม่ไปนั่งกินอะไรด้วยกันหน่อยเหรอครับ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ ไม่อยากรบกวนหมอ”
“ตามใจครับ งั้นพี่กลับก่อนนะ”
“ค่ะ”
“อ่อ” เขาที่ทำท่าจะเดินไปหันกลับมาอีกครั้ง
“กลับบ้านขับรถดีๆ นะครับ พี่เป็นห่วง” ยิ้มละมุนตรงมุมปากอย่างน่ามอง
ตึ่งงงงงงงงง
อีฟนิ่งแอทแทค ใจกระตุกอย่างแรงเลย
ว่าแล้วคุณหมอก็เดินล้วงกระเป๋าพาร่างสูงของตัวเองไปจนลับสายตา
ฉันเหรอ ยืนค้างกุมใจตัวเองจนเสียงโทรศัพท์ดังนั่นแหละ
ทายสิว่าใคร ยายแก้มจอมจุ้น ฉันกดรับสาย
“เป็นไงจ๊ะสาวน้อย เดทแรกกับคุณหมอสุดหล่อ” เสียงที่ดัดจนหวานของยายจอมจุ้นดังออกมาจากโทรศัพท์
“เดทเดิทอะไรกัน ยายแก้ม ยายจอมจุ้น ถ้ามีคราวหน้าเค้าโกรธจริงๆ นะ”
“ไม่เอาน่าลัล รถไฟขบวนสุดท้ายแล้วนะ พี่หมอเขาไม่ดีตรงไหนหือ”
“ไม่มีทางเป็นคนนี้ โอเคปะ”
“ลองถึงมือแก้มใสคนนี้..”
“ไม่เอาน่าแก้ม.. เค้าขอ”
“ทำไม”
“เค้าไม่อยากเจ็บอีก หมอแซมทั้งเจ้าชู้ หยุดที่ใครไม่เป็น ทำอะไรไม่แคร์ใจใคร ไม่เอาอะ”
“เดี๋ยว แล้วตัวรู้ได้ไง”
“ก..ก็ พี่ๆ ที่วอร์ดเล่าให้ฟัง”
“ว่า”
“หิ้วสาวกลับห้องแทบทุกวันหยุด”
“โห แก ปกติของผู้ชายหล่อปะ”
“ถ้าภูมิทำแกโอเคงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่สิ เค้ากับภูมิคบกันแล้วนะ แต่นี่แกกับพี่หมอยังไม่..”
“ไม่-เอา”
“จ้าๆ แล้วนี่กลับหอยัง”
“ยัง กำลังจะขับรถกลับ”
“ยังไงก็ขับกลับดีๆ”
“โอเค”
“บาย”
“บาย”
ฉันขับรถกลับ
- Writer
